Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!
Πρόγραμμα Σαββατοκύριακου αυτό που λέμε "φουλ του τρελού". Σάββατο πρωί παιδικό πάρτυ, επιστροφή στο σπίτι το μεσημέρι και Σάββατο απόγευμα πάλι παιδικό πάρτι. Επιστροφή στο σπίτι το βραδάκι. Πριν ξεκινήσουμε όμως για το tour της Αττικής πρέπει να προετοιμαστούμε.
Και η προετοιμασία έχει ως εξής: επίσκεψη στο δωμάτιο του νηπίου για να διαλέξουμε ρούχα. Την ίδια ώρα μπαίνει ο μπαμπάς για μπάνιο, καθαριότητες, ξυρίσματα κτλ. Περνάνε 20 λεπτά. Η μικρή έχει μισοντυθεί και έχει μετακομίσει και τα μισά παιχνίδια σε άλλο δωμάτιο. Ο μπαμπάς βγαίνει από το μπάνιο και πάει να ντυθεί. Εγώ φτιάχνω την τσάντα της Αθηνάς με τα απαραίτητα: φορητό γιογιό, μια μακρυμάνικη μπλούζα, νερό, ένα βρακάκι, 2-3 έξτρα λαστιχάκια κτλ. Περνάνε άλλα 10 λεπτά. Ο μπαμπάς είναι έτοιμος και παίρνει πάσα τη μικρή να ολοκληρώσει το ντύσιμο της. Εγώ κατευθύνομαι στο μπάνιο. Μετά από 5 λεπτά είναι έτοιμοι και οι δυο τους. Εγώ μόλις έχω πλυθεί και πάω να διαλέξω ρούχα. Αρχίζουν και παραπονιούνται.. "άντε μαμά! Τι ώρα θα είσαι έτοιμη;;;" Έχω μόλις βάλει τις κάλτσες μου. Μετά από 10 λεπτά έχω ντυθεί κι εγώ και πάω να βαφτώ λίγο να φαίνομαι κι εγώ σαν άνθρωπος. Η υπόλοιπη φαμίλια έχει βαρεθεί να περιμένει. Τους φωνάζω από μέσα να κατέβουν στο αυτοκίνητο και θα ακολουθήσω κι εγώ σε 5 λεπτά. Φεύγουν.
Βρίσκω ευκαιρία να κοιτάξω τη μούρη μου στον καθρέφτη παραπάνω από 3 λεπτά. Βάφομαι λίγο, φτιάχνω τα μαλλιά μου κι έτοιμη. Πάω στο καθιστικό και τι να δω; Τα υπόλοιπα μισά παιχνίδια όλα κάτω παρατημένα. Φαίνεται πως όσο με περίμεναν έπαιξαν λίγο, τι καλά! Ξέρω πως ότι ώρα και να γυρίσουμε εγώ θα σκύψω να τα μαζέψω. Και ονειρεύομαι ένα σπίτι που στο γυρισμό μου απλά θα με υποδεχτεί και θα μου πει "άντε, κάτσε στον καναπέ κοπελιά". Αποτέλεσμα σκέψης και ονείρου: σκύβω και μαζεύω.
Πριν φύγω όμως.. θυμάμαι πως δεν έχω γράψει τις κάρτες για τα δώρα. Τις γράφω και τις βάζω μέσα στις αντίστοιχες σακούλες. Ξανακοιτάζω την τσάντα της Αθηνάς. Κοιτάζω και όλα τα παράθυρα αν είναι κλειστά. Μάλλον είμαι έτοιμη να κατέβω. Κλείνω το σπίτι και μπαίνω στο ασανσέρ κρατώντας δύο τσάντες με δώρα, μία τσάντα της μικρής και την τσάντα μου. Με κοιτάζω στον καθρέφτη. Δεν έχω φορέσει κραγιόν. Και ναι, θέλω τουλάχιστον να φοράω κραγιόν. Μπορεί να είμαι αχτένιστη αλλά κραγιόν θέλω να φοράω. Κρατάω λοιπόν τις 4 τσάντες και βγάζω να βάλω και κραγιόν.
Φτάνω στο αυτοκίνητο που ευτυχώς είναι ήδη στον δρόμο και φεύγουμε. Και ακούω βέβαια πάλι.. "άντε, τι έκανες τόση ώρα μαμά;;;". Και τι να πεις; Μου λες; Δεν θες και να σε ξαναπούν γκρινιάρα αλλά να.. ποιος θα τα κάνει; Εύχομαι στο μέλλον κάποια στιγμή να μην είμαι πάντα εγώ η τελευταία που θα κλείνει την πόρτα. Εντάξει μέλλον; Με ακούς;
Να σημειωθεί ότι έγραφα αυτή την ανάρτηση και την άφησα στη μέση για να πάμε σε μια εκδήλωση το απόγευμα της Κυριακής. Και η προετοιμασία καθώς και η αναχώρηση ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή που είχα ξεκινήσει να γράφω! Τρομερό;;;
Kαι που να δεις αν εχεις τρια παιδια τι γινεται!!!Χαχαχα υπομονη μανουλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήAχ να ξερες πόσο σε καταλαβαίνω! Σημερα ηταν μια από τις λίγες μέρες που καταφερα να αφιερωσω παραπανω από 3 λεπτα (15 για την ακριβεια) για μακιγιαζ. Και η απάντηση του μικρου σημερα....Αχ μαμα εισαι μια αλλη γυναικα. Εισαι πολυ ομορφη. Και εκει ειναι που λιώνεις και σκεφτεσαι. Αν με αφηνες μικρέ μου ετσι θα ημουν παντα. Διαφορετικά αλογοουρα και στην καλυτερη βαψιμο στο φανάρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριεγραψες ΑΚΡΙΒΩΣ ότι γίνεται και στο δικό μου σπίτι καθε φορά που είναι να βγούμε!!! Δεν φτάνει που δεν ετοιμαζομαι με την ησυχία μου..κανουν και παράπονα...πφφφ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοιοπαθούσα κι εγώ βρε κορίτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ θέλω πάρα πολύ να βρίσκω ένα τακτοποιημένο σπίτι όταν επιστρέφουμε από οποιαδήποτε έξοδο μας, οπότε κάθε φορά μέχρι να φύγουμε, τρέχω πανικόβλητη σε όλο το σπίτι!
Φιλιά
Εγω και μια ξαδερφη (γυναικα ξαδερφου του Δ) παθαινουμε το εξης θειοκο. Ετοιμαζουμε τα παντα εμεις, ειδικα εκεινη επειδη ο ξαδερφος ειναι λιγακι ανατολιτης, και τους περιμενουμε και στο τελος. Εκεινη εχει και 3 παιδια!!!! Ετοιμαζομαστε εμεις και τα παιδια και τους περιμενουμε για να ξεκινησουμε :) :) :) Πετυχαμε λαχειο. Τουλαχιστον δεν εχουμε την γκρινια "Αντε, τι κανεις τοση ωρα και αργεις;" :) :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαια, για να λεμε και του στραβου το δικιο, εμεις τους μαθαμε ετσι. Με λιγη σωστη οργανωση και καλος καταμερισμος (!!!) υποχρεωσεων, θα γλιτωναμε πολλα πραγματα. Ευκολο στο θεωρια, αλλα δυσκολο στην πραξη. Υπομονη Βερα μου. Σκεψου οτι καποια στιγμη θα μεγαλωσει η μικρη και θα σου λειπει να επιστρεφεις στο σπιτι και να βρισκεις παιχνιδια της στο πατωμα :)
Μια ομορφη εβδομαδα ευχομαι!!
Περιττό να πω ότι διάβαζα τη δεύτερη παράγραφο και νόμιζα ότι την είχα γράψει εγώ... Αυτό πάντως που ετοιμάζονται οι υπόλοιποι με την άνεσή τους και μόλις έρχεται η δική σου σειρά θυμούνται ότι βιάζονται και βαρέθηκαν να περιμένουν δεν το καταλαβαίνω! Είναι από τα μυστήρια της ζωής που απλά με ξεπερνούν!
ΑπάντησηΔιαγραφήυ.γ. Χάρηκα πολύ που επιτέλους σε γνώρισα! :-)
Πολλά φιλιά και καλή εβδομάδα!
μια απο τα ιδια ολες μας κορίτσι!! Εγω πάντως η βρηα τη λυση για μας τουλαχιστον.. Πρωτα ετοιμαζομαι εγω και μετα ο Νικόλας και ο μπαμπας του...χεχε.. πολλα φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΕννοείται πως περιγράφεις τη ζωή μου φιλενάδα:)))) πάντα τελευταία και καταιδρωμένη, ούτε ενα λιπγκλος της ανθρωπιάς να μην μπορω να βαλω:) έχει τυχει από τη βιασύνη μου να φυγω με παντόφλες ή να έχω βάλει στο ένα πόδι παπούτσι, στο αλλο την παντόφλα και να το καταλάβω στο αυτοκίνητο:))
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ρε τι ζούμε οι μανάδες:))))
Φύγε από το σπίτι μου τώρα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρελοτουρίστρια
Βέρα, βάλε με κι εμένα στη λίστα!!! Μια από τα ίδια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτάνω στη δουλειά και δεν θυμάμαι αν με είδα στον καθρέφτη το πρωί... Κι αν βάλω μολύβι στα μάτια, να ξέρεις μόνο σε αυτά εστιάζω... δεν προλαβαίνω... όλοι περιμένουν εμένα! Θα μποτιλιάρει ο Κηφισός και χαθήκαμε!!!