Owl Mommy: σκέψεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Κλασικές μαμαδοκουβέντες :-)

Γνωρίζω συχνά καινούριο κόσμο. Μαμάδες με 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά (όχι τραγουδιστά απαραίτητα). Μαμάδες ευτυχισμένες στο γάμο τους, μαμάδες χωρισμένες. Μαμάδες διαβασμένες, μαμάδες αλλοπαρμένες :-) Οι πρώτες κουβέντες της συζήτησης όμως είναι σχεδόν πάντα κοινές. Και οι δεύτερες κουβέντες.. πάλι μοιάζουν. Και μετά η συζήτηση πάει στα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια όχι μόνο της μητρότητας αλλά και της ζωής μας σαν γυναίκες.

Καταρχήν, πάντα ξεκινά η κουβέντα με το πόσα παιδιά έχει η καθεμία. Αυτές που έχουν παραπάνω από 2 πιτσιρίκια πάντα δέχονται συγχαρητήρια (κατανοητό και λογικό) ενώ στην παρέα πάντα υπάρχουν και κοπέλες με 1 παιδί. Κάποιες από αυτές θέλουν κι άλλο και κάποιες το σκέφτονται. Κι εκεί αρχίζουν να πέφτουν τα επιχειρήματα στο τραπέζι. Οι ρομαντικές θα πουν πως η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε και η αγάπη μεγάλωσε. Οι προσγειωμένες θα ρωτήσουν αν έχεις βοήθεια. Αν απαντήσεις "όχι" θα σου πουν ακριβώς τα εξής "κάτσε στ' αυγά σου, με τα δύο θα τρελαθείς!". Υπάρχουν και οι πιο πιεστικές κι ενθουσιώδεις συγχρόνως, που θα σου πουν 100 φορές "έεεελα ρε συ, κάνε άλλο έεεεενα, να μεγαλώσουμε την παρέα!"

Μετά, για να ξεφύγουμε λίγο από την κουβέντα της αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, θα παρατηρήσουμε η μία το ντύσιμο/εμφάνιση της άλλης. Θα πούμε τι ωραία μπλούζα, τι ωραία τακούνια/τι ωραία μαλλιά έχει η απέναντι μας. Κι εκεί που λέμε για την μπλούζα και το δερμάτινο κολάν θα παρατηρήσουμε αν η νέα μας φίλη έχει αδύνατους γλουτούς. Ναι, όλες το κάνουμε :-) Και θα επαναφέρουμε την μαμαδοκουβέντα με τις εξής φράσεις "μια χαρά είσαι σε κιλά εσύ, πόσα πήρες στην εγκυμοσύνη;" Κλασίκ η ερώτηση. Και τα νούμερα αρχίζουν να πέφτουν σαν βροχή: 10, 15, 22, 27, 30, 35! Ακούμε το νούμερο, κοιτάζουμε το σώμα. Και συνεχίζει η κουβέντα με τα επιτεύγματα και τις αποτυχημένες δίαιτες: "τα έχασα όλα", "μου έχουν μείνει 5" κτλ. Μιλώντας για το σώμα μας, φτάνει ανα-πόφευκτα η κουβέντα στο αξεπέραστο, ανίκητο, υπέρδύναμο... σαμπρελάκι! Αχ, αυτό το σαμπρελάκι! Δεν έχω γνωρίσει κοπέλα που να μου πει με καμάρι "εγώ δεν έχω, το εξαφάνισα!". Όλα έχουν κάποιο σκοπό σε αυτή τη ζωή.. και οι πλαστικοί χειρουργοί κλέφτες θα γίνουν; Τσουπ, να πάει και η κουβέντα στο mommy make over! Ξέρετε, κοιλιά-στήθος και με νέες μεθόδους χωρίς ουλές! Και brand new γκομενάκι μετά η μαμάκα :-)

Θα πούμε και λίγο για τις δουλειές μας. Και καλά θα κάνουμε. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν συναντώ γυναίκες μαμάδες που είναι ακόμα ενεργές σε επαγγελματικό επίπεδο και κάνουν σχέδια για το μέλλον. Όπως επίσης χαίρομαι και για τις γυναίκες που δεν είναι μόνο μαμάδες. Που μπορεί δηλαδή να μην δουλεύουν αλλά έχουν ενδιαφέροντα βρε παιδί μου. Ένα χόμπι, κάποιο σπορ, μαγειρικές, blogging, κάτι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους (που είναι συχνά λίγος) που να τις ευχαριστεί.

Ε, να μην πούμε και για τους άντρες μας λίγο; Πώς τα πάμε ή πώς δεν τα πάμε. Ποιοι βοηθάνε με το παιδί και το σπίτι και ποιοι όχι. Ε, να μην τους χαρακτηρίσουμε και λίγο επειδή εκείνοι συνήθως απολαμβάνουν τον ύπνο τους κι εμείς κάνουμε όλη νύχτα το σύστημα της Super Nanny για να μάθουμε στο παιδί να μην έρχεται στο κρεβάτι μας; Αν έχουμε και μεγαλύτερη οικειότητα και μιλάμε με φίλες να κάνουμε και κανένα σεξουαλικό σχόλιο. Κάθε πότε έχουμε επαφή, πώς είναι πια αυτή η επαφή, αν έχουμε όρεξη όπως πριν, πώς στο καλό γίνεται να έχουν αυτοί πάντα όρεξη και τέτοια :-) Για να καταλήξουμε να λέμε πως 1 ορεξάτη φορά τη βδομάδα είναι σούπερ καλά και πρέπει οι σύζυγοι να είναι και ευχαριστημένοι. (ομιλώ βέβαια γενικά και στατιστικά, δεν σημειώνω και κρυφά τις απαντήσεις των φιλενάδων μου για να κάνω chart μετά).

Αφού λοιπόν αναλύσαμε τα συζυγικά καθήκοντα, μπορεί να συζητήσουμε και για άλλους άντρες. Ξέρετε, ηθοποιούς κυρίως. Άντε και λίγους τραγουδιστές (σόρυ αλλά δεν βρίσκω κανέναν καλό). Λυπάμαι πολύ για τους συζύγους που διαβάζουν αλλά αυτή είναι η κουβέντα που φέρνει επιφωνήματα, αναστεναγμούς, βλέμματα στο ταβάνι και σχόλια τύπου "πωπώωω ναι, κούκλος, τι παιδί, να τον είχα εδώ" και τέτοια. Και είναι και κουβέντα που μας αρέσει. Και ναι, μιλάμε και για πιο συγκεκριμένες περιοχές... όπως κοιλιακούς, μπράτσα, οπίσθια, άντε και φάτσες :-) Αν υπάρχουν και κοινά γούστα στην παρέα υψώνονται και τα ποτήρια, αμ πώς!

Αν υπάρχει χρόνος και όρεξη, οι κουβέντες δεν τελειώνουν. Και μιλάμε για όλα. Και κουτσομπολιά βεβαίως βεβαίως. Για την παλιά συμμαθήτρια, την ξινή στη δουλειά, για πράματα και θάματα που συμβαίνουν στον 1ο όροφο. Λέμε και γι' άλλα, για τις μαγειρικές μας ικανότητες, ακόμα και για αυτοκίνητα ή και πολιτική (επιβάλλεται στις μέρες μας μια κουβεντούλα). Και το ευχαριστιέμαι πάντα. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής σχεδόν πάντα. Η μόνη μαμαδοκουβέντα που δεν μου αρέσει είναι αυτή της ανάλυσης της βρεφικής πάνας (υφές, χρώματα κτλ). Ομολογώ βέβαια πως ευτυχώς δεν την ακούω πια συχνά (τι καλά που μεγάλωσαν και τα παιδιά των φίλων και γνωστών μου).
Έτσι που λέτε οι κλασικές μαμαδοκουβέντες.. τουλάχιστον αυτές που είχα τον τελευταίο καιρό. Εσείς, έχετε ακούσει κάτι ενδιαφέρον τελευταία;
post signature

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Τα Ψηλά Τακούνια!

Και όχι τα Στενά Παπούτσια της Ζορζ Σαρή. Να πούμε βέβαια μεταξύ μας πως τα ψηλά τακούνια είναι και στενά παπούτσια. Να εξηγήσω όμως τι συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στο σπίτι μας για να καταλάβετε γιατί ξεκίνησα να μιλάω εξαρχής για τακούνια.
Το κουκουβαγιόπουλο Αθηνά έρχεται στην κρεβατοκάμαρα μου τελευταία και έχουμε τον εξής διάλογο:
- Μαμά, πού είναι τα τακούνια σου; - Τι εννοείς παιδί μου, ποια τακούνια; - Τα ψηλά τακούνια σου μαμά! - Αθηνά, δεν έχω τακούνια.. - Δεν έχεις τακούνια;;;; Γιατί δεν έχεις τακούνια μαμά;
Και εξηγώ λοιπόν στο νήπιο ότι δεν έχουν όλες οι γυναίκες τακούνια. Ότι παλιά είχα κι εγώ τακούνια αλλά δεν έχω πια γιατί με κουράζουν και προτιμώ άλλα παπούτσια. Και ακούω βέβαια πάλι... γιατί μαμά;;; Συνεχίζω λοιπόν να προσπαθώ να εξηγήσω στο παιδί ότι ναι, είναι πολύ νορμάλ να μην έχει μια γυναίκα στη ντουλάπα της τακούνια και ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν αρέσουν σε όλους τα ίδια πράγματα. Μετά από λίγο λοιπόν η μικρή δεν κάνει άλλες ερωτήσεις και φεύγει.
Η αλήθεια είναι πως μεγαλώνοντας το στυλ αλλάζει. Πέρασα από ηλικία που μου άρεσε να φοράω τακούνια μέχρι και κάθε μέρα στη δουλειά... για να φτάσουμε στα τελευταία χρόνια που πρέπει να πάω σε ένα γάμο και σκέφτομαι πώς στο καλό θα αντέξω τόση ώρα με τακούνια. Κάπου εκεί όμως τα άφησα πίσω μου. Τα καλά μου παπούτσια (για γάμους και λοιπές εκδηλώσεις) είναι πια φλατ, μυτερά γοβάκια γκρι, λουστρινένια, κομψά και άνετα :-) Σίγουρα δεν είναι τόσο fancy και κολακευτικά όσο τα ψηλοτάκουνα nude τακούνια που βλέπω στις βιτρίνες αλλά... είναι άνετα βρε παιδιά, περπατάω και πετάω.. και δεν πονάω!
Η αλήθεια είναι όμως πως τα κοριτσάκια μας μεγαλώνουν με το όνειρο του 12ποντου. Πρώτα πρώτα κάνει ζημιά η Σταχτοπούτα. Γίνεται το γοβάκι το ποθητό αντικείμενο της υπόθεσης και ο συνδετικός κρίκος που συνδέει την καημένη Τζακοσταχούλα με τον πρίγκηπα. Πφφφ..θα μου πεις, πώς τα σκέφτεσαι έτσι; Να σας πω και το άλλο. Είναι και αυτή η γνωστή σε όλους μας ξανθιά κούκλα που το κάθε κοριτσάκι έχει τουλάχιστον 5-6 στη συλλογή του (και λίγες λέω). Έχετε παρατηρήσει τα παπούτσια που φοράει; Είναι πάντα πολύ ψηλά τακούνια! Κάτι ροζ σταυρωτά ή γκλιτεροειδή μπλε ψηλοτάκουνα. Μόνο όταν είναι με στολή κτηνιάτρου φοράει αθλητικά. Όλες οι υπόλοιπες φορεσιές, ακόμα και τα ντυσίματα παραλίας έχουν τακουνάκια.

Όχι βέβαια, δεν νομίζω ότι αυτό κάνει κάποιου είδους ζημιά στα κορίτσια. Απλά, μια σκέψη μου είναι πως από τόσο μικρή ηλικία το πρότυπο της όμορφης γυναίκας, της πετυχημένης στη δουλειά της, της καπάτσας που θα πάρει τελικά το πριγκηπόπουλο.. είναι αυτό της κοπέλας που φοράει πάντα τακούνια! Θα μου πείτε σιγά.. και τι έγινε; Έγινε το εξής: αυτά τα ψηλά τακούνια συνοδεύουν πάντα λεπτές γάμπες και αδύνατα σώματα, μαλλιά κομμωτηρίου και ρούχα πολύ θηλυκά. Δεν είδα πουθενά να προβάλλεται κάποιο διευθυντικό στέλεχος γυναίκα που να πάει στη δουλειά με πιο άνετα φλατ παπούτσια. Και όλες οι γυναίκες που κατέχουν υψηλές θέσεις φωτογραφίζονται πάντα στα περιοδικά με ταγιέρ και γόβες! Πόσο πασέ, μα καμία φαντασία; Τι στο καλό; Δεν κουράζονται ποτέ; Πόσα να αντέξουν πια αυτά τα πόδια;
Δεν κατηγορώ τα τακούνια γενικά, σε όποια αρέσουν και τα αντέχει, τα φοράει. Τα θαυμάζω όταν τα βλέπω να συνοδεύουν ένα ωραίο ντύσιμο, αρκεί να περπατιούνται με άνεση αλλιώς δεν κολακεύουν κανέναν... Τα κλισέ δεν μου αρέσουν και οι κατεστημένες εικόνες. Και τα παιδικά τακουνάκια δεν μου αρέσουν.. πωπώ..καθόλου! Ούτε κι εγώ περίμενα ότι θα έφτανα σε αυτή την ηλικία και θα είχα μόνο casual παπούτσια με βαμβακερά κορδόνια και ότι το "καλό" μου θα ήταν ένα φλατ γοβάκι :-) Όπως επίσης, δεν περίμενα να βρεθώ να γράφω κείμενο και να κατηγορώ την Σταχτοπούτα με το γυάλινο γοβάκι έχοντας στο μυαλό μου το πρότυπο της πετυχημένης γυναίκας.. Τι να πεις, μια σύγχυση με έχει πιάσει σήμερα τη Μαμά Κουκουβάγια!
post signature

Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Πότε βγαίνει το ουράνιο τόξο;

Ο απαισιότατος κύριος Μέρφυ μας επισκέφτηκε την Τετάρτη που μας πέρασε. Και δυστυχώς δεν έχει φύγει ακόμα.
Εγώ ετοίμαζα με ενθουσιασμό και μεγάλη χαρά το πάρτυ της Αθηνούλας για την Κυριακή. Η μικρή το απόγευμα και το βράδυ έκανε δέκατα. Ευχήθηκα αμέσως να είναι περαστικό και να μην είναι καμιά 5ήμερη ίωση γιατί το πάρτυ θα ακυρωνόταν και δεν θα γιορτάζαμε τα γενέθλια της έτσι όπως τα είχαμε φανταστεί. Και πραγματικά την επόμενη μέρα δεν έκανε ούτε πυρετό, ούτε δέκατα, τίποτα. Ουφ..αναθάρρησα λίγο αλλά με συγκρατημένη χαρά γιατί αυτά τα δεκατάκια ξέσπασαν σε έρπη στα χειλάκια της. Ευτυχώς είχα στο φαρμακείο μας σωληνάριο με θαυματουργική φυτική κρέμα (με πρόπολη) για το συγκεκριμένο θέμα και της έβαζα κάθε μια ώρα! Βέβαια, αν δεν έφευγε θα έπρεπε να σκεφτώ σοβαρά ξανά το αν θα γινόταν το πάρτυ. Είχα όμως δώσει προειδοποίηση σε όσους θα συνεργαζόμουν (εμψυχωτή, catering κτλ) μέχρι Παρασκευή πρωί.
Ξυπνάμε λοιπόν Παρασκευή και μετά τη σχεδόν υστερική μου θεραπεία με την κρεμούλα, το πρόσωπο της ήταν πεντακάθαρο! Ανακουφίστηκα τόσο πολύ.. ούτε πυρετός, ούτε σπυράκι, θα γινόταν το πάρτυ μας κανονικά. Το παιδί όμως είχε καταρροή στην οποία είναι αλήθεια δεν έδωσα κι εγώ μεγάλη σημασία και έγινε δυστυχώς το εξής. Κοιμήθηκε και ενώ έτρεχε η μύτη της εκείνη (υποθέτω) ξύστηκε και δημιουργήθηκε γύρω από τη μύτη της και στα μάγουλα ένας ερεθισμός, σαν εξάνθημα. Έτσι, όταν ξύπνησε Σάββατο πρωί με τις κοκκινίλες εγώ τρελάθηκα! Μίλησα βέβαια με το γιατρό και η θεραπεία ήταν η απλή λευκή κρέμα που χρησιμοποιούμε για τους ερεθισμούς και τα συγκάματα. Δεν ήταν τίποτα ανησυχητικό ή κολλητικό προς άλλα παιδιά. Αλλά πάλι μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι το πάρτυ. Τότε ήρθε ο Νίκος που είναι πιο αποφασιστικός να μου πει "Θα το κάνουμε! Το παιδί δεν είναι άρρωστο, δεν έχει τίποτα και εμείς θα ακυρώσουμε; Θα το κάνουμε κανονικά." Ήταν το σπρώξιμο που χρειαζόμουν.
Γιατί δεν ήμουν κι εγώ καλά. Παρασκευή βράδυ στα γενέθλια μου, αισθανόμουν μια εξάντληση, μια κούραση που έπεσα για ύπνο πριν τα μεσάνυχτα! Πράγμα πολύ σπάνιο βέβαια για μια κουκουβάγια σαν και μένα αλλά δεν άντεχα παραπάνω. Όλο το Σάββατο είχα έναν πονοκέφαλο... φανταστείτε είχα ραντεβού για μανικιούρ και έφυγα στη μέση γιατί έκλειναν τα μάτια μου! Σαν να ήθελα να κοιμηθώ εκεί πάνω στον πάγκο της κοπέλας. Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα για μεσημέρι! Και βάζω θαυμαστικό γιατί παραμονή του πάρτυ είχα να κάνω τόσες δουλειές που δεν έκανα γιατί δεν είχα κουράγιο για τίποτα. Άφησα στη μέση τη γιρλάντα που ετοίμαζα, τα γυάλινα βαζάκια των τραπεζιών και τα κάδρα που ήθελα να κρεμάσω στους τοίχους. Μάζεψα όλη μου τη δύναμη και κατέβηκα στην πυλωτή που θα γινόταν το πάρτυ να καθαρίσω. Εκεί που θα σκούπιζα μόνο τα φύλλα τελικά έπρεπε να σκουπίσω/σφουγγαρίσω κανονικά γιατί την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει και είχε λάσπες παντού! Αλλά τουλάχιστον είχαμε μπει στην τελική ευθεία για τη γιορτούλα μας. Να πω βέβαια ότι είχα παραγγείλει και κάποια ποστεράκια για κορνιζούλες τα οποία δεν πρόλαβαν να τα εκτυπώσουν και το έμαθα το Σάββατο. Και είχα παραγγείλει μια όμορφη κορδέλα για την Αθηνά να φορέσει στο πάρτυ που παρότι στάλθηκε με εξπρές τα ΕΛΤΑ δεν μας έκαναν τη χάρη να τη φέρουν στην πόρτα μας. Αργότερα υποψιάστηκα μήπως απλά την είχαν ρίξει μέσα στο γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας. Σήμερα γύρισε ο ένας άνθρωπος που έχει το κλειδί (έλειπε τριήμερο) και περιμένω ακόμα να ανοίξει το μαγικό κουτί. Ακύρωσα επίσης ένα χαμάμ/μασάζ που είχα κλείσει να κάνω για τα γενέθλια μου. Το κάνω κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σαν δώρο στον εαυτό μου, πάει κι αυτό. Το μετέφερα άλλη μέρα, την Τρίτη (σήμερα δηλαδή και ξανα-ακύρωσα). Έγινε λοιπόν το παρτάκι μας και πήγαν όλα καλά. Εννοείται θα σας τα δείξω όλα αναλυτικά σε ανάρτηση. Η μικρή είχε το εξάνθημα αλλά δεν την ενοχλούσε καθόλου. Το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ, χάρηκε τους φίλους της, έπαιξε, χόρεψε, έσβησε την τούρτα της, ήταν πολύ χαρούμενη και αυτό έχει σημασία. Εγώ ήμουν έτσι κι έτσι.. από τη μία έλεγα μέσα μου "εντάξει, τώρα όλα καλά είναι" από την άλλη δεν αισθανόμουν και 100% ok.
Πρώτη φορά αισθάνθηκα σαν να έκατσε ένα γκρίζο σύννεφο από πάνω μας. Από κακή ενέργεια; Από λόγια; Από "μάτι" που λένε; Από όλα αυτά μαζί; Ναι, ναι το ξέρω ο κόσμος μιλάει. Κι εγώ μιλάω και κάνω σχόλια για άλλους ανθρώπους. Απλά πρώτη φορά αισθάνθηκα να έχω χάσει λίγη από τη θετική μου αύρα μέσα από αυτό. Το ξέρω πως όλοι κάτι έχουν να πουν. Στον έναν δεν αρέσει πότε θα κάνεις το πάρτυ, στον άλλο του φαίνεται περίεργη η ώρα, ο άλλος δεν καταλαβαίνει γιατί καλείς τόσους πολλούς, ο άλλος δεν εκτιμά τον ενθουσιασμό σου και αυτά που ετοιμάζεις και σου λέει ένα "χαρά στο κέφι σου" με στραβωμένη μούρη, άλλος απορεί γιατί παρήγγειλες και τούρτα και μπισκότα και cupcakes... τι να πεις, μάλλον κάπως έτσι παίρνει δύναμη αυτό το γκρίζο συννεφάκι.
Και φτάνουμε στη Δευτέρα. Η Αθηνούλα ξυπνάει με πυρετό κι εγώ καταλαβαίνω ότι μόλις έσκασε ο φρονιμήτης μου. Περαστικά μας δηλαδή και ο Μέρφυ εδώ, παρών! Αχ, τι άλλο να πω; Τα λέω κι εγώ εδώ πέρα για να τα ξορκίσω!
Το παιδάκι μου έγινε 3 χρονών και είναι ένα κοριτσάκι γερό, χαρούμενο και γελαστό που φωτίζει τη ζωή μας κάθε μέρα! Και αυτό μόνο έχει σημασία, να είναι καλά! Και του χρόνου θα ξανακάνουμε πάρτυ, εύχομαι χωρίς αναποδιές και γκρίζα σύννεφα. Ας απαντήσω λοιπόν και μόνη μου στον τίτλο της ανάρτησης για να πάω κόντρα στα στραβά.. "στο τέλος βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο!"
Θα σας αφήσω με sneak peak φωτογραφία από το πάρτυ μας που τράβηξε ο φίλος μας Κώστας, σύζυγος Κάλης Ανθομελένιας :-)

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Ευαισθησίες αλλά και θυμός.

Γενικά δεν θεωρούσα ποτέ ότι είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη. Ήμουν πάντα αυτή που θα έλεγε το απόλυτα προσγειωτικό σχόλιο, που δεν έδινε σημασία σε κάτι που δεν ήταν σοβαρό, που δεν συγκινούταν εύκολα. Τα τελευταία 3 χρόνια όμως έχω δημιουργήσει μέσα μου μία ξεχωριστή κατηγορία με ευαισθησίες. Και εκεί μέσα εντάσσονται όλες οι καταστάσεις που έχουν να κάνουν με παιδιά. Ονομάζω αυτή την κατηγορία "οι ευαισθησίες της μητρότητας" γιατί προφανώς δημιουργήθηκε μετά την γέννηση της κόρης μου. Και να εξηγήσω τι εννοώ.
Παλιότερα έβλεπα σειρές με εγκληματικό περιεχόμενο και δεν με ενοχλούσε τίποτα. Τι δολοφονίες, τι σειριακοί μανιακοί, τι βασανιστήρια, ότι κι αν γινόταν το άντεχα και με το παραπάνω. Όπως οι περισσότεροι φανατικοί αυτών των σειρών, μετά από 152 κύκλους CSI ένιωθα κι εγώ έτοιμη να ανακαλύψω ένα πτώμα (εδώ στο στενό μας για παράδειγμα), να πάρω δείγματα για τη σήμανση και τέλος να εξιχνιάσω (εννοείται) την υπόθεση. Πριν λίγο καιρό όμως και καθώς παρακολουθούσαμε το καινούριο επεισόδιο των Criminal Minds ένιωσα ενοχλημένη. Το επεισόδιο αφορούσε την αρπαγή παιδιών από δημόσιο χώρο από κάποιον ψυχοπαθή. Και παρατήρησα ότι δεν το έβλεπα ευχάριστα, αισθανόμουν συνέχεια σφιγμένη και συγχρόνως έδινα οδηγίες στο Νίκο λέγοντας του "να, βλέπεις; Κοίτα πώς γίνεται! Κοίτα, κοίτα!" Και τέλος "τι μου έβαλες να δω αυτό το επεισόδιο με τα παιδάκια;;;".
Αποφάσισα λοιπόν να κάνουμε ένα διάλειμμα από αυτά τα εγκλήματα και να δούμε μόνο εγκλήματα (ε, ναι μην ξεφύγουμε) με ενήλικες. Ξεκινήσαμε το True Detective. Φανταστικό! Όσοι είστε φαν του είδους, να το δείτε. Βλέπουμε λοιπόν και αφού προχωράει η υπόθεση και ψάχνουμε κάποιον μανιακό ενήλικων γυναικών... τσουπ! Να το κοντέϊνερ του μανιακού και τα παιδάκια μέσα! Πφφφφ... να πάλι το σφίξιμο..
Για την παρέλαση, τις σχολικές γιορτές και τα ποιήματα..ότι φαντάζεστε. Συγκινούμαι. Κρατιέμαι βέβαια αλλά συγκινούμαι πολύ. Να βλέπω το παιδάκι μου να λέει ολόκληρο το ποίημα του, να χορεύει, να λέει συνθήματα.. να είναι ολόκληρο ανθρωπάκι! Ε, είναι κι αυτό μια ευαισθησία μου :-)
Και φτάνουμε στη χθεσινή μέρα που ακούω στο ραδιόφωνο για μια υπόθεση στη Θράκη που δεν έχει εκδικαστεί ακόμα και οι δράστες παραμένουν ελεύθεροι. Βιασμός από 3 άντρες μέσα σε τουαλέτα τζαμιού. Σε κοριτσάκι 5 χρονών. Και έχω ανατριχιάσει, μουδιάζει το κεφάλι μου και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Και κάνω το χειρότερο. Αναλύω την είδηση στο μυαλό μου με εικόνες.. και αισθάνομαι μόνο φρίκη και αηδία. Και απέραντη οργή. Και δεν το χωράει η λογική μου. Και φρίκη πάλι. Και αρχικά δεν θέλω ούτε να μοιραστώ την είδηση με κανέναν. Δεν ήθελα ούτε να αναπαράγω τις πληροφορίες που είχα ακούσει. Πάντα τα θέματα της παιδοφιλίας με αηδίαζαν αλλά τώρα αναστατώθηκα. Τώρα που έχω κι εγώ παιδάκι, τώρα ΄νιώθω ότι καταλαβαίνω καλύτερα. Τώρα περισσότερο από ποτέ δεν μπορώ να συγχωρέσω κανένα έγκλημα που να αφορά παιδιά. Ούτε και αυτό που ακούσαμε που έγινε στην Κρήτη με το μωράκι με τα εγκαύματα. Δεν το πολυέψαξα και δεν χρειάζεται, δεν θέλω να ακούσω καμιά δικαιολογία για γονείς που δεν είναι στα καλά τους, για τα ψυχολογικά τους, για τίποτα. Ας έκανε καταγγελία ο γείτονας, ο αδερφός, η γιαγιά. Αμάν πια με τα "εγώ δεν ανακατεύομαι". Δεν μου αρέσει που το λέω έτσι ψυχρά αλλά έτσι είναι. Θα έχω υποψία/αποδείξεις ότι ο απέναντι κακοποιεί το παιδί του και δεν θα κάνω κάτι;;;
Έχω πάντα στο μυαλό μου πως αν ο καθένας μας κάνει κάτι μικρούτσικο για καλό μπορεί και κάποτε να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Τα μάτια μας ανοιχτά και προσοχή στα παιδιά μας.

post signature

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Αχ, αυτές οι κρέμες!

Νομίζω ότι δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για περιποίηση προσώπου και τις κρέμες που μας συνιστούν οι ειδικοί να χρησιμοποιούμε μιας και δεν είμαι καθόλου συνεπής σε αυτό που λέμε καθημερινή χρήση κρέμας... Για να καταλάβετε, ήμουν 27 χρονών όταν ρώτησα πρώτη φορά για κρέμα σε ένα φαρμακείο. Και εκεί ήταν που έπαθα το πρώτο σοκ!
- Να ρωτήσω κάτι; Από πόσο χρονών πρέπει να βάζω κρέμα; Και ήρθε η κρίσιμη ερώτηση από την κοπέλα του φαρμακείου: - Πόσο χρονών είσαι; Απάντησα. Εγώ μάλλον είχα στο μυαλό μου ότι η κοπέλα θα μου έλεγε κάτι σαν "27 είσαι; Ουουου, έχεις ακόμα. Έλα σε 10 χρόνια!" Αντιθέτως αυτό που άκουσα ήταν μάλλον απογοητευτικό για την τότε νιότη μου: - 27 χρονών; Και δεν χρησιμοποιείς ήδη κρέμα; Και προσώπου και ματιών! Μια απλή ενυδατική, βρε παιδί μου!
Σοκαρίστηκα τόσο που άρχισα να ρωτάω τις συνομήλικες φίλες μου αν εκείνες χρησιμοποιούσαν κρέμα. Και μου απαντούσαν όλες ναι! Μα τότε, εγώ ήμουν αυτή που το είχε καθυστερήσει! Πήγα λοιπόν έπειτα από κάποιες μέρες (ήθελα να το χωνέψω λίγο) και αγόρασα την πρώτη μου ενυδατική κρέμα (προσώπου, όχι και ματιών είπαμε). Και έβαζα... όποτε το θυμόμουν! Μπορεί να με έπιανε το κοκεταρίστικο και να έβαζα καθημερινά και μετά να το ξεχνούσα τελείως και να έβαζα μετά από 5 μέρες!
Και κάπως έτσι ήταν η σχέση μου με τις κρέμες μέχρι που έπιασα δουλειά σε μια φαρμακεμπορική εταιρία που εκπροσωπούσε μια πολύ γνωστή γαλλική μάρκα φυτικών καλλυντικών. Ως product manager κιόλας! Εντάξει, assistant στην αρχή αλλά μετά πήρα όλο τον τίτλο δικό μου :-) Εκεί λοιπόν έγινα η σούπερ ειδική! Όχι ότι ήθελα αλλά ήταν το αντικείμενο της εταιρίας! Και να τα serums, να οι μάσκες, να οι κρέμες νυκτός, οι αντιγηραντικές, οι συσφικτικές... Χαμός σας λέω, τα ήξερα όλα απ' έξω! Όλο και κάποια αισθητικός της εταιρίας θα μου έκανε και περιποίηση, έπαιρνα και τις κρέμες μου από εκεί και δεν ξανασχολήθηκα. Απλώς έβαζα ότι μου έδιναν. Μέχρι που έφυγα από εκείνη τη δουλειά. Και γύρισα πίσω στο δικό μου μοτίβο. Αγόραζα μια κρέμα και την έβαζα όποτε το θυμόμουν. Να παραδεχτώ βέβαια ότι τον τελευταίο καιρό είμαι όσο πιο συνεπής μπορώ. Και γιατί γίνεται αυτό; Γιατί ξύπνησα ένα πρωί και έτσι όπως κοιταζόμουν στον καθρέφτη είδα δύο, όχι μία, δύο! ρυτίδες κάτω από τα μάτια μου! Τρελάθηκα λέμε. Μετά άρχισα να ψάχνω για άσπρες τρίχες, για τις οποίες δεν σας κρύβω ότι έχω 14! (αυτές που βλέπω δηλαδή.)
Και μετά ήρθε κι άλλο σοκ. Πριν από μέρες μου πρότεινε μια φίλη να δοκιμάσω αν θέλω την κρέμα BB της Garnier. Ε, και τι θα έκανα πριν την δοκιμάσω; Μπήκα στο internet να διαβάσω γι'αυτήν. Και διαβάζω πληροφορίες για μία κρέμα που έλεγε "για ώριμες επιδερμίδες". Ζντόινγκ! Τρελάθηκα πάλι! Δηλαδή τώρα θεωρούμαι και ώριμη; Πότε πρόλαβα, βρε παιδιά; Φέρνουν την ωριμότητα 14 άσπρες τρίχες; Δεν αισθάνομαι ώριμη καθόλου! Καλά, για τη διάθεση και τις δραστηριότητες δεν το συζητώ... Είμαι σαν έφηβη! (πςςς, το'σκισα τώρα.) Μου πήρε λοιπόν 5 με 10 λεπτά (πάλι) να ξεθολώσω και να δω ότι υπάρχουν στη συγκεκριμένη σειρά και κρέμες για πιο... νεανίζουσες επιδερμίδες, όπως η δική μου :-)

Καλέ, πώς είμαι έτσι; Δεν θα μου πήγαινε καθόλου να ήμουν beauty blogger!
(και πώς να ήμουν δηλαδή αφού οι γνώσεις μου ούτε βασικές δεν είναι πια!)

Και καθώς η τιμή της BB είναι σούπερ-προσιτή, την πήρα να την δοκιμάσω και να σας γράψω τις εντυπώσεις μου. Ε λοιπόν, μέχρι στιγμής καλή μου φαίνεται! Δεν είχα καταλάβει στην αρχή τι είναι ακριβώς. Είναι ενυδατική; Έχει μέσα make up; Είναι και λίγο αντιηλιακή; Τελικά είναι απ' όλα! Τη βάζω ήδη εδώ και μια βδομάδα. Τη βάζω και βγαίνω. Ούτε πούδρα από πάνω, ούτε τίποτα. Κοιτάζομαι και μια τελευταία φορά στον καθρέφτη του ασανσέρ και είμαι ok!
Στο μεταξύ σε μια συζήτηση με τη συνυφίτσα μου της είπα πως πήρα να δοκιμάσω την ΒΒ της Garnier. Συγκεκριμένα της είπα πως πήρα μια καινούρια κρέμα. Και τι μου απάντησε; "Ποια καινούρια; Δεν είναι καινούρια. Εγώ αυτή χρησιμοποιώ τα τελευταία 3 χρόνια!" Μα, τελικά είμαι τόσο πίσω;
Τα γράφω αυτά τώρα και νομίζω ότι το πρωί είδα 2-3 καινούριες άσπρες τρίχες. Οπότε... Δύο είναι τα σημερινά συμπεράσματα.
Πρέπει να είμαι πιο επιμελής στη φροντίδα του προσώπου μου και χρειάζομαι επειγόντως βαφή :-)
post signature

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Μια ερώτηση και μια ευχή!

Και φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλος του 2013.. τρέχοντας και μην προλαβαίνοντας τις "γιορτινές" δουλειές! Τουλάχιστον περνάμε όμορφα και κάνουμε αρκετά πράγματα αυτές τις μέρες. Πάμε βόλτες με τη μικρή, τρώμε παρέα με αγαπημένους φίλους και συγγενείς, τραγουδάμε τα κάλαντα κάθε μέρα και ετοιμαζόμαστε για το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς που θα γίνει πρώτη φορά στο σπίτι μας! Να καταλήξω στο μενού, να κάνω τα ψώνια, να αποφασίσω τι θα φορέσουμε (μαμά και κόρη), να διακοσμήσω το τραπέζι.. γενικά να είμαστε έτοιμοι για να περάσουμε την 1η μέρα του χρόνου όπως της αξίζει!

Και μέσα σε όλα έπεσα πάνω σε μια ερώτηση κάπου που με έκανε να σκεφτώ.. "Είσαι ο ίδιος που ήσουν ένα χρόνο πριν;" Αποκλείεται αν το σκεφτήκατε για μισό λεπτό να απαντήσατε "ναι".. Τουλάχιστον σκεφτήκατε πώς είστε καλύτεροι; Πείτε "ναι", πείτε "ναι"! Θέλει σκέψη, ε; Ήμασταν καλύτεροι φέτος από πέρσι; Καλύτεροι γονείς; Καλύτεροι σύζυγοι, καλύτεροι φίλοι; Λίγο καλύτεροι με τον διπλανό μας στο τραίνο; Με τον μπροστινό μας στην ουρά στην τράπεζα; Κάναμε ένα παραπάνω καλό για τον άνθρωπο δίπλα μας που έχει ανάγκη; Κι ας ήταν να αγοράσουμε ένα κουλούρι για έναν άστεγο.. το κάναμε;
Και μετά είναι οι ευτυχισμένες στιγμές.. αν κλείσουμε τα μάτια μπορούμε να σκεφτούμε τουλάχιστον 5-6 έτσι στα γρήγορα; Και αν σκεφτούμε καλύτερα μπορούμε να σκεφτούμε μία για κάθε μήνα που πέρασε; Αυτή νομίζω θα είναι η ευχή μου για τον καινούριο χρόνο.. περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές! Να χορέψουμε με τα πιτσιρίκια μας, να τραγουδήσουμε δυνατά στο αυτοκίνητο, να συγκινηθούμε με μια ταινία, να χαλαρώσουμε πίνοντας ένα καλό κρασί, να βγούμε βόλτα στο κρύο και να τρίβουμε μεταξύ μας τα χέρια μας, να κάνουμε αγώνα στην παραλία για να δούμε ποιος θα βουτήξει πρώτος, να κλείνουμε πιο συχνά τα μάτια και να λέμε "να, να.. τώρα είμαι ευτυχισμένος"!

Εύχομαι πρώτα σε όλους σας υγεία για σας και τους αγαπημένους σας. Και ο καινούριος χρόνος να σας φέρει όσο πιο πολλές ευτυχισμένες στιγμές μπορείτε να αντέξετε :-) Καλή Χρονιά φίλοι μου!
post signature

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Είναι δύσκολο να είσαι...μπαμπάς!

Ναι είναι δύσκολο να είσαι μπαμπάς. Γιατί είναι ένας ρόλος που οι περισσότεροι άντρες δεν τον έχουν μέσα τους. Γιατί δεν υπάρχει πατρικό ένστικτο. Γιατί οι μπαμπάδες πρέπει να προσπαθήσουν διπλά για να κερδίσουν την αγάπη και την εμπιστοσύνη των παιδιών τους. Είναι που τα παιδιά αγαπούν τη μαμά τους ενστικτωδώς.. είναι που τους πρώτους μήνες της ζωής τους θέλουν μόνο τη μητρική αγκαλιά και μυρωδιά για να ηρεμήσουν. Αργότερα όμως όταν το παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει, να ανταποκρίνεται σε διάφορα ερεθίσματα, να επικοινωνεί.. τότε είναι που μπαίνει και ο μπαμπάς στο προσκήνιο. Και τότε είναι που πρέπει εμείς οι μαμάδες να τους κάνουμε χώρο. Δεν πρέπει να το βλέπουμε εγωιστικά, να περιορίζουμε την οικογένεια και να δίνουμε έμφαση μόνο στη σχέση μαμάς-παιδιού. Αυτή η σχέση είναι δεδομένη. Η σχέση μπαμπά-παιδιού είναι που χρειάζεται προσπάθεια για να δέσει.

Ο μπαμπάς πρέπει να έχει τον χρόνο του με το παιδί. Μόνος του. Και όλοι μαζί αλλά και μόνος του. Μόνο έτσι θα χτιστεί η σχέση τους. Είναι αυτές οι λίγες στιγμές που ο μπαμπάς θα αλλάξει το μωρό, θα πει το παραμύθι για να κοιμίσει το παιδί του, θα πάει μαζί του μια βόλτα με το ποδήλατο και θα το μάθει να κολυμπάει. Βλέπω συνέχεια μαμάδες που δεν αφήνουν χώρο στους μπαμπάδες για να δεθούν με το παιδί. Και είναι πολύ κρίμα γιατί στερούν από το παιδί μία σχέση που του είναι απαραίτητη για να μεγαλώσει. Όλο αυτό ξεκινάει από πολύ νωρίς. Αν περιμένουμε να πάει το παιδί 5-6 χρονών για να το αφήσουμε μόνο με τον πατέρα του στο σπίτι θα είναι πολύ αργά. Δεν θα θέλει το παιδί τότε. Και ο μπαμπάς δεν θα αισθάνεται ασφάλεια να το κρατήσει μόνος του.

Και μετά έρχονται και οι ερωτήσεις που με εκνευρίζουν.. "Σε ποιον έχει αδυναμία η μικρή;" "Μικρή μου, ποιον αγαπάς πιο πολύ;" Μα, γιατί κάνει ο κόσμος αυτές τις ερωτήσεις; Θέλει μάλλον να πει καμιά σοφία ή να συμπεράνει καταστάσεις και αργότερα να σχολιάσει.. Από την άλλη βλέπω και οικογένειες που οι μπαμπάδες έχουν ενεργό ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού και πολύ το χαίρομαι. Παραμερίζουν τον προσωπικό τους χρόνο και ασχολούνται με τα παιδιά τους. Ευτυχώς έχει ξεπεραστεί η νοοτροπία της δικής μου γενιάς όπου ο πατέρας έφερνε μόνο τα λεφτά στο σπίτι, δεν πήγαινε στις γιορτές των παιδιών, δεν βοηθούσε ποτέ στα σχολικά μαθήματα και δεν ήξερε ποιο ήταν το αγαπημένο τους παραμύθι. Και μέσα σε όλα δεν βρίσκω και το λόγο να μην μοιραστούν οι δύο γονείς την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού τους. Γι'αυτό λοιπόν λέω.. να κάνουμε χώρο στους μπαμπάδες, να τους δώσουμε την ευκαιρία να αναπτύξουν τη σχέση τους με το παιδί.. να βρουν τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, να έχουν το χρόνο τους και να περάσουν και μόνοι τους καλά! post signature

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Είσαι καλή μαμά!

Είναι μερικές φορές που είσαι στα κάτω σου.. που φτάνει το βράδυ και αρχίζεις και σκέφτεσαι "πολύ φώναξα σήμερα..δεν έπρεπε", "την έντυσα τελικά ελαφριά το πρωί..γι'αυτό κρύωσε", "μήπως να μην κάνει 2 δραστηριότητες την εβδομάδα, μήπως κουράζεται;", "πρέπει να έχω περισσότερη υπομονή", "δεν της εξήγησα σωστά την τιμωρία, θα έχει πληγωθεί" και τέλος "άραγε κάνω και τίποτα σωστά;"
Ναι, κάνεις! Τα λέω σε σένα για να τα ακούσω κι εγώ! Έχεις ακούσει αυτό που λένε ότι πίσω από ένα χαρούμενο παιδί κρύβεται μια μαμά που πιστεύει ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά της; Αυτό είναι. Όσο εμείς αναρωτιόμαστε τα παιδάκια μας θα μεγαλώνουν μια χαρά.. και με ατέλειες και λάθη και νευράκια.. Όλα θα υπάρχουν αρκεί να είμαστε εκεί και μέσα στα όρια. Να έρχεται το βράδυ και να σκεφτόμαστε λίγο τι δεν κάναμε σωστά και πώς θα το διορθώσουμε. Να αφιερώσουμε χρόνο να διαβάσουμε κάποια μελέτη ή ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, να συζητήσουμε με άλλες μαμάδες της ηλικίας μας. Να προσπαθούμε όλο και πιο πολύ να αφιερώνουμε ποιοτικό χρόνο στα παιδάκια μας.

Ναι, είσαι καλή μαμά! Χρειάζεται καμιά φορά να το υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας για να παίρνουμε θάρρος για τη συνέχεια! Να αναγνωρίζουμε οι ίδιες τα καλά που κάνουμε γιατί κάνουμε και καλά πράγματα!
Και αν διαβάζει και κάποιος μπαμπάς..ένα θα σας πω: δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο από το να πείτε στη μητέρα των παιδιών σας πως είναι καλή μαμά.. είμαι σίγουρη πως θα χαμογελάσει και θα βάλει τα κλάματα συγχρόνως..

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Τι μου έμαθε ο σκύλος μου!

Και νομίζεις ότι ένας σκύλος δεν μπορεί να σου δώσει μαθήματα ζωής.. και όμως μπορεί! Αν ένας σκύλος ήταν δάσκαλος θα μαθαίναμε πράγματα όπως αυτά:

Όταν έρχεται κάποιος αγαπημένος σπίτι, τρέξε να τον προϋπαντήσεις.
Μην προσπερνάς ποτέ την ευκαιρία για μια βόλτα.
Άσε την εμπειρία του φρέσκου αέρα στο πρόσωπο σου να είναι μια αγνή έκσταση.
Τρέξε και παίξε καθημερινά.
Τεντώσου πριν σηκωθείς.
Τράβηξε την προσοχή και άσε τους ανθρώπους να σε αγγίξουν.
Απέφυγε να δαγκώσεις όταν ένα απλό γρύλισμα αρκεί.
Στις ζεστές μέρες σταμάτα για να ξαπλώσεις στο γρασίδι.
Στον καύσωνα πιες πολύ νερό και ξάπλωσε κάτω από ένα σκιερό δέντρο.
Όταν είσαι χαρούμενος χόρευε γύρω γύρω.
Απόλαυσε με μοναδική χαρά μια μακριά βόλτα.
Να είσαι πιστός.
Ποτέ μην προσποιείσαι για κάτι που δεν είσαι.
Εάν αυτό που θέλεις είναι θαμμένο, σκάψε μέχρι να το βρεις.
Όταν κάποιος έχει κακή διάθεση μείνε σιωπηλός, κάτσε κοντά του και γουργούριζε ευγενικά.

Χθες ήταν Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και γιόρταζε και το δικό μου το σκυλάκι, ο Ερμής! Να αγαπάτε τα ζώα και να μάθετε και στα παιδιά σας να τα αγαπούν ακόμα και αν δεν έχετε κατοικίδιο. Μία κοινωνία φαίνεται και από το πώς συμπεριφέρεται ο κόσμος στα ζώα..

Το κείμενο είναι από το περιοδικό Mr. Zoo Magazine.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Ο μέσος όρος..

Πριν γίνω μαμά πίστευα ότι το δικό μου παιδί θα ήταν διαφορετικό..όχι απλά μοναδικό αλλά διαφορετικό, πιο προχωρημένο από όλα τ' άλλα.. Δεν ξέρω πως τα είχα πλάσει στο μυαλό μου αλλά ήλπιζα ότι το δικό μου παιδί θα τα έκανε όλα πρώτο! Άκουγα και διάφορες ιστορίες για παιδιά θαύματα, πανέξυπνα, που ξεχώριζαν και κάπως έτσι φανταζόμουν και τα επιτεύγματα του δικού μου παιδιού.

Ώσπου γεννήθηκε το παιδί μου και έπεσε μέσα στο μέσο όρο! Στους ρυθμούς ανάπτυξης ήμασταν και είμαστε γενικά μέσα στο μέσο όρο. Ήρθε η ώρα για το περπάτημα και δεν έκανε το θαύμα να περπατήσει στους 10-11 μήνες. Ήρθε η ώρα της ομιλίας και δεν είπε την πρώτη πρόταση στους 14 μήνες. Κολύμπησε με μπρατσάκια όλο το καλοκαίρι και δεν έχει κάνει ακόμα μακροβούτι κι ας είναι πάνω από 2 χρονών. Το παιδί μου ζωγραφίζει έξω από τις γραμμές και ακόμα δεν έχει καταφέρει να κάνει ούτε κύκλο κανονικό. Το παιδί μου δεν τραγουδάει ολόκληρο το τραγούδι ακόμα, μόνο συμπληρώνει φράσεις, συνήθως τις τελευταίες.. πάει και η πρωτοπορία στη μουσική. Πήγε στον παιδικό σταθμό και ναι, ω ναι έκλαψε και δεν προσαρμόστηκε από την πρώτη μέρα. Μέχρι στιγμής δηλαδή δεν έχει κάνει κανένα επίτευγμα από όλα αυτά που φανταζόμουν κάποτε.. πριν το φέρω στη ζωή. Γενικά έχω ένα παιδί κανονικό.

Αυτό που σκέφτομαι τελευταία είναι πόσο χαζή ήμουν όταν ήλπιζα σε όλες αυτές τις πρωτιές και δεν καταλάβαινα πόσο μεγάλη αξία έχει τελικά να έχεις ένα παιδί κανονικό, ένα παιδί που είναι μέσα στο μέσο όρο. Από τότε που δημιούργησα αυτό το blog έχω γνωρίσει πολλές μαμάδες που δεν έχουν παιδιά που ανήκουν στο μέσο όρο, που έχουν παιδιά με ιδιαιτερότητες, που δυσκολεύονται αρκετά να κάνουν αυτά που οι υπόλοιποι θεωρούμε κανονικά και που όμως στο τέλος τα καταφέρνουν, απλά στο δικό τους χρόνο. Και θεωρούν το κάθε βήμα τους επίτευγμα και έτσι είναι!

Μετά το περσινό καλοκαίρι και το πόσο αγχωμένη ήμουν που η Αθηνά δεν είχε περπατήσει στους 12 μήνες (σας τα είχα πει εδώ) σταμάτησα να κοιτάζω τις ηλικίες ορόσημα και να αγχώνομαι. Ακόμα και για την ομιλία της δεν αγχώθηκα και έφτασε 2 χρονών για να λυθεί η γλώσσα της. 2 χρονών, όπως μου είχε πει ο γιατρός, τα περισσότερα παιδιά μιλάνε περίπου σε αυτήν την ηλικία. Έτσι λοιπόν και το δικό μου... έπεσε πάλι μέσα στο μέσο όρο!

Και καταλήγω αναγνωρίζοντας πως το παιδί μου είναι διαφορετικό! Όχι στις πρωτιές και στα επιτεύγματα αλλά στα χάδια και στις αγκαλιές, στα ιδιαίτερα λογάκια της, στα σύμφωνα που δεν προφέρει ακόμα καθαρά, στον τρόπο που πηδάει πάνω στο τραμπολίνο, στο ότι βρίσκει αστεία τη γωνία της σκέψης, στο κενό ανάμεσα στα μπροστινά της δοντάκια και σε πολλά πολλά άλλα.

Τελικά χαίρομαι που το παιδί μου είναι κανονικό και τα κάνει όλα μέσα στο μέσο όρο. Όσο για τις πρωτιές και τις περηφάνιες.. δεν χρειάζονται τελικά.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Τα πρώτα σ'αγαπώ!

Είναι βρεφάκι, το αγκαλιάζεις σφιχτά και του λες.. αχ πόσο σ'αγαπώ! Εκείνο απλά κλείνει τα ματάκια του με χαμόγελο ευτυχίας και γέρνει στον ώμο σου. Μεγαλώνει λιγάκι και με τις πρώτες λεξούλες σκέφτεσαι να του μάθεις την πιο όμορφη φράση του κόσμου. Και του δίνεις οδηγίες.. Πήγαινε και πες στον μπαμπά "σ'αγαπώ μπαμπά". Και όταν το κάνει.. τρέχουμε όλοι πάνω του και το αγκαλιάζουμε! Και περνάει ο καιρός και το παιδάκι σου δεν επαναλαμβάνει πια μόνο λέξεις αλλά αρχίζει και μιλάει και εκφράζεται μόνο του χωρίς οδηγίες. Και εκεί που κάθεσαι στο πάτωμα και στήνεις τραπέζι για τα μικρά πόνυ και τους φίλους τους.. έρχεται σε αγκαλιάζει και σου λέει "σ'ακαπώ, μαμά σ'ακαπώ".. Και κλαις από χαρά.. Γιατί αισθάνεσαι ότι καταλαβαίνει την φροντίδα σου, ότι καταλαβαίνει την αγάπη σου.. Συγχρόνως έχει ευχαριστηθεί ιδιαίτερα γιατί το δείπνο με τα μικρά πόνυ πήγε περίφημα :-)

Και δεν λέει κάθε μέρα αυθόρμητα σ'αγαπώ. Αλλά αν το παρατηρήσεις το λέει όταν πραγματικά ασχολείσαι μαζί του και παίζεις με όλη σου την καρδιά. Όταν διαβάζει ο μπαμπάς το αγαπημένο παραμύθι ή όταν παίζουμε με τα μικρά κουκλάκια. Και είναι στιγμές που τις φυλάς στην καρδιά σου σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό του κόσμου.. γιατί είναι ότι πιο όμορφο και ξεχωριστό έχεις ακούσει ποτέ. Εσύ θα συνεχίζεις να του το λες πάντα.. ακόμα και στα πιο δύσκολα, ειδικά τότε..Και εύχεσαι όταν μεγαλώσει να συνεχίζει να σου το λέει κι εσένα πού και πού.. γιατί τα σ'αγαπώ πρέπει να ακούγονται..

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Ένα παιδί.

Το σκέφτηκα αρκετά πριν κάνω αυτή την ανάρτηση. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, είναι απλά ένας προβληματισμός μου σε ένα θέμα που δύσκολα συζητιέται...

Η Αθηνά έγινε 2 χρονών και ήδη τον τελευταίο καιρό όποιος με συναντάει το πρώτο πράγμα που μου λέει είναι «καιρός για το 2^ο»,«άντε τι κάθεσαι, δεν θα κάνεις άλλο;», « η μικρή θέλει αδερφάκι για να παίζει» και άλλα τέτοια. Εγώ απαντώ αναλόγως με ποιον μου λέει τι.

Η αλήθεια είναι ότι προς το παρόν δεν θέλω να κάνω άλλο παιδάκι. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα θελήσω αλλά προς το παρόν δεν το επιδιώκω. Αν τύχει εννοείται θα είναι καλοδεχούμενο.

Μητέρα και παιδί - Xi Pan

Το πρόβλημα μου είναι ο περίγυρος και η πίεση που μου ασκείται κάθε φορά που κάποιος με βλέπει να κρατώ μόνο ένα παιδί από το χέρι, κάθε φορά που πάμε για φαγητό οι 3 μας. Λες και εμείς δεν είμαστε οικογένεια, λες και πρέπει να είναι 2 γονείς και τουλάχιστον 2 παιδιά για να είναι αποδεχτό το πρότυπο της οικογένειας μας από την κοινωνία.

Μητέρα και παιδί - Modigliani

Το θέμα είναι ότι δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές και τα ίδια όνειρα. Προχθές συνάντησα μία φίλη της μαμάς μου στο δρόμο και μου είπε ακριβώς «μην κάνεις καμιά μ…α και μείνεις με ένα παιδί». Εγώ της απάντησα ευθέως «μάλλον αυτό θα κάνω» κι εκείνη ξεστόμισε ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ που νόμιζα ότι θα με κατάπινε η ίδια η λέξη. Και εκεί έκανα το λάθος.. προσπάθησα να δικαιολογηθώ, να εξηγήσω πως δεν έχω καθημερινή βοήθεια από κανέναν, ότι έχω πιεστεί αρκετά κτλ. Ήταν σαν να μην είχα πει τίποτα για εκείνη. Μου απάντησε χαλαρά και γελώντας "κι εγώ που είχα και τις 2 γιαγιάδες για βοήθεια τι νομίζεις, εύκολο ήταν;".

Μητέρα και παιδί - Gystav Klimt

Δεν ήθελα να συζητήσω παραπάνω τίποτα. Τη χαιρέτησα και έφυγα βουρκωμένη κρατώντας σφιχτά το χέρι της κόρης μου. Με έπιασε το παράπονο. Ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει, ότι αισθάνομαι ότι χάνω τον εαυτό μου μερικές φορές, ότι είναι πια τόσο κακό αν μείνω με ένα παιδί; Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι; Κι εγώ μεγάλωσα με αδερφό που τον αγαπώ και δεν θα τον άλλαζα με τίποτα. Ποιος θα κρίνει όμως τι είναι πιο καλό, ποιο σωστό και πιο κατάλληλο για τη δική μου οικογένεια;

Ή μήπως κάποιος έχει προεξοφλήσει ότι το δικό μου παιδί δεν θα είναι ευτυχισμένο στη ζωή του αν τελικά δεν αποκτήσει αδερφάκι; Ή πρέπει να συμβιβαστώ με το κλισέ ότι τα μοναχοπαίδια είναι κακομαθημένα; Αισθάνομαι πολύ άσχημα που πρέπει να απολογούμαι σε κάθε γνωστό που με ρωτάει γιατί δεν κάνω τώρα δεύτερο παιδί. Σε κάθε φίλη που μου λέει «Βέρα, ένα ίσον κανένα». Τι σόι μαθηματικά είναι αυτά; Καλά λέει η φίλη μου η Μάχη, δηλαδή αν αυτό το ένα πάθει κάτι, τότε δεν τρέχει τίποτα;

Μητέρα και παιδί - Matisse

Ναι, σκέφτομαι τα πάντα, ακόμα και να έκανα δεύτερο παιδί μόνο και μόνο για να μην είναι μόνη της η Αθηνά όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ. Και ποιος μου το υπόσχεται αυτό όμως; Είναι δηλαδή απίθανο το σενάριο να έχει το παιδί μου την δική του ευτυχισμένη οικογένεια ή αυτό δεν πιάνεται και μόνο ο αδερφός θεωρείται στήριγμα στα δύσκολα; Ακόμα και η δική μου μαμά δεν με καταλαβαίνει και μου λέει «εγώ είχα μόνη μου 2 παιδιά και δούλευα κιόλας». Δυστυχώς τότε αντιμιλώ και φωνάζω «εγώ δεν είμαι σαν κι εσένα». Θυμάται πόσο ζορίστηκε εκείνη να μας μεγαλώσει αλλά δεν καταλαβαίνει τη δική μου επιλογή. Γιατί εκείνη έκανε αυτό που ήθελε και είναι και εντάξει προς όλους.. γιατί κανείς δεν θα πει ποτέ «γιατί έκανες μόνο 2 παιδιά» ενώ η αντίστοιχη ερώτηση για το 1 παιδί δίνει και παίρνει χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί τους πραγματικούς λόγους που μπορεί να θέλει μια κοπέλα να έχει ένα παιδί. Οικονομικοί ή ψυχολογικοί παράγοντες, προβλήματα στη σχέση, μια άσχημη εγκυμοσύνη, έλλειψη βοήθειας και διάφοροι άλλοι λόγοι μπορεί να οδηγήσουν μια κοπέλα σε αυτή την απόφαση.

Γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να σεβαστεί την επιλογή μου; Όπως διάβασα και σε ένα άρθρο «γιατί πρέπει να θεωρούμαι εγωίστρια επειδή θέλω ένα παιδί;» Μπορεί σε 1-2 χρόνια να αλλάξω την απόφαση μου, αυτό δεν το αποκλείω. Ή μπορεί η ζωή να μας κάνει την έκπληξη και όπως ανέφερα παραπάνω θα την καλοδεχτώ. Όμως τώρα αισθάνομαι ότι για να μεγαλώσω το παιδί μου θέλω να είμαι κι εγώ ευτυχισμένη, ισορροπημένη και ήρεμη. Και επειδή ξέρω τον εαυτό μου αυτό δεν θα το πετύχω κάνοντας τώρα ένα δεύτερο παιδάκι. Δεν θέλω κάποια στιγμή να γυρίσω να πω «θυσία έγινα για σας». Δεν θέλω θυσίες. Θέλω ευτυχισμένες, ξέγνοιαστες στιγμές με την οικογένεια μου..αυτή των 2+1 ατόμων..

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Μοίρασμα ευθυνών.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως η μητρότητα μου έπεσε βαριά. Όχι για το παιδάκι και το μεγάλωμα του, όχι για το μαγείρεμα και τα παιδικά παιχνίδια..όλα αυτά φυσιολογικά και ωραία είναι. Είναι η ευθύνη που έχω αναλάβει και μερικές φορές μου φαίνεται τόσο μεγάλη που δεν ξέρω πώς να τη διαχειριστώ.

Αισθάνομαι μερικές φορές πως πρέπει να τα σκέφτομαι όλα εγώ. Ναι, είπα στο μπαμπά να φτιάξει την τσάντα της μικρής πριν φύγουμε αλλά κοίταξε αν έχει μέσα μια αλλαξιά ρούχα; Εκεί που θα πάμε θα ιδρώσει σίγουρα με το παιχνίδι. Της ανανέωσε άραγε και το νερό στο παγουράκι της; Έχει μέσα στην τσάντα 2-3 επιπλέον κοκαλάκια γιατί αυτά που φοράει μάλλον θα τα βγάλει και θα τα αφήσει κάπου.. Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι και αφού έχω ετοιμαστεί μέσα σε 12μιση λεπτά αισθάνομαι ότι αφού έκανα όλες αυτές τις ερωτήσεις και φωναχτά πρέπει να κοιτάξω η ίδια να δω ότι όλα είναι στη θέση τους..
Γενικά αισθάνομαι ότι πρέπει εγώ να τα σκέφτομαι όλα. Για παράδειγμα: εκεί που θα πάμε θα έχει φαγητό ή να πάρω κάτι μαζί μου; Να πάρω μαζί κι ένα μακρυμάνικο; Πόσες ώρες θα κάτσουμε και τι ώρα θα κοιμηθεί; Αυτά τα μικρά καθημερινά μου έχουν γίνει συνήθεια και δεν με πειράζει καθόλου. Αυτό που με πειράζει είναι ότι υπάρχουν φορές που ξεχνιέμαι και αν δεν τα σκεφτώ εγώ, δεν θα τα σκεφτεί κανείς άλλος. Και άντε, δεν θέλω να φέρνω και την καταστροφή, αν ξεχάσουμε το νερό της θα πάρουμε μπουκαλάκι από έξω και θα βάλουμε και ένα καλαμάκι.. εννοείται ότι έχει συμβεί αυτό. Αλλά θα αισθανθώ ότι έπρεπε να το είχα σκεφτεί εγώ..και ας έτρεχα για άλλη μια φορά να τα προλάβω όλα 5 λεπτά πριν φύγουμε. Πάλι σε μένα πέφτει η ευθύνη.
Και μετά από αυτά τα μικρά είναι και τα πιο μεγάλα.. Όσο μεγάλη συζήτηση και να κάνουμε η επιλογή του παιδικού σταθμού πάνω μου πέφτει και αυτή. Ναι, συμφωνήσαμε και οι δύο γονείς, ενημερωθήκαμε, κάναμε κοινή επίσκεψη στο χώρο. Αλλά να..πάλι αισθάνομαι ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης εγώ το έχω. Και μάλλον το ίδιο θα γίνει και αργότερα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πού αλλού μπορούμε να πάμε ένα 5ήμερο το καλοκαίρι εκτός από το εξοχικό μας. Και τα σκέφτομαι πάλι όλα. Πού βολεύει, πώς θα πάμε, τι θα κάνει εκεί το παιδί, θα ευχαριστηθεί ή θα βαρεθεί, θα έχουμε τις ανέσεις μας;
Στο τέλος της ημέρας θα σκεφτώ τι κάναμε και πώς περάσαμε. Αν ήμουν εκνευρισμένη και αν κακώς μου ξέφυγε και το έδειξα στο παιδί. Θα έχω τύψεις για αυτό. Θα σκεφτώ τι πρέπει να μαγειρέψω την επόμενη μέρα (μην τρώει και κρέας 4 μέρες συνεχόμενα) και τι μπορούμε να κάνουμε για να γεμίσουμε το χρόνο μας. Αλλά πιο πολύ είναι αυτό το αίσθημα ευθύνης που δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.. Είναι αυτό που με ξυπνάει στις 5 το πρωί και σκέφτομαι αν κάνει ψύχρα και πρέπει να πάω να την σκεπάσω. Είναι όταν έχει πυρετό που ενώ νυστάζω αποκοιμιέμαι και στα 3 λεπτά ξυπνάω και πάω πάλι να δω αν είναι ζεστή. Είναι ότι σκέφτομαι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αν είναι εντάξει.. Μάλλον αυτό το μοίρασμα ευθυνών που έχω βάλει στον τίτλο δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Μερικές φορές..

Μερικές φορές θέλω να κάνω μικρή ανάρτηση και το σκέφτομαι.
Μερικές φορές θέλω να γράψω κάτι πιο συναισθηματικό και δεν το τολμώ.

Μερικές φορές κοιτάζω το παιδί μου και σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να έφερα εγώ στον κόσμο αυτό το πλασματάκι.
Μερικές φορές ξυπνάω και νιώθω ευτυχισμένη.
Μερικές φορές μου λείπει η δουλειά μου.
Μερικές φορές νιώθω πολύ "κλεισμένη".
Μερικές φορές τραγουδάω παιδικά τραγούδια ακόμα και στο δρόμο.
Μερικές φορές αισθάνομαι τυχερή για αυτά που έχω.
Μερικές φορές ξεχνάω τον εαυτό μου.
Μερικές φορές νομίζω ότι τα κάνω όλα σωστά.
Μερικές φορές νομίζω ότι τα κάνω όλα λάθος.
Μερικές φορές περιμένω πώς και πώς να πάει για ύπνο η μικρή.
Μερικές φορές κοιτάζω το ρολόι και ανυπομονώ να ξυπνήσει και να ξανακούσω τη φωνούλα της.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αφού είχα αμφιβολίες για τον αποθηλασμό δεν έπρεπε να σταματήσω.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θήλασα αρκετά.
Μερικές φορές δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη επιλογή για το παιδί μου.
Μερικές φορές νιώθω περήφανη για το πώς μεγαλώνω τη μικρή.
Μερικές φορές κρίνω αυστηρά τις άλλες μαμάδες.
Μερικές φορές θυμάμαι και τα δικά μου λάθη.
Μερικές φορές έχω απίστευτη ενέργεια για δημιουργικό παιχνίδι.
Μερικές φορές δεν έχω όρεξη.
Μερικές φορές δεν εκτιμώ καλά τον καιρό και ντύνω ελαφριά τη μικρή.
Μερικές φορές θα ήθελα να έχω μαζί ένα κοντομάνικο.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι μόνο εγώ είμαι έτσι.
Μερικές φορές φαντάζομαι ότι είναι έτσι κι άλλες μαμάδες.
Μερικές φορές το ξανασκέφτομαι.

Σελίδες