Στην προηγούμενη ανάρτηση για τα γενέθλια του blog, υποσχέθηκα πως θα σας κάνω δωράκι! Αυτό... που είχα βάλει στο instagram κάποια στιγμή το καλοκαίρι και σας άρεσε... το delhi necklace από την Hermina Wristwear! Το φόρεσα αρκετά αυτό το καλοκαίρι και σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο θα ήθελα να διαλέξω για δωράκι για τα γενέθλια του blog. Κάτι γυναικείο, όμορφο, sexy και ξεχωριστό.. όπως οι αναγνώστριες μου... πςςςςς σας ανέβασα, ε;

Και επειδή η Κωσταντίνα aka Hermina Wristwear εκτός από ταλαντούχα φίλη μου είναι και πάντα γενναιόδωρη, δέχτηκε με μεγάλη χαρά να χαρίσει ένα delhi necklace σε μια τυχερή. Και σας δίνει και την επιλογή να διαλέξετε ποιο χρώμα σας αρέσει περισσότερο. Είτε μαύρο μεταξωτό κορδόνι με μπεζ tassels είτε τιρκουάζ κορδόνι με έντονα ροζ tassels. You know your style girls :-)
Μπορείτε να δείτε όλη τη συλλογή της Hermina εδώ: www.herminawristwear.com H σελίδα της στο facebook είναι: facebook.com/HerminaWristwear Και μην παραλείψετε να την ακολουθήσετε και στο Instagram: hermina_wristwear  βάζει φανταστικές φωτογραφίες!

Μπορείτε να συμμετέχετε με έναν από τους παρακάτω τρόπους:

1. Αφήνετε σχόλιο στο blog το χρώμα που προτιμάτε και ένα έγκυρο e-mail για να σας ενημερώσω αν κερδίσετε.
2. Αφήνετε σχόλιο στο post στο facebook ποιο χρώμα προτιμάτε από έγκυρο προφίλ.
3. Αφήνετε σχόλιο στο post του instagram με το χρώμα που προτιμάτε.

---->> για έξτρα συμμετοχή, κάνετε tag μια φίλη σας στο post του instagram ή στο post του facebook.
Ο διαγωνισμός θα λήξει το βράδυ της Δευτέρας 31/08 και τα αποτελέσματα θα τα ανακοινώσω την επόμενη μέρα. Άντε να δούμε ποια θα είναι η τυχερή αυτή τη φορά! Καλή τύχη σε όλους :-)

Ήθελα να περάσουμε ένα απόγευμα στην παραλία με τα παιδιά διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Να οργανώσουμε κάτι που να το ευχαριστηθούμε μικροί μεγάλοι, να περάσουμε όμορφα, να έχουμε κάτι να θυμόμαστε. Και μέσα σ'όλα να σβήσω κι εγώ τα κεράκια μου! Κάθε χρόνο τον Αύγουστο γιορτάζω τα γενέθλια του Owl Mommy που φέτος έκλεισε τα 4 χρόνια :-)
Διαλέξαμε παραλία, ώρα συνάντησης και ευτυχώς σχετικά εύκολα (μετά από καμιά ώρα κουβέντα δηλαδή) αποφασίσαμε και τι θα κάναμε σε αυτή την παραλία. Θα φτιάχναμε ένα κάστρο στην άμμο!
Και επειδή αυτή η παρέα διαθέτει μόνο μία bloggerόβια προσωπικότητα (φίλοι μου σας αγαπώ) έφτιαξα και πρόσκληση και fb event. Και φωτογραφίες από το pinterest πόσταρα για έμπνευση και οδηγίες για το πώς να φτιάξουμε ένα κάστρο στην άμμο βρήκα. Δεν ακολουθήσαμε τίποτα :-) 

Φτάσαμε στην παραλία, στρώσαμε τις πετσέτες μας και πιάσαμε τα φτυάρια και τα κουβαδάκια! Η άμμος ἠταν ιδανική για κατασκευές στην άμμο. Μετά από 2-3 αποτυχημένα σχήματα καταλάβαμε πως για να πετύχεις το πυργάκι πρέπει η άμμος να είναι μισή στεγνή μισή υγρή και πρέπει να πατήσεις πολύ καλά την κορυφή. Και ταπ ταπ ταπ ξεφορμάρεις σιγά σιγά το κουβαδάκι.

Και το κάστρο μας άρχισε σιγά σιγά να παίρνει σχήμα. Το καλύτερο μου όμως ήταν η διακόσμηση. Κόψαμε μικρές φουντίτσες από σκίνα για τις κορυφές των πύργων και αρμιρίκια για την πρόσοψη. Βοτσαλάκια για την εσωτερική αυλή και μικρά playmobil ανθρωπάκια για να ζωντανέψουν το κάστρο μας. Δεν έλειπε η γαλάζια τσουλήθρα που κατέληγε σε μια μικρή πλαστική πισίνα.

Αφού τελειώσαμε με το φανταστικό κάστρο μας ήρθε η ώρα της γιορτής. Τοποθετήσαμε πρώτα στις κορυφές των πύργων στικάκια με σπίθες και μετά φουσκώσαμε και μπαλόνια. Όπως φαντάζεστε... εγώ χάρηκα περισσότερο από τα παιδιά :-)


Με μεγάλη μου χαρά πόζαρα πίσω από το κάστρο μας και μέτρησα τα χρόνια του blog μου. Αν δεν μου έλεγε ο νυφίτσος μου (επίσημος φωτογράφος του event) ότι το'χουμε ακόμα εκεί θα ήμουν :-) Το ξέρω πως ενθουσιάζομαι λίγο παραπάνω αλλά αλήθεια το αγαπάω το blogάκι μου και δεν το αφήνω με τίποτα. Κάθε χρόνο απορώ πώς πέρασε άλλος ένας χρόνος!


Και τούρτα είχα! Και τι τούρτα.. αμμουδένια! Γέμισα το κουβαδάκι με άμμο, έβαλα και τα 4 κεράκια μου, ένα πυροτεχνηματάκι και φύσηξα! Απ'ότι βλέπετε είχα πάει οργανωμένη στην παραλία :-)

Αυτά τα κεράκια τα έσβησα για μένα και για όλους εσάς που είστε μαζί μου σε αυτή τη διαδρομή. Γιατί το blogging θέλει παρέα. Κι εγώ έχω πολύ καλή παρέα και το ξέρω. Κι ας μην γράφω όσο συχνά θέλω, ξέρω πως είστε πάντα εδώ για να διαβάσετε τα νέα μου, να σχολιάσετε διάφορα θέματα, να μου στείλετε τα μηνύματα σας, τις φωτογραφίες σας... Και σας ευχαριστώ γι'αυτό πολύ :-)
Μαζί συνεχίζουμε και για τον 5ο χρόνο εδώ στο Owl Mommy! Και μόλις ξεκλειδώσει το paypal θα μπορέσω να κάνω και μια ανακαίνιση, να μπει λίγος φρέσκος αέρας εδώ μέσα, να ευχαριστιέστε επίσκεψη :-) Και κατιτίς καινούριο ετοιμάζω για να τα λέμε κι αλλιώς, θα σας αποκαλύψω στην ώρα του!
Ευχαριστώ και πάλι για την παρέα και για γενέθλια ευχή έχω... να τα λέμε από εδώ για πολλά χρόνια ακόμα! 
υ.γ. Κι επειδή είδα ότι σας άρεσε το ποστ μου στο instagram, σας ετοιμάζω και δωράκι σούπερ!

Φέτος είχαμε αποφασίσει να κάνουμε λίγο διαφορετικές διακοπές, περίπου σαν αυτές που κάναμε πριν αποκτήσουμε παιδί. Μόνο που αυτή τη φορά θα είχαμε βέβαια μαζί και την Αθηνά. Μια μεγάλη διαφορά με προηγούμενες διακοπές, αν το πιστεύετε είναι ότι φέτος βγάλαμε λίγες φωτογραφίες. Τη μεγάλη μηχανή δεν την κουβαλούσαμε παντού μαζί μας και τις περισσότερες τις βγάλαμε με το κινητό. Γι' αυτό και οι φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης θα ταίριαζαν τέλεια στον instagram λογαριασμό μου. Αν είχα σήμα δηλαδή... αυτές θα έβαζα :-)
Πρώτη στάση για 2-3 μεροὐλες η Πάτμος. Μακρύ ταξίδι θα μου πείτε. Αν ψάξεις όμως θα βρεις ότι υπάρχει βραδινό δρομολόγιο που φεύγει από Πειραιά στις 23:30 και φτάνει Πάτμο στις 07:30 και με μια καμπινούλα δεν καταλαβαίνεις τίποτα :-) Για βραδινό στο καράβι, έφαγα μια φέτα καρπούζι σε πιάτο με μαχαίρι και πιρούνι. Όσο έτρωγα σκεφτόμουν τη σκηνή από το "Δόλωμα". Όσο κι αν ήθελα να πάρω κι εγώ τη φέτα του καρπουζιού με τα χέρια και να την κριτσανίσω..κρατήθηκα. Μια μικρή βολτίτσα στο πλοίο και ώρα για ύπνο. Ξέρεις, αυτό τον ύπνο που ψιλοτουρτουρίζεις από το κρύο (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί κάνει τόσο κρύο μέσα στα πλοία) και σκεπάζεσαι με κουβέρτα Ιουλιάτικα. Κοιμάσαι και ξυπνάς με το χτύπημα της πόρτας της καμπίνας... "φτάνουμε Πάτμο!".
Είχαμε ξαναπάει στην Πάτμο και χαρήκαμε που την βρήκαμε πάλι πανέμορφη. Ξέραμε πού θέλαμε να κάνουμε μπάνιο, πού να φάμε, τι να κάνουμε. Πρώτη μέρα πήγαμε στην παραλία του Κάμπου, ιδανική για παιδιά! Ρηχά νερά, ξαπλώστρες με μαξιλάρες, καφεδάκι και αν θέλεις μεγάλη ποικιλία σε θαλάσσια σπορ. 
Μεσημεράκι, ταβερνάκι πάνω στην αμμουδιά και πολλές όμορφες εικόνες γύρω μας. Και η Αθηνά να τρώει τα καλαμαράκια και το μαριδάκι με δυο χέρια. Πόσο άνοιξε η όρεξη της με τα μπάνια και τις βόλτες δεν λέγεται!

Μια βόλτα στη Χώρα της Πάτμου επιβάλλεται. Κοιτάζοντας κάτω βλέπεις όλο τον κόλπο του λιμανιού. Αν κοιτάξεις πίσω σου το πανύψηλο Κάστρο σε περιμένει να το εξερευνήσεις. Μια όμορφη μικρή Χώρα που η αλήθεια είναι ότι θυμίζει πιο πολύ Κυκλάδες παρά Δωδεκάνησα. Γι' αυτό μάλλον μου αρέσει και τόσο πολύ. 


Η μικρή πλατεία πάνω στη Χώρα είναι ιδανική για μια δροσερή λεμονάδα. Μέχρι να φτάσεις εκεί όμως επιβάλλεται να παίξεις λίγο κρυφτό στα στενά. Ειδικά αν έχεις παιδί :-)

Πήγαμε για μπάνιο και στο Αγριολίβαδο. Εκεί η άμμος είναι ιδανική για κατασκευές. Αν δηλαδή το νήπιο σας έχει εργολαβικές ανησυχίες, αυτή η παραλία είναι για σας. Εμείς φτιάξαμε μόνο δέκα δώδεκα πυργάκια που λέει κι η Αθηνά. Στη φωτογραφία φαίνονται στο βάθος και τα ποδήλατα θαλάσσης. Και απ'αυτό κάναμε! Φορέσαμε στην Αθηνά σωσιβιάκι και πήγαμε βόλτα. Στην αρχή έκανα κι εγώ πετάλι αλλά μετά κάθισα στην μπροστινή θέση παρέα με την Αθηνά και απολαύσαμε την ποδηλατάδα του μπαμπά Νίκου :-)

Μέναμε στο Γροίκο, μόλις 3-4 χιλιόμετρα από τη Σκάλα (λιμάνι). Και εκεί μπορείς να κάνεις μπάνιο όπως και μια μικρή βολτούλα. Και να γνωρίσεις διάφορα γαϊδαράκια. Εμείς γνωρίσαμε το Λουκά που τον ακούγαμε από το δωμάτιο να φωνάζει! Στο Γροίκο φάγαμε και φανταστικά σε ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Τόσο ωραία ήταν που πήγαμε 2 φορές σε 3 μέρες.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησαν αυτές οι διαφορετικές διακοπές. Έπρεπε να αφήσουμε πίσω το αυτοκίνητο μας και να κουβαλήσουμε μόνοι μας τις βαλιτσούλες μας. Τα πράγματα μας τα αριθμήσαμε για να μην ξεχάσουμε κανένα πἰσω και κάναμε πρόβα για το ποιος θα κουβαλήσει τι. Είχαμε μόλις 13 τσάντες, μια ομπρέλα θαλάσσης (αρκετά μεγάλη), μια θήκη με καλάμια ψαρέματος, ένα παιδικό καρεκλάκι παραλίας, μια σανίδα και κάτι άλλα ψιλά. Τη φωτογραφία την έβγαλα περιμένοντας το καραβάκι. Η Αθηνά κοιμάται στα πόδια μου. 

Περιμέναμε το καράβι για τους Αρκιούς. Ναι, μάλλον οι περισσότεροι δεν το έχετε ξανακούσει. Οι Αρκιοί είναι ένα μικρό νησάκι απέναντι από την Πάτμο. Το χειμώνα έχει μόνο 40 κατοίκους. Δεν έχει δρόμους με αυτοκίνητα και μηχανάκια αλλά έχει σχολείο. Το καλοκαίρι οι 2-3 ταβέρνες που διαθέτει το νησί μαζεύουν κόσμο από διάφορα σκάφη και από τα τουριστικά καραβάκια που κάνουν ημερήσιες εκδρομές ξεκινώντας από Πάτμο/Λειψούς. Εκτός βέβαια από αυτό τον κόσμο υπάρχουμε κι εμείς που επιλέγουμε να μείνουμε σε αυτό το νησί που διαθέτει περίπου 30 δωμάτια για τους επισκέπτες. 
Πρώτη φορά πήγα στους Αρκιούς το 1995 με τους γονείς μου. Τότε δεν είχε ούτε την πλατειούλα που έχει τώρα. Αργότερα πήγαμε με το Νίκο μόνοι μας και μετά ξανά και ξανά με παρέα. Ένας εφηβικός φίλος του μπαμπά μου, ο Μανώλης έχει εκεί μια ταβέρνα και λίγα δωμάτια. Δεν πέρασε πολύς καιρός από όταν πρωτοπήγα και αυτή η ταβέρνα έγινε το μέρος που έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτεί κανείς αν βρισκόταν τριγύρω. Η ταβέρνα του Τρύπα (παρατσούκλι του Μανώλη) είναι μοναδική, σαν τον ίδιο. Ο χαρακτήρας και το στυλ του Μανώλη κάνουν αυτό το μέρος ξεχωριστό. Στην ταβέρνα δουλεύει όλη η φαμίλια, αδέρφια, ξαδέρφια, ανίψια. Είναι πάντα εκεί με χαμόγελο, με τα αστεία τους, με καλή διάθεση. Το φαγητό είναι πάντα φρέσκο και πεντανόστιμο. Το πρωί μπορείς να φας το πρωινό σου και να ακούς τις 4 εποχές του Vivaldi ή Jazz μουσική. Η μουσική είναι τέλεια στον Μανώλη. Και ξέρετε ότι έχω θέμα με τη μουσική. Αν μπορώ να τρώω μεσημεριανό και να ακούω rock ή καλή έντεχνη μουσική ή ακόμα και εναλλακτική ελληνική σκηνή.. εκεί θα μείνω. Στους Αρκιούς χάνεις τις μέρες. Γι'αυτό πας μέχρι εκεί. Για να χαλαρώσεις. Τα κινητά δεν πιάνουν και πολύ καλά και σήμα για ίντερνετ δεν έχει πουθενά. Έρχεται καμιά φορά (το σήμα) και ξαναφεύγει γρήγορα.

Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη για το αν έπρεπε να πάμε στους Αρκιούς με τη μικρή όσο αφορά το θέμα της ασφάλειας. Αυτό που λέμε.. αν πάθει κάτι. Ξέρουμε ότι στα έκτακτα υπάρχει πάντα ένα φουσκωτό να σε πάει απέναντι. Για τα υπόλοιπα έφτιαξα το πιο σούπερ ντούπερ πολυφαρμακείο! Μέχρι ένεση αδρεναλίνης είχα μαζί μου σε περίπτωση αλλεργικού σοκ, καταλαβαίνετε.. είπα: Θα πάμε στους Αρκιούς αλλά θα είμαι εξοπλισμένη :-)
Οι μέρες περνούσαν κι εμείς πηγαίναμε για το μπανάκι μας στη μεγάλη παραλία ή στην μικρή, τη baby όπως τη λέγαμε. Και ήμασταν αρκετές φορές μόνοι μας. Και ήταν τέλεια. Υπάρχουν κι άλλες παραλίες στο νησί όμως σ'αυτές ήταν δύσκολο να πάμε περπατώντας με τη μικρή. 


Τα μεσημέρια πηγαίναμε για φαγητό στην ταβέρνα. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας μην παραλείψετε να δοκιμάσετε κοντοσούσι (ναι, είναι περίπου αυτό που φαντάζεστε), ταραμοσαλάτα (φέτος πήρα και συνταγή..ε μα!), κεφτέδες, ένα παστίτσιο που μοιάζει με πύργο (με τα πιο στοιχισμένα μακαρόνια που έχω δει), ψητό καλαμάρι, κατσικάκι ντόπιο.. και πολλά ακόμη! Και μπισκοτόγλυκο για επιδόρπιο, απλό και πεντανόστιμο.

Στην ταβέρνα υπάρχουν πεζούλες με μαξιλαράκια και κουρελούδες από πάνω. Το μεσημέρι μετά το φαγητό μπορείς να κάτσεις εκεί, να διαβάσεις το βιβλίο σου, να ξαπλώσεις, να χαλαρώσεις, ακόμα και να κλείσεις τα μάτια σου. Κανείς δεν θα σου πει τίποτα και δεν θα φανεί σε κανέναν περίεργο. Η Αθηνά μας που ευτυχώς είναι πολύ καλόβολη στον ύπνο το έκανε και πράξη. Ένα μεσημέρι, της είπαμε πως μπορεί αν θέλει να κοιμηθεί εδώ στην πεζούλα αν είναι κουρασμένη και νυστάζει. Βολεύτηκε και κοιμήθηκε 3 ώρες! Έκατσε κι ο Νίκος πλάτη σαν καγκελάκι και κομπλέ η κατάσταση :-) Διάβασα κι εγώ το βιβλίο μου και ευχαριστήθηκα ηρεμία. Η φωτογραφία αυτή είναι ακριβώς αυτό που έβλεπα. 

Κάποια απογεύματα πηγαίναμε για ψάρεμα. Και ευτυχώς που οι ψαριές μας ήταν καλές γιατί είχαμε κουβαλήσει τόσο εξοπλισμό! Ο Νίκος έπιασε πολλά και μεγάλα ψάρια και η Αθηνά όλο φώναζε "ίδιο είναι κι αυτό μπαμπά!". Ευχαριστηθήκαμε λοιπόν και ψάρι. Και όσο ο μπαμπάς ψάρευε η μικρή αράδιαζε τα κουκλάκια της στο μώλο κι εγώ διάλεγα τη μουσική. Γιατί είχαμε πάρει μαζί και τα cds μας και ένα mini cd player. 

Κάποιες μέρες μείναμε στα δωμάτια του Μανώλη και κάποιες στα δωμάτια της Ευδοκίας. Και τα δύο έχουν μπαλκονάκια που μπορείς να κάτσεις, να ακούσεις τη μουσική σου, να παίξεις το επιτραπέζιο σου (και απ' αυτά είχαμε, πώς νομίζετε μαζεύτηκαν 13 τσάντες;) και να χαλαρώσεις. Ή απλά, να μην κάνεις τίποτα. 

Αν θες παρέα βρίσκεις. Στους Αρκιούς μπορείς να κάνεις νέους φίλους. Όσοι έρχονται στο νησί για να μείνουν μπορούν να γίνουν παρέα σου αν θες. Έτσι κι αλλιώς θα τους βλέπεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Και ευτυχώς για μας υπάρχουν και οικογένειες. Είναι απλά λίγο τύχη τι κόσμο θα πετύχεις τη βδομάδα που θα πας.

Μέχρι και σε τρίκυκλο την ανεβάσαμε την Αθηνά. Και σε καρότσα. Αμέ.. είπαμε, αυτοκίνητα δεν έχει αλλά ένα τρίκυκλο και μια καρότσα για τις μεταφορές υπάρχουν στο νησί. Γενικά το παιδί ευχαριστήθηκε να είναι ελεύθερο. Και μόνο που περπατούσε μόνη της, που έμαθε πώς να κατεβαίνει μια πλαγιά για να πάει στην παραλία, που μας έδειχνε εκείνη το δρόμο για την ταβέρνα, που έβγαζε με πρώτη ευκαιρία τα παπούτσια της... όλα αυτά την έκαναν πολύ χαρούμενη.

Όποτε πηγαίνουμε μόνοι μας διακοπές, δεν παραλείπουμε να βγάζουμε και τις οικογενειακές φωτογραφίες μας. Ξέρετε, αυτές με το τεντωμένο χέρι, τις family selfies αγγλιστί :-) Όπως και να το πεις, είναι οι φωτογραφίες που είμαστε όλοι μαζί. Για να μας θυμίζουν πώς ξεχάσαμε το χρόνο φέτος στους Αρκιούς, που μπερδεύαμε τις μέρες, που δεν χτυπούσαν τα κινητά μας, που τρώγαμε τα δικά μας ψαράκια, που αισθανθήκαμε χαλαρά μακριά από όλα όσα μας αγχώνουν, που πέρασε η βδομάδα και δεν το καταλάβαμε. 

Η Αθηνά είπε στον Μανώλη φεύγοντας "Θα ξαναέρθουμε του χρόνου με το σκύλο μας!".Μακάρι λέω εγώ! Και για να ξαναπάμε κάποια στιγμή και για το σκύλο (ο καθένας τον καημό του). Είναι υπέροχα στους Αρκιούς κι ελπίζουμε την επόμενη φορά να μας ακολουθήσουν και κάποιοι φίλοι που δίστασαν φέτος. Αν πας με παρέα από την αρχή είναι ακόμα πιο ωραία :-)
Πολλά πράγματα πήγαν πίσω αυτό το καλοκαίρι. Σχεδόν 1 μήνα από τις ζωές μας χάσαμε όλοι παρακολουθώντας απλά τις εξελίξεις και δεν κάναμε τίποτα, δεν ζούσαμε. Γι'αυτό και αποφασίσαμε αυτές τις διακοπές να μην τις χάσουμε. Άλλωστε το αξίζαμε κι εμείς και η μικρή μας. Μια φορά το χρόνο έχουμε την ευκαιρία να είμαστε όλοι μαζί για 10-12 μέρες, αυτοκόλλητοι. Και αυτό όσο μπορούμε δεν το θυσιάζουμε.
Εύχομαι όλοι σας να καταφέρατε να ξεσκάσετε λίγο. Έστω και λίγες μέρες αν μπορείτε να πάτε κάπου θα σας κάνει καλό. Να κάνουμε όλοι μια παύση από τα Νέα και τις τηλεοράσεις. Κι όταν γυρίσουμε εκεί θα είναι πάλι. Ακόμα κι αν βγήκε να μην φύγετε τελικά, προσπαθήστε να κάνετε όμορφα πράγματα στην πόλη σας. Αυτά που δεν κάνετε συχνά. Ένα απογευματινό μπάνιο, μια βόλτα στο κέντρο, ένα θερινό σινεμά ή μια μονοήμερη εκδρομή κάπου κοντά.  
Και η ζωή συνεχίζεται :-) Σας φιλώ και θα επανέλθω με νεότερα!