Γνωρίζω συχνά καινούριο κόσμο. Μαμάδες με 1 και 2 και 3 και 4 παιδιά (όχι τραγουδιστά απαραίτητα). Μαμάδες ευτυχισμένες στο γάμο τους, μαμάδες χωρισμένες. Μαμάδες διαβασμένες, μαμάδες αλλοπαρμένες :-) Οι πρώτες κουβέντες της συζήτησης όμως είναι σχεδόν πάντα κοινές. Και οι δεύτερες κουβέντες.. πάλι μοιάζουν. Και μετά η συζήτηση πάει στα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια όχι μόνο της μητρότητας αλλά και της ζωής μας σαν γυναίκες.

Καταρχήν, πάντα ξεκινά η κουβέντα με το πόσα παιδιά έχει η καθεμία. Αυτές που έχουν παραπάνω από 2 πιτσιρίκια πάντα δέχονται συγχαρητήρια (κατανοητό και λογικό) ενώ στην παρέα πάντα υπάρχουν και κοπέλες με 1 παιδί. Κάποιες από αυτές θέλουν κι άλλο και κάποιες το σκέφτονται. Κι εκεί αρχίζουν να πέφτουν τα επιχειρήματα στο τραπέζι. Οι ρομαντικές θα πουν πως η ευτυχία τους ολοκληρώθηκε και η αγάπη μεγάλωσε. Οι προσγειωμένες θα ρωτήσουν αν έχεις βοήθεια. Αν απαντήσεις "όχι" θα σου πουν ακριβώς τα εξής "κάτσε στ' αυγά σου, με τα δύο θα τρελαθείς!". Υπάρχουν και οι πιο πιεστικές κι ενθουσιώδεις συγχρόνως, που θα σου πουν 100 φορές "έεεελα ρε συ, κάνε άλλο έεεεενα, να μεγαλώσουμε την παρέα!"

Μετά, για να ξεφύγουμε λίγο από την κουβέντα της αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους, θα παρατηρήσουμε η μία το ντύσιμο/εμφάνιση της άλλης. Θα πούμε τι ωραία μπλούζα, τι ωραία τακούνια/τι ωραία μαλλιά έχει η απέναντι μας. Κι εκεί που λέμε για την μπλούζα και το δερμάτινο κολάν θα παρατηρήσουμε αν η νέα μας φίλη έχει αδύνατους γλουτούς. Ναι, όλες το κάνουμε :-) Και θα επαναφέρουμε την μαμαδοκουβέντα με τις εξής φράσεις "μια χαρά είσαι σε κιλά εσύ, πόσα πήρες στην εγκυμοσύνη;" Κλασίκ η ερώτηση. Και τα νούμερα αρχίζουν να πέφτουν σαν βροχή: 10, 15, 22, 27, 30, 35! Ακούμε το νούμερο, κοιτάζουμε το σώμα. Και συνεχίζει η κουβέντα με τα επιτεύγματα και τις αποτυχημένες δίαιτες: "τα έχασα όλα", "μου έχουν μείνει 5" κτλ. Μιλώντας για το σώμα μας, φτάνει ανα-πόφευκτα η κουβέντα στο αξεπέραστο, ανίκητο, υπέρδύναμο... σαμπρελάκι! Αχ, αυτό το σαμπρελάκι! Δεν έχω γνωρίσει κοπέλα που να μου πει με καμάρι "εγώ δεν έχω, το εξαφάνισα!". Όλα έχουν κάποιο σκοπό σε αυτή τη ζωή.. και οι πλαστικοί χειρουργοί κλέφτες θα γίνουν; Τσουπ, να πάει και η κουβέντα στο mommy make over! Ξέρετε, κοιλιά-στήθος και με νέες μεθόδους χωρίς ουλές! Και brand new γκομενάκι μετά η μαμάκα :-)

Θα πούμε και λίγο για τις δουλειές μας. Και καλά θα κάνουμε. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν συναντώ γυναίκες μαμάδες που είναι ακόμα ενεργές σε επαγγελματικό επίπεδο και κάνουν σχέδια για το μέλλον. Όπως επίσης χαίρομαι και για τις γυναίκες που δεν είναι μόνο μαμάδες. Που μπορεί δηλαδή να μην δουλεύουν αλλά έχουν ενδιαφέροντα βρε παιδί μου. Ένα χόμπι, κάποιο σπορ, μαγειρικές, blogging, κάτι να κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους (που είναι συχνά λίγος) που να τις ευχαριστεί.

Ε, να μην πούμε και για τους άντρες μας λίγο; Πώς τα πάμε ή πώς δεν τα πάμε. Ποιοι βοηθάνε με το παιδί και το σπίτι και ποιοι όχι. Ε, να μην τους χαρακτηρίσουμε και λίγο επειδή εκείνοι συνήθως απολαμβάνουν τον ύπνο τους κι εμείς κάνουμε όλη νύχτα το σύστημα της Super Nanny για να μάθουμε στο παιδί να μην έρχεται στο κρεβάτι μας; Αν έχουμε και μεγαλύτερη οικειότητα και μιλάμε με φίλες να κάνουμε και κανένα σεξουαλικό σχόλιο. Κάθε πότε έχουμε επαφή, πώς είναι πια αυτή η επαφή, αν έχουμε όρεξη όπως πριν, πώς στο καλό γίνεται να έχουν αυτοί πάντα όρεξη και τέτοια :-) Για να καταλήξουμε να λέμε πως 1 ορεξάτη φορά τη βδομάδα είναι σούπερ καλά και πρέπει οι σύζυγοι να είναι και ευχαριστημένοι. (ομιλώ βέβαια γενικά και στατιστικά, δεν σημειώνω και κρυφά τις απαντήσεις των φιλενάδων μου για να κάνω chart μετά).

Αφού λοιπόν αναλύσαμε τα συζυγικά καθήκοντα, μπορεί να συζητήσουμε και για άλλους άντρες. Ξέρετε, ηθοποιούς κυρίως. Άντε και λίγους τραγουδιστές (σόρυ αλλά δεν βρίσκω κανέναν καλό). Λυπάμαι πολύ για τους συζύγους που διαβάζουν αλλά αυτή είναι η κουβέντα που φέρνει επιφωνήματα, αναστεναγμούς, βλέμματα στο ταβάνι και σχόλια τύπου "πωπώωω ναι, κούκλος, τι παιδί, να τον είχα εδώ" και τέτοια. Και είναι και κουβέντα που μας αρέσει. Και ναι, μιλάμε και για πιο συγκεκριμένες περιοχές... όπως κοιλιακούς, μπράτσα, οπίσθια, άντε και φάτσες :-) Αν υπάρχουν και κοινά γούστα στην παρέα υψώνονται και τα ποτήρια, αμ πώς!

Αν υπάρχει χρόνος και όρεξη, οι κουβέντες δεν τελειώνουν. Και μιλάμε για όλα. Και κουτσομπολιά βεβαίως βεβαίως. Για την παλιά συμμαθήτρια, την ξινή στη δουλειά, για πράματα και θάματα που συμβαίνουν στον 1ο όροφο. Λέμε και γι' άλλα, για τις μαγειρικές μας ικανότητες, ακόμα και για αυτοκίνητα ή και πολιτική (επιβάλλεται στις μέρες μας μια κουβεντούλα). Και το ευχαριστιέμαι πάντα. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής σχεδόν πάντα. Η μόνη μαμαδοκουβέντα που δεν μου αρέσει είναι αυτή της ανάλυσης της βρεφικής πάνας (υφές, χρώματα κτλ). Ομολογώ βέβαια πως ευτυχώς δεν την ακούω πια συχνά (τι καλά που μεγάλωσαν και τα παιδιά των φίλων και γνωστών μου).
Έτσι που λέτε οι κλασικές μαμαδοκουβέντες.. τουλάχιστον αυτές που είχα τον τελευταίο καιρό. Εσείς, έχετε ακούσει κάτι ενδιαφέρον τελευταία;

Εγώ σκύλο ήθελα. Αυτή ήταν η επιθυμία μου. Θέλω πάρα πολύ να πάρουμε σκύλο και να μεγαλώσει το παιδί μου με τη συντροφιά ενός σκύλου. Μία που το είπα και μία που έπεσαν όλοι να με φάνε. Υποχρέωση, φροντίδα και τόσα άλλα ήταν τα προβλήματα που έβρισκαν. Τα ξέρω όλα αυτά. Είχα σκύλο 15 χρόνια. Και δεν με πειράζουν ούτε οι βόλτες, ούτε η φροντίδα... δεν συγκρίνεται με τίποτα με το να έχεις συντροφιά ένα σκύλο. Για μένα, θα ήταν το παραπάνω μέλος στην οικογένεια μας. Όμως έκανα λίγο πάσο (για λίγο καιρό). Σκέφτηκα πως η Αθηνά ακόμα δεν είναι σε ηλικία να αναλάβει μέρος της ευθύνης και φοβόμουν μήπως το έβλεπε πιο πολύ σαν παιχνίδι. 
Είχα κολλήσει όμως στο ότι ήθελα να πάρουμε κάποιο ζωάκι. Ψάρι δεν ήθελα, πουλί δεν ήθελα. Πήγα λοιπόν με την Αθηνά σε ένα pet shop μήπως και μου έρθει καμιά έμπνευση. Εκεί λοιπόν, είδαμε σκιουράκια, χαμστεράκια, κουνελάκια, ινδικά χοιρίδια και διάφορα άλλα μικρά ζωάκια. Πήγαμε 2-3 φορές και τα κοιτάζαμε όλα. Εντύπωση μας είχε κάνει ένα ποντικάκι άσπρο (χάμστερ) πολύ πολύ ζωηρό. Κάθε φορά που το βλέπαμε, αυτό έτρωγε, έκανε βόλτες στο κλουβί ή σκαρφάλωνε. Το συζητήσαμε λοιπόν και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την καριέρα μας στα οικόσιτα ζώα με αυτό το ποντικάκι. Εννοείται ότι δεν συγκρίνεται με σκύλο αλλά είχα τη γνώμη πως ήταν μια καλή αρχή για να ξεκινήσει το παιδί να έχει μια επαφή με ένα ζωάκι στο σπίτι, πώς πρέπει να το φροντίζουμε, να το καθαρίζουμε κτλ. 
Πριν πάμε να το πάρουμε, ανοίξαμε συζήτηση για το όνομα. Η Αθηνά λοιπόν, ήθελε να πάρουμε κορίτσι ποντικάκι. Και το όνομα που διάλεξε ήταν Γεωργία. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, να διαλέξουμε κάτι άλλο... εκείνη εκεί, φώναζε και ξαναφώναζε να τη βγάλουμε Γεωργία την ποντικίνα όπως μια συμμαθήτρια της. Πήγαμε ένα Σάββατο πρωί οικογενειακώς στο pet shop να πάρουμε τη Γεωργία, να πάρουμε και τα προικιά, κλουβί, τροφές κτλ. Μόλις λοιπόν λέμε στην πωλήτρια πως θέλουμε αυτό το ποντικάκι μας λέει: "α, θέλετε τον γυμναστή μας!". Γυμναστής γιατί ήταν δραστήριο ποντίκι και... αρσενικός όπως καταλάβατε. Βλέπω την Αθηνά να το σκέφτεται! Της έλεγα: δεν πειράζει που δεν είναι κορίτσι, είναι καλό ποντικάκι και χαρούμενο, να το πάρουμε. Και το πήραμε. Διαλέξαμε κι ένα κλουβάκι άσπρο με μωβ λεπτομέρειες, σπιτάκι σε όροφο, ρόδα και σκάλα. Πήραμε τροφή, βιταμίνες, ροκανίδι με άρωμα φράουλα (αν είναι δυνατόν δηλαδή, τι υπάρχει στο εμπόριο), τις βασικές οδηγίες και φύγαμε για το σπίτι. 
Στη διαδρομή συζητούσαμε βέβαια για το όνομα του ποντικού! Σκέφτηκα κι εγώ, ευκαιρία να βγάλω τα απωθημένα μου. Και άρχισα να προτείνω ονόματα όπως Αδριανός, Ορέστης, Αλκηβιάδης, Πάρης. Το νήπιο δεν τσίμπησε. Μετά άρχισα να της προτείνω ονόματα του δικού της σκεπτικού: Μανώλης, Χρήστος (επειδή τον πήραμε σε περίοδο Χριστουγέννων), Σπύρος (επειδή πριν λίγες μέρες ήταν του Α.Σπυρίδωνος) κτλ. Και μέσα σ'όλα της λέω "Αλέκος" (το όνομα του κουμπάρου μας). Και συμφώνησε αμέσως. "Ναι, μαμά! Αλέκο θα τον λέμε!" Κι έκλεισε. Φέραμε στο σπίτι τον Αλέκο και αρχίσαμε να τον παρατηρούμε. Πώς τρώει, πώς κοιμάται, πώς σκαρφαλώνει, πώς καθαρίζεται, όλα. 

Και οι μέρες περνούν. Βλέπω ότι η Αθηνά σιγά σιγά τον βάζει στην έννοια της. Όχι πολλά πράγματα, απλά πάμε να του δώσουμε φαγητό μαζί, να του αλλάξουμε το νερό του, να τον κεράσουμε καμιά λιχουδιά και τέτοια. Τίποτα δεν ζητάει αυτό το ζωάκι. Η φροντίδα και η προσοχή που απαιτεί είναι ελάχιστη. Οπότε, είμαστε πολύ εντάξει για αρχή με τον Αλέκο. 
Ακόμα και στην Ερμιόνη που πήγαμε για λίγες μέρες τον πήραμε μαζί μας. Πρώτη θέση παρακαλώ ο Αλέκος, σε όλο το ταξίδι στα πόδια μου τον είχα. Δεξιά στροφή μπροστά μας, έστριβα κι εγώ με το κλουβί αγκαλιά μήπως και κουνηθεί ο Αλέκος. Αριστερή στροφή μπροστά μας, αριστερά κι εγώ με τον ποντικό. Η αλήθεια είναι πως είχε πολλή πλάκα! Και ο Αλέκος κύριος, ούτε ανακατεύτηκε ούτε τίποτα :-)
Σας αφήνω λοιπόν με ένα βιντεάκι με τον Αλέκο μας να πλένεται! 

Τα τελευταία χρόνια γιορτάζαμε πάντα την πρώτη μέρα του χρόνου με τους γονείς (οι οποίοι έγιναν αργότερα παππούδες). Πέρισυ, ήταν η πρώτη φορά που έκανα μεγάλο τραπέζι Πρωτοχρονιάτικο στο σπίτι μας. Και ήθελα να το ξανακάνω. Μπορεί να πρέπει να ετοιμάσω πράγματα μέρες πριν, να κουραστώ, να μαγειρεύω, να κάνω χίλια δυο... αλλά μου αρέσει :-) Δεν συγκρίνεται η χαρά να έχεις το σπίτι σου γεμάτο την Πρώτη Μέρα του χρόνου, τουλάχιστον για μένα έτσι είναι. Αυτή τη φορά όμως ήθελα να περάσουμε την Πρωτοχρονιά με τους φίλους μας και τα παιδιά τους. Κάπως το έφεραν οι περιστάσεις, το έσπρωξα κι εγώ λίγο και κανονίστηκε. Τέσσερα ζευγάρια γονείς και πέντε παιδιά θα ήταν η μαγική ομάδα. Κι εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη γιατί με τέτοιους καλεσμένους θα έφτιαχνα σούπερ σπεσιαλιτέ, θα ετοίμαζα παιχνίδια, θα έπαιρνα δωράκια στα παιδιά και διάφορα άλλα. Έστειλα και πρόσκληση :-)
Και ήρθε εκείνη η μέρα και τα είχα όλα έτοιμα. Άνοιξα το τραπέζι της τραπεζαρίας και πρόσθεσα καρέκλες για να κάτσουμε και οι 13 στο τραπέζι. Δεν μου αρέσει να κάθονται τα παιδιά σε διπλανό τραπεζάκι τέτοια μέρα, ήθελα να είμαστε όλοι μαζί. Έστρωσα το καλό μου τραπεζομάντηλο, έβγαλα τα καλά σερβίτσια και διακόσμησα το χώρο. Είχα παραγγείλει 13 κόκκινα μπαλόνια με ήλιον για να δέσω ένα σε κάθε καρέκλα. Ρώτησα το Νίκο αν φαινόταν σαν παιδικό πάρτυ. Μου είπε "ναι, αλλά ωραία είναι". Καλά, και όχι να μου έλεγε σιγά μην τα έβγαζα, εμένα μου άρεσαν!

Έβαλα τα ονόματα των καλεσμένων στις θέσεις που είχα διαλέξει για να κάτσουν. Και στα παιδιά παιδικά χριστουγεννιάτικα πιάτα για να χαρούν. Στο κέντρο του τραπεζιού έβαλα ένα μεγάλο κόκκινο δίσκο και 5-6 γυάλινα βάζα (ξέρετε, από αυτά που μαζεύω) γεμισμένα με κόκκινο νερό (έριξα μέσα τέμπερα) και διακοσμημένα με γκι, ου και κλαδιά ελάτου. Απλά, όμορφα και γιορτινά.

Ο κόσμος ήρθε κι εγώ ακόμα τύλιγα μπεϊκονάκια με σπαράγγι και γκοργκοντζόλα :-) Ο Νίκος όμως σέρβιρε σε όλους ένα Christmas Tree Coctail που είχε ετοιμάσει με μαεστρία (ναι, μέχρι και κοκτέιλ είχαμε φτιάξει). Τα φαγητά ήταν στο φούρνο και στις κατσαρόλες έτοιμα να σερβιριστούν όλα ζεστά (έχω κόλλημα με το ζεστό φαγητό, δεν θυμάμαι αν σας το έχω ξαναπεί). Είχαμε φτιάξει αρκετά πράγματα και αυτή τη φορά. Δύο κρέατα, δύο πουρέδες, τάρτα, μακαρόνι φούρνου, κολοκύθα με κάστανα, μανιτάρια, σαλάτες, μικρά ορεκτικά και κάτι άλλα ψιλά. Και λέω φτιάξαμε γιατί ο Νίκος με βοήθησε πάρα πολύ. Αν ήμουν μόνη μου θα έκανα 2 μέρες για να τα μαγειρέψω όλα αυτά αλλά με το Νίκο στην κουζίνα ετοιμάζουμε τέτοιο τραπέζι σε μισή μέρα :-) Και όπως ξέρετε, η μεγαλύτερη χαρά της οικοδέσποινας είναι να βλέπει χέρια να σταυρώνονται στο τραπέζι για να δοκιμάσουν τα φαγητά και αργότερα να ξαναγεμίζουν τα πιάτα. Και ευτυχώς πέτυχαν όλες οι συνταγές και ευτυχώς άρεσαν σε όλους όσα ετοιμάσαμε! Οι περισσότερες συνταγές ήταν του Γ. Λουκάκου (από το site του) και το κρασί ήταν κόκκινο. Γιατί το κρασί είναι πάντα κόκκινο, έτσι λέω.

Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας, ευχηθήκαμε και ευχαριστηθήκαμε. Περάσαμε στο γλυκό, στον καφέ και στρώσαμε και τσόχα. Και κέρδισα κιόλας το κατιτίς μου, πρώτη φορά! Παίξαμε και ένα μίνι παιχνίδι γνώσεων, εμπνευσμένο από το Ανθομέλι. Το απόγευμα κόψαμε τη βασιλόπιτα. Το έχω έθιμο πια, να την παραγγέλνω από τη Νίκη του Σκέτη Γλύκα. Τι κι αν έρχεται από μακριά... είναι η πιο νόστιμη βασιλόπιτα που έχω φάει ποτέ, αλήθεια! Και κάθε χρόνο, όσοι τρώνε λένε το ίδιο! Και κέρδισε και το φλουρί ένα από τα παιδάκια της παρέας :-) Η Αθηνά από την άλλη, έφαγε μέχρι και το κεφάλι του Άγιου Βασίλη, το οποίο προς έκπληξη μας ήταν μέσα σοκολατένιο, οπότε καταλαβαίνετε...

Βάλαμε και ταινία για τα πιτσιρίκια (το Frozen), φτιάξαμε ποπ κορν που τα τσάκισαν όλοι, ανταλλάξαμε τα δωράκια μας, κάναμε τα αστεία μας και γενικά περάσαμε πολύ όμορφα! Και χάρηκα πολύ που ήμασταν με φίλους, με ανθρώπους που αγαπάμε, με παιδιά μέσα στο σπίτι και γενικά με χαρούμενη, καλή, θετική ενέργεια :-)
Για μένα η νέα Χρονιά δεν ξεκίνησε όσο καλά θα φανταζόμουν γιατί είχα νέα για ακύρωση κάποιας συνεργασίας, είχα κι ένα τρακαρισματάκι από αυτά που ευτυχώς βγήκαμε όλοι εντάξει αλλά το αυτοκίνητο με μεγάλη ζημιά, κάτι τσακωμούς, κάτι απογοητεύσεις και τέτοια. Αλλά δεν μασάω :-) Θα τα γυρίσω όλα σε καλό όσο μπορώ και με παίρνει. Για τη συνεργασία δεν με νοιάζει, ήδη σκέφτηκα να κάνω κάτι καινούριο και φανταστικό, το αυτοκίνητο θα το φτιάξουμε και την απογοήτευση θα την ξεπεράσω. 

Και για εσάς το ίδιο εύχομαι. Να βρείτε δύναμη να ξεπεράσετε όσα άσχημα σας έτυχαν, να χτίσετε νέα πράγματα πάνω στα γκρεμισμένα, να δημιουργήσετε νέες καταστάσεις και να χαίρεστε τις στιγμές με τους αγαπημένους σας ανθρώπους. Και να φροντίζετε την υγεία σας. Να είστε πρώτα εσείς καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας, ναι αυτόν τον παραμελημένο εκεί στη γωνία.. βγάλτε τον στο μπαλκόνι να αεριστεί, βάλτε του καινούρια ρούχα και κοιτάξτε μαζί τον καθρέφτη. Άντε, να έρθουμε λίγο στα ίσα μας, τόσα άσχημα ακούμε κάθε μέρα... δεν μπορεί, κάτι θα περνάει από το χέρι μας για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη! Καλή Χαρούμενη Χρονιά να έχουμε φίλοι μου! Και να χαμογελάτε, όπως λέει κι η φίλη μου η Δήμητρα :-)
υ.γ. Να θυμηθώ να βγάλω και τα στολίδια από το blog!

Καλημέρα και Καλήηηηη Χρονιά!!! Έχω να σας πω αρκετά από τα νέα μας αλλά πρώτα πρέπει να ανακοινώσω το νικητή του Χριστουγεννιάτικου διαγωνισμού! Θα επανέλθω με ανάρτηση Πρωτοχρονιάτικη.

Λοιπόν φιλαράκια! Είχαμε 325 έγκυρες συμμετοχές και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό! Και αφού φάνηκε ότι σας άρεσε τόσο το δώρο από το little closet κάτι θα ξανακάνουμε... έχω τα μέσα ;-)
Έκανα την κλήρωση χθες το βράδυ με το γνωστό randomizer.org και έχουμε μια νικήτρια που κερδίζει το γκρι φουτεράκι με το σύννεφο, το cloud applique crew, για το αγοράκι της που είναι 4-5 χρονών!
Και είναι η ...  Magdalene Volonaki! Συγχαρητήρια κορίτσι, πάντα τυχερή να είσαι!


Και οι υπόλοιποι να είστε τυχεροί! Μπορεί να μην κερδίσατε εδώ αλλά η τύχη δίνει πολλές ευκαιρίες, έτσι είναι! Πάω να γράψω και τα Πρωτοχρονιάτικα :-)