Owl Mommy: Οκτωβρίου 2014

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Απογευματινά μηλοπιτάκια!

Η αλήθεια είναι πως από όλα τα φρούτα, τα μήλα μου αρέσουν λιγότερο. Το φθινόπωρο όμως, μόλις κάνουν την εμφάνιση τους αγοράζω οπωσδήποτε! Και αμέσως βάζω στο μυαλό μου τη μυρωδιά της μηλόπιτας. Τριγυρίζει λοιπόν που λέτε αυτή η μυρωδιά στο νου μου, μπαίνω και στο ίντερνετ να ψάξω συνταγές για μηλόπιτες, μηλοπιτάκια, στριφταράκια.. γενικά ότι έχει σχέση με ζύμη, μήλο, ζάχαρη και κανέλλα.
Εννοείται πιο πολύ από όλες τις συνταγές μου αρέσουν οι πολύτεχνες μηλόπιτες και οι τάρτες με μήλα. Εκείνο το απόγευμα όμως, που θα μου κολλήσει στο μυαλό να φτιάξω κάτι συμβαίνει πάντα το εξής. Δεν έχω υλικά, δεν έχω χρόνο, δεν βρίσκω πιο απλή συνταγή. Και καταλήγω να κάνω πάντα κάτι αυτοσχέδιο. Πάνω στον αυτοσχεδιασμό μου λοιπόν, λέω: δεν βγάζω και καμιά φωτογραφία, αν βγει κάτι καλό να το μοιραστώ; Δεν μπορεί, σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα που με 2-3 μήλα και λίγη ζύμη ονειρεύονται μυρωδιά μηλόπιτας :-)
Υλικά Ότι μήλα έχετε: πράσινα ξινόμηλα, κόκκινα στάρκιν.. όλα κάνουν! Και ένα φύλλο ζύμης κουρού. Και καστανή ζάχαρη. Και κανέλλα. Μπόλικη κανέλλα. Το μυστικό σκεύος που θα χρησιμοποιήσουμε είναι το ταψάκι για μάφινς!
Κόβουμε 2 μηλαράκια σε μικρά κομματάκια. Τα βάζουμε σε μπωλ και προσθέτουμε ζάχαρη (εγώ βάζω 2 κουταλάκια) και κανέλλα όση σας αρέσει.

Αφού ξεπαγώσει το φύλλο κουρού (σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας) το κόβουμε κυκλάκια χρησιμοποιώντας ένα ποτήρι. Βουτυρώνουμε το ταψάκι και βάζουμε το κυκλάκι ζύμης μέσα σε κάθε θηκούλα. Το απλώνουμε στα πλαϊνά να γίνει σαν φωλίτσα. Γεμίζουμε με τα κομμένα μηλαράκια μας και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 18-20 λεπτά (αναλόγως το φούρνο σας). Μόλις δείτε και έχει ροδίσει η ζύμη, τα μηλοπιτάκια είναι έτοιμα.

Έτσι όπως είναι τώρα μοιάζουν με μηλοπιτάκια φωλίτσες. Είναι έτοιμα για φάγωμα. Μια ιδέα σερβιρίσματος έτσι για να κάνουμε και μια τσακπινιά είναι η παρακάτω. Μπορείτε να αδειάσετε ένα μήλο (με μαχαιράκι και κουτάλι) και αφού έχει κρυώσει το μηλοπιτάκι να το τοποθετήσετε μέσα.

Και αυτό ήταν! Κόβετε τα μηλαράκια, τα βάζετε σε φωλίτσες ζύμης, ζάχαρη και κανέλλα και το σπίτι μοσχομύρισε μέσα σε 20 λεπτά. Και όχι μόνο έχετε σπίτι μυρωδάτο.. έχετε και μηλοπιτάκια! Τουλάχιστον για... μισή ώρα! Εμείς σε τόση ώρα τα καταναλώσαμε :-) Είναι μικρούτσικα, μαλακά και νοστιμότατα! Και με τα μηλοπιτάκια, τις βροχές και τα πρώτα κρύα να πούμε επιτέλους και Καλό Φθινόπωρο!

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Γύρω γύρω στην πόλη!

Εκδηλώσεις, happenings, παρουσιάσεις, εκθέσεις.. τόσα πράγματα συμβαίνουν στην πόλη μας. Έτσι κι εμείς λοιπόν, κάθε βδομάδα όλο και κάτι έχουμε να κάνουμε και όλο και κάπου θα πάμε. Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει πολύ να πηγαίνω σε εκδηλώσεις που με ενδιαφέρουν και αν έχω και καλή παρέα.. ουουου, τέλεια!
Την προηγούμενη βδομάδα πήγα στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της αγαπημένης μας Ερμιόνης! Μην μου πείτε δεν πήρατε είδηση ότι η Ερμιόνη του the one with all the tastes έβγαλε βιβλίο! Το ονόμασε "στην κουζίνα των γεύσεων" και περιέχει συνταγές με απλά υλικά που θα εντυπωσιάσουν και την οικογένεια σας και τους φίλους σας αν τους κάνετε τραπέζι. Γιατί θα θέλετε να κάνετε τραπέζι με αυτές τις συνταγές :-)

Ήταν μια όμορφη παρουσίαση σε πολύ φιλικό κλίμα. Αγαπημένες φίλες είχαν αναλάβει να παρουσιάσουν το βιβλίο της Ερμιόνης και πολλές άλλες bloggers είχαν έρθει να παρακολουθήσουν. Και όπως πάντα γνωρίσαμε και νέα πρόσωπα που τα ξέραμε με το όνομα του blog τους μόνο. Κι έτσι, είπαμε και τα νέα μας, φωτογραφηθήκαμε, τσιμπήσαμε κατιτίς από το μπουφέ, ήπιαμε και λίγο κρασί και περάσαμε όμορφα. Πήραμε και το βιβλίο υπογεγραμένο με αφιέρωση από την Ερμιόνη. Και το βράδυ στο σπίτι καταλαβαίνετε.. έπεσε μελέτη! Κάτι σαλάτες, κάτι φαγάκια, κάτι τσουρέκια ακούστηκαν στην παρουσίαση και έκατσα να τα διαβάσω όλα! Και εννοείται, σας το συνιστώ το βιβλίο. Και αν εσείς οι ίδιοι το έχετε ήδη αγοράσει, να το κάνετε δώρο στη μαμά σας, στην αδερφή σας, στη φίλη σας!

Την Κυριακή είχαμε πρόσκληση από τα μπισκότα Μιράντα Παπαδοπούλου για να περάσουμε το απόγευμα στο Παιδικό Μουσείο στην Πλάκα. Εκεί λοιπόν συνάντησα κι άλλες φίλες bloggers και ξαναγίναμε μια παρέα σε μια νόστιμη παρουσίαση :-) Δοκιμάσαμε τα καινούρια Μιράντα με γεύση κακάο! Μετά κάτσαμε σε χαμηλά τραπέζια, φορέσαμε όλοι τα σκουφάκια μας, τα παιδιά έπιασαν τα υλικά που φτιάχνουμε μπισκότα, τα ανακάτεψαν, τα μύρισαν και πέρασε όμορφα η ώρα. Το καλύτερο (δικό μου) ήταν ο Μιράντας που μας περίμενε στην έξοδο για να βγάλουμε φωτογραφίες! Μα, κοιτάξτε τον πώς είναι! Δεν είναι τρελόοοο το κοστούμι αυτό;

Για αυτό το Σαββατοκύριακο εκτός από μια βάφτιση δεν έχουμε κανονίσει καμία άλλη δραστηριότητα και μου φαίνεται τόσο περίεργο! Τι θα κάνουμε, μου λέτε; Μας βλέπω πάλι για φαγητό να πηγαίνουμε :-) post signature

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα!

Πρόγραμμα Σαββατοκύριακου αυτό που λέμε "φουλ του τρελού". Σάββατο πρωί παιδικό πάρτυ, επιστροφή στο σπίτι το μεσημέρι και Σάββατο απόγευμα πάλι παιδικό πάρτι. Επιστροφή στο σπίτι το βραδάκι. Πριν ξεκινήσουμε όμως για το tour της Αττικής πρέπει να προετοιμαστούμε.
Και η προετοιμασία έχει ως εξής: επίσκεψη στο δωμάτιο του νηπίου για να διαλέξουμε ρούχα. Την ίδια ώρα μπαίνει ο μπαμπάς για μπάνιο, καθαριότητες, ξυρίσματα κτλ. Περνάνε 20 λεπτά. Η μικρή έχει μισοντυθεί και έχει μετακομίσει και τα μισά παιχνίδια σε άλλο δωμάτιο. Ο μπαμπάς βγαίνει από το μπάνιο και πάει να ντυθεί. Εγώ φτιάχνω την τσάντα της Αθηνάς με τα απαραίτητα: φορητό γιογιό, μια μακρυμάνικη μπλούζα, νερό, ένα βρακάκι, 2-3 έξτρα λαστιχάκια κτλ. Περνάνε άλλα 10 λεπτά. Ο μπαμπάς είναι έτοιμος και παίρνει πάσα τη μικρή να ολοκληρώσει το ντύσιμο της. Εγώ κατευθύνομαι στο μπάνιο. Μετά από 5 λεπτά είναι έτοιμοι και οι δυο τους. Εγώ μόλις έχω πλυθεί και πάω να διαλέξω ρούχα. Αρχίζουν και παραπονιούνται.. "άντε μαμά! Τι ώρα θα είσαι έτοιμη;;;" Έχω μόλις βάλει τις κάλτσες μου. Μετά από 10 λεπτά έχω ντυθεί κι εγώ και πάω να βαφτώ λίγο να φαίνομαι κι εγώ σαν άνθρωπος. Η υπόλοιπη φαμίλια έχει βαρεθεί να περιμένει. Τους φωνάζω από μέσα να κατέβουν στο αυτοκίνητο και θα ακολουθήσω κι εγώ σε 5 λεπτά. Φεύγουν.
Βρίσκω ευκαιρία να κοιτάξω τη μούρη μου στον καθρέφτη παραπάνω από 3 λεπτά. Βάφομαι λίγο, φτιάχνω τα μαλλιά μου κι έτοιμη. Πάω στο καθιστικό και τι να δω; Τα υπόλοιπα μισά παιχνίδια όλα κάτω παρατημένα. Φαίνεται πως όσο με περίμεναν έπαιξαν λίγο, τι καλά! Ξέρω πως ότι ώρα και να γυρίσουμε εγώ θα σκύψω να τα μαζέψω. Και ονειρεύομαι ένα σπίτι που στο γυρισμό μου απλά θα με υποδεχτεί και θα μου πει "άντε, κάτσε στον καναπέ κοπελιά". Αποτέλεσμα σκέψης και ονείρου: σκύβω και μαζεύω.
Πριν φύγω όμως.. θυμάμαι πως δεν έχω γράψει τις κάρτες για τα δώρα. Τις γράφω και τις βάζω μέσα στις αντίστοιχες σακούλες. Ξανακοιτάζω την τσάντα της Αθηνάς. Κοιτάζω και όλα τα παράθυρα αν είναι κλειστά. Μάλλον είμαι έτοιμη να κατέβω. Κλείνω το σπίτι και μπαίνω στο ασανσέρ κρατώντας δύο τσάντες με δώρα, μία τσάντα της μικρής και την τσάντα μου. Με κοιτάζω στον καθρέφτη. Δεν έχω φορέσει κραγιόν. Και ναι, θέλω τουλάχιστον να φοράω κραγιόν. Μπορεί να είμαι αχτένιστη αλλά κραγιόν θέλω να φοράω. Κρατάω λοιπόν τις 4 τσάντες και βγάζω να βάλω και κραγιόν.
Φτάνω στο αυτοκίνητο που ευτυχώς είναι ήδη στον δρόμο και φεύγουμε. Και ακούω βέβαια πάλι.. "άντε, τι έκανες τόση ώρα μαμά;;;". Και τι να πεις; Μου λες; Δεν θες και να σε ξαναπούν γκρινιάρα αλλά να.. ποιος θα τα κάνει; Εύχομαι στο μέλλον κάποια στιγμή να μην είμαι πάντα εγώ η τελευταία που θα κλείνει την πόρτα. Εντάξει μέλλον; Με ακούς;
Να σημειωθεί ότι έγραφα αυτή την ανάρτηση και την άφησα στη μέση για να πάμε σε μια εκδήλωση το απόγευμα της Κυριακής. Και η προετοιμασία καθώς και η αναχώρηση ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή που είχα ξεκινήσει να γράφω! Τρομερό;;;

post signature

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Μόνη σε πολυκατάστημα.

Η Δευτέρα είναι η μέρα που δεν έχουμε καμία δραστηριότητα το απόγευμα. Όλη την υπόλοιπη βδομάδα κάτι έχουμε κανονίσει να κάνουμε. Μπαλέτο, μουσικό παιχνίδι και θεατρικό παιχνίδι. Τουλάχιστον για τον Οκτώβριο θα δοκιμάσουμε το full πρόγραμμα και μετά θα δούμε τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε.
Έτσι, χθες το απόγευμα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το σουηδικό κατάστημα για βόλτα, λίγα ψώνια και φαγητό. Ήθελα να πάρω αυτά τα μεγάλα πλαστικά κουτιά που έχουν ροδάκια και καπάκι και είναι ικανά να χωρέσουν το 60% (υπολογίζω) του χάους που βρίσκεται στο καθιστικό μας. Με λίγα λόγια τα παιχνίδια του νηπίου. Το πείραμα οργάνωσης και τακτοποίησης θα γίνει σήμερα το απόγευμα.
Είχα σκεφτεί λοιπόν να βάλω την Αθηνά στο καρότσι και όπως κάνουμε όλες τις φορές να πάμε βόλτα στον όροφο, να κάτσουμε στο εστιατόριο, να τσιμπήσουμε κάτι, εγώ να πιω καφεδάκι ενώ η μικρή θα έπαιζε λίγο στον παιδικό χώρο και να ψωνίσουμε βέβαια και αυτά που ήθελα. Φτάνοντας όμως στα καρότσια μου είπε το εξής. "Μαμά, θέλω να πάω στον παιδότοπο". Δεν το είχα καν στο μυαλό μου. Δεν θυμόμουν καν από τι ηλικία και πάνω μπορούσες να αφήσεις εκεί το παιδάκι. "Θέλω, θέλω" μου έλεγε. Ας πάμε να ρωτήσουμε λοιπόν. Μου έδωσε η κοπέλα μια αίτηση, δεν μας ρώτησε καν τι ηλικία έχει το παιδί (φαντάζομαι θα ήταν ηλικιακά μέσα στους κανονισμούς τους) και μας σφράγισε τα χέρια με έναν αριθμό. Ρώτησα τη μικρή 2-3 φορές "αλήθεια, θέλεις να πας στον παιδότοπο, δεν θες να ψωνίσουμε μαζί;". Και μου απάντησε ευθέως "θέλω να παίξω μαμά! Εσύ να ψωνίσεις και μόλις τελειώσεις να έρθεις να με πάρεις να πάμε να φάμε μπιφτεκάκια!". Μάλιστα.. μου γύρισε λοιπόν την πλάτη και πήγε να παίξει.
Κι εγώ ανέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες μονάχη, με μια κίτρινη σακούλα στο χέρι . Σκέφτηκα πως θα τελείωνα πολύ πιο γρήγορα μόνη μου. Και έτσι έγινε. Αυτό που δεν περίμενα όμως ήταν πως θα ψώνιζα περισσότερο! Περπατούσα λοιπόν με γοργό βήμα και σταματούσα μόνο εκεί που έβρισκα κάτι ενδιαφέρον, γενικά δεν χάζευα. Όταν έφτασα στο παιδικό τμήμα, διάλεξα με άνεση τα κουτιά, κοίταξα λίγο τα καινούρια παιχιδάκια και αυτό ήταν. Μου φάνηκε περίεργο εκείνη ακριβώς τη στιγμή που δεν είχα τη μικρή να μου δείχνει, να φωνάζει και να θέλει να κατέβει από το καρότσι για να παίξει. Μπήκα και βγήκα από το παιδικό τμήμα σε 5 λεπτά συνολικά! Στο εστιατόριο δεν έκατσα. Δεν βρίσκω κανένα νόημα να κάτσω να πιω μόνη μου καφέ εκεί και να είναι το παιδάκι κάτω. Αν ήμουν με μια φίλη, εννοείται θα καθόμουν. Αλλά μόνη μου.. μπα.. δεν είναι δα και τόσο ωραίος ο καφές τους.
Προχώρησα στον κάτω όροφο. Στα κουζινικά λοιπόν έγινε η καταστροφή. Μου είχε ζητήσει η μαμά μου να της πάρω 2 κούπες. Περιηγήθηκα λοιπόν και στο κουζινικό τμήμα. Πήρα τις κούπες και πήρα και χαρτοπετσέτες (στάνταρ). Και μετά.. ξεπρόβαλλαν μπροστά μου τα πρώτα κόκκινα αξεσουάρ κουζίνας.. καταλαβαίνετε :-) Οι πρώτες χάρτινες θηκούλες για muffins σε χριστουγεννιάτικο σχέδια.. και πιο κάτω ένας στρογγυλός κατακόκκινος δίσκος σερβιρίσματος με γιορτινό μοτίβο. Εκεί κάπου συγκρατήθηκα! Πήρα κι ένα πυρεξάκι (το ήθελα καιρό, εντάξει;) και συνέχισα. Αν ήταν όμως το νήπιο μαζί δεν θα είχα κάτσει να περιηγηθώ στα κουζινικά! Θα χτύπαγε τα πόδια στο καρότσι, θα άπλωνε τα χέρια δεξιά κι αριστερά και μετά τις χαρτοπετσέτες θα φεύγαμε με γοργό ρυθμό. Όπως δηλαδή έκαναν και όλοι οι γύρω μου που είχαν τα παιδιά τους στο καρότσι :-) Προς την έξοδο.. ξανακοντοστάθηκα. Στις γλάστρες. Βρε παιδιά... έχουν φέρει κόκκινα και λευκά κασπώ.. τέλεια! Ότι πρέπει για γιορτινή διακόσμηση :-) Πήρα κι ένα κασπώ! Ναι, μετά έφυγα. Πλήρωσα, τα έβαλα και στη σακούλα και βουρ για παιδότοπο.
Έδειξα το χέρι μου με τη σφραγίδα και φώναξαν τη μικρή η οποία ήρθε με χαμόγελο. Χωρίς γκρίνια, βγήκε με ωραία διάθεση, μου είπε πως πέρασε καλά, πως έπαιξε, ζωγράφισε, γνώρισε άλλα παιδάκια. Μου είπε κιόλας ότι έπλυναν και τα χέρια τους! (αυτό μου έκανε εντύπωση, μπράβο τους) Περάσαμε βέβαια και από το τμήμα με τα τρόφιμα για να πάρουμε φανταστικά μπισκότα κανέλλας σε στρογγυλό τσίγκινο κουτί, τα οποία σας συστήνω!
Και κάπως έτσι ήταν το απόγευμα μας! Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα καθόλου να θέλει να πάει στον παιδότοπο αντί να πάμε μαζί πάνω. Θα μου πείτε, τι το νοιάζουν το παιδί τα ψώνια και οι βόλτες στο πολυκατάστημα; Να παίξει θέλει. Και μου φάνηκε περίεργο τελικά που πήγα βόλτα μόνη μου και ψώνισα (και παραπάνω δηλαδή) ενώ η μικρή ήταν σε άλλο χώρο. Μπορεί επειδή ήταν και η πρώτη φορά που την άφησα εκεί και επειδή δεν είχα άλλη παρέα. Απλά νομίζω πως στο συγκεκριμένο κατάστημα που είναι σούπερ φιλικό προς τα παιδιά, τη θέλω μαζί μου. Και ο λόγος είναι ακριβώς αυτός, ότι είναι έτσι στημένος ο χώρος που δεν ταλαιπωρείσαι με το παιδί, δεν δυσανασχετείς, δεν εκνευρίζεσαι που δεν υπάρχει χώρος για να περάσεις. Οπότε.. την επόμενη φορά, ή θα ανέβουμε κατευθείαν τη σκάλα χωρίς να περάσουμε από τον παιδότοπο ή θα πάω παρέα και με μια φίλη μου :-)

post signature

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Φθινοπωρινά φύλλα

Μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο και μου αρέσει πολύ! Έπεσαν τα φύλλα, βράχηκε το χώμα, βγάλαμε τις ζακέτες από τη ντουλάπα. Δεν βγαίνουμε πια στο μπαλκόνι και δεν περπατάμε ξυπόλητοι. Κοιτάζω λοιπόν το καθιστικό μας τριγύρω και κάτι μου λείπει. Ξέρω. Μια φθινοπωρινή νότα διακόσμησης. Και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω να χρησιμοποιήσω κίτρινα ξερά φύλλα.

Στο ολοκαίνουριο τεύχος του περιοδικού Cook, Craft, Create μπορείτε να δείτε ολοκληρωμένη την ιδέα που είχα για διακόσμηση με φθινοπωρινά φύλλα! Εκτός από το δικό μου θέμα, αυτό το τεύχος είναι πάλι γεμάτο με δημιουργικά diy, έξυπνες ιδέες, κατασκευές και λίγη μαγειρική!

Μπορείτε να το ξεφυλλίσετε και να εμπνευστείτε εδώ. Το Cook, Craft, Create απέκτησε πια και το δικό του blog. Ένα χώρο όπου θα φιλοξενούνται όλα τα τεύχη. Θα μπορείτε να δείτε και τις κατηγορίες ξεχωριστά! Φτιάξτε λοιπόν καφεδάκι και καλό ξεφύλλισμα!
post signature

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ιστορίες τουαλέτας και μερικές συμβουλές για να κόψει πιο εύκολα την πάνα!

Πέρασε όλο το καλοκαίρι και δεν έγραψα τίποτα για τη δική μας ιστορία τουαλέτας. Τι εννοώ; Μα πώς κόψαμε κι εμείς την πάνα φυσικά!
Την πρώτη προσπάθεια την κάναμε πέρισυ το καλοκαίρι που η Αθηνά είχε κλείσει τα 2. Ξεκινήσαμε με το γιογιό στο εξοχικό. Δεν ήμουν προετοιμασμένη καθόλου. Λάθος. Δεν είχα διαβάσει τίποτα και είχα στο μυαλό μου κάτι σαν "αν κάτσει, έκατσε". Το παιδάκι κάπως καλά τα πήγαινε μέχρι που πήγαμε στο νησί και ήρθε η κυρία Δυσκοιλιότητα και μας χτύπησε την πόρτα. Και μετά.. ούτε να το δει το γιογιό δεν ήθελε. Αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα πως δεν ήταν έτοιμη ακόμα.
Το χειμώνα στον παιδικό σταθμό, σε μια συνάντηση γονέων με τον παιδοψυχολόγο συζητήσαμε και την εκπαίδευση τουαλέτας και πως θα τα καταφέρουμε. Ήταν τόσο πειστικός και με τέτοια αυτοπεποίθηση που φεύγοντας από τη συνάντηση πίστευα πως θα τα κατάφερνα σε 5 μέρες. Ακολούθησα σχεδόν όλες τις οδηγίες και συμβουλές του. Και όντως τα καταφέραμε σε λίγες μέρες.
Ένα μήνα πριν ξεκινήσουμε, λέγαμε στο παιδί πως έχει μεγαλώσει αρκετά και πρέπει σιγά σιγά να βγάλει την πάνα. Συζητούσαμε με το μπαμπά της με περηφάνεια σχετικά με το πόσο μεγάλο παιδί είναι πια και φροντίζαμε να μας ακούει. Μετά το πάρτυ γενεθλίων της, είχε αρρωστήσει και την είχα στο σπίτι. Αυτή είναι η ευκαιρία σκέφτηκα (τι μάνα!) για να κάνουμε προσπάθεια. Τον τελευταίο καιρό το έλεγε και μόνη της συνέχεια και έδειχνε ότι ήταν πραγματικά έτοιμη αυτή τη φορά. Είχαμε ψωνίσει και μαζί εσωρουχάκια με πριγκίπισες (μεγάλο tip) και ανυπομονούσε να τα φορέσει.
Αποχαιρετίσαμε λοιπόν τις πάνες, τις βγάλαμε στο μπαλκόνι (μέσα σε σακούλα) και είπαμε πως θα έρθει το σκυλάκι να τις πάρει να τις πάει στα μωρά του. Έτσι ακριβώς μας είχε πει ο παιδοψυχολόγος να κάνουμε. Εξήγησα στη μικρή όλη τη διαδικασία με το γιογιό, πως καθόμαστε/σκουπιζόμαστε και φυσικά πώς πλένουμε μετά πάντα τα χέρια μας. Και της είπα "αυτό ήταν, δεν έχουμε άλλες πάνες τώρα θα κάνουμε τσίσα/κακά μόνο στο γιογιό. Και τα πήγαινε μια χαρά. Και κάθε φορά που πήγαινε καλά, κάναμε και μια μικρή φιέστα :-) Συνέβησαν βέβαια και ατυχήματα. Θυμάμαι μια φορά που ήταν όρθια στην καρέκλα της στον πάγκο της κουζίνας και μόλις τα έκανε πάνω της άρχισε να γελάει. Πάει, την πατήσαμε, σκέφτηκα! Εγώ είχα ακούσει ότι ντρέπονται όταν τα κάνουν πάνω τους. Βέεεεβαια..στο 2ο-3ο ατύχημα άρχισε να ντρέπεται το κακομοιράκι.

photo via my pinterest boards

Οι οδηγίες του παιδοψυχολόγου έλεγαν να κόψουμε την πάνα και το βράδυ την ίδια περίοδο. Γιατί δεν πρέπει λέει να δίνουμε λανθασμένα μηνύματα, δεν μπορούμε να λέμε στο παιδί "δεν είσαι μωρό πια" την ημέρα και το βράδυ να το μετατρέπουμε σε μωρό. Έχει μια λογική είναι η αλήθεια. Αλλά αυτή τη συμβουλή δεν την ακολούθησα. Επειδή ήταν η βδομάδα που η μικρή ήταν ψιλοάρρωστη δεν ήθελα να την αναστατώσω και το βράδυ και το άφησα. Για 2 βδομάδες περίπου. Και η πάνα της το πρωί ήταν στεγνή. Μετά της έβαζα το βρακάκι εκπαίδευσης. Είναι ένα βρακάκι με επένδυση που αν συμβεί ατύχημα το βράδυ το απορροφάει και δεν βρέχεται το παιδί. Οι οδηγίες για το βράδυ λένε πως μπορεί να χρειαστεί να ξυπνάς το παιδί ανά 3 ώρες για να πηγαίνει στην τουαλέτα. Με εμάς ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Είχαμε μόνο μία φορά ατύχημα το βράδυ. Επίσης λένε, πως πρέπει να δίνεις το γάλα 1 ώρα πριν τον ύπνο έτσι ώστε να πάει το παιδί στην τουαλέτα πριν κοιμηθεί. Εμείς ούτε αυτό το κάναμε. Της έδινα το γάλα της κανονικά και έπεφτε για ύπνο. Γενικά μπορώ να πω πως μου φάνηκε μια διαδικασία πολύ κανονική και πολύ βατή σε σχέση με αυτά που είχα ακούσει.
Το κλειδί στη δική μας περίπτωση ήταν ότι το παιδί ήταν πανέτοιμο να δεχτεί μια τέτοια αλλαγή. Και αυτό είναι που έχει πρώτα σημασία. Να αντιληφθούμε πότε είναι έτοιμο το δικό μας παιδί γιατί το κάθε πιτσιρίκι είναι ξεχωριστό. Και η ακριβής ηλικία δεν έχει σημασία, αν δηλαδή βγάλαμε την πάνα στους 26 μήνες ή στους 30 ή στους 36. Λίγα πράγματα που έμαθα και κάποιες συμβουλές που μου φανηκαν καλές είναι:

Μην θέτετε υπερεκτιμημένους στόχους. Βάλτε στόχους εφικτούς και ηλικιακά και χρονικά. Αυτό δεν θα σας απογοητεύσει.
Ξεκινήστε όταν το παιδί σας δείξει σημάδια ότι είναι έτοιμο. Προετοιμάστε το λίγο καιρό πριν με συζήτηση.
Επιμονή και υπομονή. Πόσα μεταξύ μας πάρτυ χρειάζεται να κάνουμε την ημέρα για να δείξουμε πόσο χαιρόμαστε που το παιδί μας τα καταφέρνει; 7; 13; 23; Υπομονή και θα τα καταφέρουμε! Και αποφεύγετε τα πισωγυρίσματα, προσπαθήστε να επιμείνετε στην απόφαση ότι τώρα "κόβουμε την πάνα!".
Δεν δείχνουμε απογοήτευση. Ποτέ.
Έχουμε πάντα μια αλλαξιά μαζί μας. Σε περίπτωση ατυχήματος να μπορούμε να αλλάξουμε το παιδί και να περιορίσουμε τη ντροπή του.
Η επιβράβευση πάντα δουλεύει. Μπορεί το παιδάκι σας να θέλει κάποιου είδους επιβράβευση για να το βοηθά να πετυχαίνει το στόχο του. Η πιο εύκολη λύση είναι τα αυτοκόλλητα σε πινακάκι.

Ψάχνοντας, βρήκα στο ίντερνετ πάρα πολλά άρθρα με συμβουλές για το πώς θα κόψει το παιδί την πάνα στους 18-20 μήνες (κυρίως αμερικάνικα άρθρα). Δεν καταλαβαίνω γιατί να πιέσεις το παιδί όταν δεν είναι έτοιμο. Ο παιδοψυχολόγος μας είπε ότι στην ηλικία των 2,5 το παιδί είναι ικανό να καταλάβει/ελέγχει πώς λειτουργούν οι σφιγκτήρες του. Εννοείται μπορεί ένα παιδί να είναι έτοιμο και νωρίτερα. Αλλά δεν καταλαβαίνω καθόλου τους γονείς που κυνηγούν αυτού του είδους τα επιτεύγματα για να δείξουν ότι τα κατάφεραν πριν το μέσο όρο και τελικά δεν "ακούνε" το παιδί τους και το βάζουν να κυνηγάει στόχους όταν αυτό δεν είναι έτοιμο.
Υπάρχουν και πολλά βιβλία/παραμύθια που μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να καταλάβει αυτή την αλλαγή στη ζωή του. Και σίγουρα υπάρχουν 1200 κόλπα να κάνετε που δεν τα έχω γράψει. Αν έχετε κάποιο που δούλεψε σε σας σαν μαγικό, παρακαλώ μοιραστείτε το! Γιατί μπορεί εμείς να είπαμε οριστικά αντίο στις πάνες αλλά οι συμβουλές από εμπειρία δεν πάνε ποτέ χαμένες :-)
post signature

Σελίδες