Σελίδες

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Ιστορίες τουαλέτας και μερικές συμβουλές για να κόψει πιο εύκολα την πάνα!

Πέρασε όλο το καλοκαίρι και δεν έγραψα τίποτα για τη δική μας ιστορία τουαλέτας. Τι εννοώ; Μα πώς κόψαμε κι εμείς την πάνα φυσικά!

Την πρώτη προσπάθεια την κάναμε πέρισυ το καλοκαίρι που η Αθηνά είχε κλείσει τα 2. Ξεκινήσαμε με το γιογιό στο εξοχικό. Δεν ήμουν προετοιμασμένη καθόλου. Λάθος. Δεν είχα διαβάσει τίποτα και είχα στο μυαλό μου κάτι σαν "αν κάτσει, έκατσε". Το παιδάκι κάπως καλά τα πήγαινε μέχρι που πήγαμε στο νησί και ήρθε η κυρία Δυσκοιλιότητα και μας χτύπησε την πόρτα. Και μετά.. ούτε να το δει το γιογιό δεν ήθελε. Αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα πως δεν ήταν έτοιμη ακόμα. 

Το χειμώνα στον παιδικό σταθμό, σε μια συνάντηση γονέων με τον παιδοψυχολόγο συζητήσαμε και την εκπαίδευση τουαλέτας και πως θα τα καταφέρουμε. Ήταν τόσο πειστικός και με τέτοια αυτοπεποίθηση που φεύγοντας από τη συνάντηση πίστευα πως θα τα κατάφερνα σε 5 μέρες. Ακολούθησα σχεδόν όλες τις οδηγίες και συμβουλές του. Και όντως τα καταφέραμε σε λίγες μέρες. 

Ένα μήνα πριν ξεκινήσουμε, λέγαμε στο παιδί πως έχει μεγαλώσει αρκετά και πρέπει σιγά σιγά να βγάλει την πάνα. Συζητούσαμε με το μπαμπά της με περηφάνεια σχετικά με το πόσο μεγάλο παιδί είναι πια και φροντίζαμε να μας ακούει.
Μετά το πάρτυ γενεθλίων της, είχε αρρωστήσει και την είχα στο σπίτι. Αυτή είναι η ευκαιρία σκέφτηκα (τι μάνα!) για να κάνουμε προσπάθεια. Τον τελευταίο καιρό το έλεγε και μόνη της συνέχεια και έδειχνε ότι ήταν πραγματικά έτοιμη αυτή τη φορά. Είχαμε ψωνίσει και μαζί εσωρουχάκια με πριγκίπισες (μεγάλο tip) και ανυπομονούσε να τα φορέσει.

Αποχαιρετίσαμε λοιπόν τις πάνες, τις βγάλαμε στο μπαλκόνι (μέσα σε σακούλα) και είπαμε πως θα έρθει το σκυλάκι να τις πάρει να τις πάει στα μωρά του. Έτσι ακριβώς μας είχε πει ο παιδοψυχολόγος να κάνουμε. Εξήγησα στη μικρή όλη τη διαδικασία με το γιογιό, πως καθόμαστε/σκουπιζόμαστε και φυσικά πώς πλένουμε μετά πάντα τα χέρια μας. Και της είπα "αυτό ήταν, δεν έχουμε άλλες πάνες τώρα θα κάνουμε τσίσα/κακά μόνο στο γιογιό. Και τα πήγαινε μια χαρά. Και κάθε φορά που πήγαινε καλά, κάναμε και μια μικρή φιέστα :-) Συνέβησαν βέβαια και ατυχήματα. Θυμάμαι μια φορά που ήταν όρθια στην καρέκλα της στον πάγκο της κουζίνας και μόλις τα έκανε πάνω της άρχισε να γελάει. Πάει, την πατήσαμε, σκέφτηκα! Εγώ είχα ακούσει ότι ντρέπονται όταν τα κάνουν πάνω τους. Βέεεεβαια..στο 2ο-3ο ατύχημα άρχισε να ντρέπεται το κακομοιράκι. 

photo via my pinterest boards

Οι οδηγίες του παιδοψυχολόγου έλεγαν να κόψουμε την πάνα και το βράδυ την ίδια περίοδο. Γιατί δεν πρέπει λέει να δίνουμε λανθασμένα μηνύματα, δεν μπορούμε να λέμε στο παιδί "δεν είσαι μωρό πια" την ημέρα και το βράδυ να το μετατρέπουμε σε μωρό. Έχει μια λογική είναι η αλήθεια. Αλλά αυτή τη συμβουλή δεν την ακολούθησα. Επειδή ήταν η βδομάδα που η μικρή ήταν ψιλοάρρωστη δεν ήθελα να την αναστατώσω και το βράδυ και το άφησα. Για 2 βδομάδες περίπου. Και η πάνα της το πρωί ήταν στεγνή. Μετά της έβαζα το βρακάκι εκπαίδευσης. Είναι ένα βρακάκι με επένδυση που αν συμβεί ατύχημα το βράδυ το απορροφάει και δεν βρέχεται το παιδί. Οι οδηγίες για το βράδυ λένε πως μπορεί να χρειαστεί να ξυπνάς το παιδί ανά 3 ώρες για να πηγαίνει στην τουαλέτα. Με εμάς ευτυχώς δεν χρειάστηκε. Είχαμε μόνο μία φορά ατύχημα το βράδυ. Επίσης λένε, πως πρέπει να δίνεις το γάλα 1 ώρα πριν τον ύπνο έτσι ώστε να πάει το παιδί στην τουαλέτα πριν κοιμηθεί. Εμείς ούτε αυτό το κάναμε. Της έδινα το γάλα της κανονικά και έπεφτε για ύπνο. Γενικά μπορώ να πω πως μου φάνηκε μια διαδικασία πολύ κανονική και πολύ βατή σε σχέση με αυτά που είχα ακούσει. 

Το κλειδί στη δική μας περίπτωση ήταν ότι το παιδί ήταν πανέτοιμο να δεχτεί μια τέτοια αλλαγή. Και αυτό είναι που έχει πρώτα σημασία. Να αντιληφθούμε πότε είναι έτοιμο το δικό μας παιδί γιατί το κάθε πιτσιρίκι είναι ξεχωριστό. Και η ακριβής ηλικία δεν έχει σημασία, αν δηλαδή βγάλαμε την πάνα στους 26 μήνες ή στους 30 ή στους 36. Λίγα πράγματα που έμαθα και κάποιες συμβουλές που μου φανηκαν καλές είναι:
  • Μην θέτετε υπερεκτιμημένους στόχους. Βάλτε στόχους εφικτούς και ηλικιακά και χρονικά. Αυτό δεν θα σας απογοητεύσει. 
  • Ξεκινήστε όταν το παιδί σας δείξει σημάδια ότι είναι έτοιμο. Προετοιμάστε το λίγο καιρό πριν με συζήτηση.
  • Επιμονή και υπομονή. Πόσα μεταξύ μας πάρτυ χρειάζεται να κάνουμε την ημέρα για να δείξουμε πόσο χαιρόμαστε που το παιδί μας τα καταφέρνει; 7; 13; 23; Υπομονή και θα τα καταφέρουμε! Και αποφεύγετε τα πισωγυρίσματα, προσπαθήστε να επιμείνετε στην απόφαση ότι τώρα "κόβουμε την πάνα!".
  • Δεν δείχνουμε απογοήτευση. Ποτέ. 
  • Έχουμε πάντα μια αλλαξιά μαζί μας. Σε περίπτωση ατυχήματος να μπορούμε να αλλάξουμε το παιδί και να περιορίσουμε τη ντροπή του.
  • Η επιβράβευση πάντα δουλεύει. Μπορεί το παιδάκι σας να θέλει κάποιου είδους επιβράβευση για να το βοηθά να πετυχαίνει το στόχο του. Η πιο εύκολη λύση είναι τα αυτοκόλλητα σε πινακάκι.
Ψάχνοντας, βρήκα στο ίντερνετ πάρα πολλά άρθρα με συμβουλές για το πώς θα κόψει το παιδί την πάνα στους 18-20 μήνες (κυρίως αμερικάνικα άρθρα). Δεν καταλαβαίνω γιατί να πιέσεις το παιδί όταν δεν είναι έτοιμο. Ο παιδοψυχολόγος μας είπε ότι στην ηλικία των 2,5 το παιδί είναι ικανό να καταλάβει/ελέγχει πώς λειτουργούν οι σφιγκτήρες του. Εννοείται μπορεί ένα παιδί να είναι έτοιμο και νωρίτερα. Αλλά δεν καταλαβαίνω καθόλου τους γονείς που κυνηγούν αυτού του είδους τα επιτεύγματα για να δείξουν ότι τα κατάφεραν πριν το μέσο όρο και τελικά δεν "ακούνε" το παιδί τους και το βάζουν να κυνηγάει στόχους όταν αυτό δεν είναι έτοιμο.

Υπάρχουν και πολλά βιβλία/παραμύθια που μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να καταλάβει αυτή την αλλαγή στη ζωή του. Και σίγουρα υπάρχουν 1200 κόλπα να κάνετε που δεν τα έχω γράψει. Αν έχετε κάποιο που δούλεψε σε σας σαν μαγικό, παρακαλώ μοιραστείτε το! Γιατί μπορεί εμείς να είπαμε οριστικά αντίο στις πάνες  αλλά οι συμβουλές από εμπειρία δεν πάνε ποτέ χαμένες :-)

post signature

11 σχόλια:

  1. Συμφωνω! Εχεις απολυτο δικιο.
    Και στους επομενους στοχους σας λοιπον!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το ειχα πολυ αγχος αυτο το θεμα. Στα 2 βγαλαμε την πανα την ημερα. Πολυ ευκολα το δεχθηκε, δεν ζοριστηκαμε καθολου. Στα 3 προσπαθησα να της βγαλω την πανα το βραδυ. Για εναμιση μηνα την σηκωνα 3 φορες καθε βραδυ και ειχαμε και ατυχηματα ενδιαμεσα. Μετα πηγε στη γιαγια της διακοπες και της ξαναεβαλε πανα. Εχει και την μεση της η γιαγια, δεν μπορουσε να σηκωνει την Ισμηνη 3 φορες καθε βραδυ. Φετος την ανοιξη (4μιση χρονων η Ισμηνη) το ειχα πολυ αγχος πως θα τα καταφερουμε, επειδη ειχαμε "αργησει". Τελικα τωρα ηταν ετοιμη. Τα καταφεραμε μεσα σε 1-2 εβδομαδες. Κατευθειαν τα καταφερε, χωρις ουτε ενα ατυχημα εκτοτε και δεν την σηκωνω το βραδυ. Μια-δυο φορες με ξυπνησε το βραδυ επειδη κατουριοταν και πηγαμε τουαλετα. Απιστευτο μου φαινοταν. Περιμενα να δυσκολευτουμε πολυ.
    Οπως ειπες το καθε παιδι εχει τους δικους του χρονους σε ολα. Καλη επιτυχια σε ολες τις μανουλες και να μην αγχωνονται. Ολα γινονται καποια στιγμη. Δεν δηλωνει εξυπναδα να πιεζονται τα παιδακια μας να τα κανουν ολα πριν να ειναι ετοιμα.
    Καλο Σαββατοκυριακο Βερα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ωραία τα είπες γιατί αγχώθηκα. ΤΟ ίδιο με εμάς. Κόψαμε στα 2 την ημερίσια πάνα αλλά την βραδινή δεν λέει να την κόψει! Θέλει η καημενη (δεν λέει όχι) αλλά ξυπνάει συνέχεια με γεμάτη πάνα. Λέω να την αφήσω λίγο ακόμα. Ευχαριστου΄με που το μοιράστηκες μαζί μας. Κάλη

      Διαγραφή
  3. Hey καλησπερα! παρακολουθουσα πριν καιρο το μπλογκ σου αλλα μετα χαθηκα... και παλι επανήλθα! Οντως το θεμα με τις πανες ειναι λιγο περιεργο γιατί το καθε παιδακι εχει την ιδιαιτεροτητα του. Δεν είμαι μαμά αλλα γελασα πολυ με το ανιψακι μου το καλοκαιρι, που πηγε στη τουαλετα καθισε μονο του στο γιογιο, κ οταν μπηκε η μαμα του στο μπανιο να δει τι κανει της ειπε με νευρο (ειναι 2 ετών) ΕΓΩ ΠΑΝΑ ΤΕΛΟΣ!!! βεβαια μετα μια χαρα κρατεί η πανα, αλλα μαλλον δεν ηταν ετοιμος ακομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι τραβανε κιι αυτα τα μικρακια με τις πανες, όπως και εσεις οι γονείς!
    Ευτυχως όλα καλά!
    Καλό μήνα, καληνύχτα :)
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ειμαστε 26 μηνων! του εκανα μια προσπαθεια το καλοκαιρι που ηταν ακριβως 2 αλλα απετυχε! τον εχω αφησει τωρα και λεω να τον ξεκινησω απο τον μαρτιο και μετα που θα ειναι 2.5

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ κατατοπιστικό το άρθρο σου Βέρα και οι συμβουλές που μετέφερες από τον ψυχολόγο πιστεύω θα βοηθήσουν αρκετές μανούλες. Θα το στείλω στη φίλη μου την Μαρία που ο γιος της γίνεται 2 ετών σε λίγες μέρες και σίγουρα θα της φανούν χρήσιμες! Αν θες πέρασε από το blog μας που γιορτάζει.. Κληρώνουμε δωράκια! Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ετσι ακριβώς Βέρα κι εγώ μια μέρα είπα στον Παύλο τέλος η πάνα απο σήμερα βρακάκι. Του αγόρασα υπέροχα βρακάκια με τους αγαπημένους του ήρωες (νομίζω πως κι αυτό είναι ένα tip) κι απο τότε δεν κατούρησε ΠΟΤΕ ξανά πάνω του. Προφανώς το παιδί ήταν έτοιμο και δεν το είχα καταλάβει. Επίσης θεωρώ πως καλό είναι όταν λες κόβω την πάνα να την κόβεις κι απο τον βραδινό ύπνο, εγώ πάντως αυτό έκανα κι έπιασε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ καλές οι συμβουλές σου! με την Κατερίνα δεν αντιμετώπισα κανένα θέμα, έκοψε την πάνα εντελώς μόνη της μόλις έκλεισε τα δυο και ενώ εγώ δεν το πολυήθελα γιατί ήμουν έγκυος στον μικρό και το διπλοσκεφτόμουν πως θα καθαρίζω τα ''ατυχήματα''. Όμως αυτά που γράφεις και την τακτική που ακολούθησες την βρίσκω πολύ βατή και καλή για ένα παιδάκι και θα κρατήσω την ανάρτηση γιατί κάποια στιγμή θα την χρειαστώ για τον μαχαραγιό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κατατοπιστικότατη όπως πάντα...Με βοηθάς πολύ να ξέρεις με τα άρθρα σου.....Η μικρή μου έκανε κακά στην τουαλέτα κατευθείαν πριν κλείσει τα δύο και κόψαμε την πάνα εντελώς αφου τα έκλεισε....η αλήθεια είναι πως είχα πέσει στην παγίδα της γιαγιάς, της θείας, της φίλης, της άλλης μαμάς και ενώ ήξερα πως όλο αυτό μπορεί να είναι λάθος, εγω το κρυφοκαμάρωνα.....όμως γρήγορα κατάλαβα πως όλο αυτό η μικρή μου το είχε λάβει ως παιχνίδι, πως αυτή η διαίσθηση που είχα σαν μαμα, πως το παιδι δεν ήταν στην πραγματικότητα έτοιμο,ήταν σωστή......αλλά ακούγοντας ΄τοσα για την ....ταδε που το παιδί της έκοψε την πάνα στον χρόνο......(μα είναι δυνατόν????) και την δείνα...που το παιδί της είναι στα 3 και φοράει ακόμα.......(για το οποίο φυσικά, κατά τα λεγόμενα κάποιων,,,, φταίει η μαμά, η άχρηστη που βαριέται να μπει σε μπελάδες, να σφουγγαρίζει τσισάκια από τα πλακάκια κ.ο.κ....)μην σου πω τι έχω ακούσει....
    Ωστόσο εγώ συνέχιζα ακούγοντάς τες να κρυφοχαίρομαι μεν που το είχαμε κόψει....να κρατάω και μια πισινή δε...επείδη κάτι ένιωθα πως δεν είναι αυτο που φαίνεται...μέχρι που ηρθε η μέρα που το κοριτσάκι μου έπαθε μια ελαφριά μορφη ουρολοίμωξης, επειδή κρατούσε τα τσισάκια της όταν βγαίναμε έξω.......
    Ξέροντας ότι δεν ήμασταν στο σπίτι μας....με την καθαρόοοοτατη λεκάνη μας....και το dettol στον νιπτήρα να περιμένει να ανακατευτούμε με τα νερα....(γιατι τελικά αυτό ηταν το παιχνίδι μας......τσίσα και χεράκια με σαπουναδιτσα και φουσκαλίτσες )....., έξω όταν βγαίναμε κρατούσε τα τσισάκια της γιατί ούτε το γιογιο βόλτας το ήθελε.......για τις τουαλέτες μαγαζιών ουτε λόγος έτσι, δεν το συζητώ.
    Οπότε, από μόνη της, παρατήρησα ένα διάστημα πως όταν ήμασταν έξω δεν ήθελε ποτέ τσισα και ποτε κακα......και έτσι μπήκαμε στον κόσμο της αντιβίωσης λόγω ουρολόιμωξης......
    Όχι μόνο φορεσαμε πάλι πάνα......αλλά τωρα που είναι δυόμισι και κάτι αρνείται να την αποχωριστεί...και μάλιστα έχει μάθει να την βγάζει και μόνη της και να μου λέει.... ''μαμά έκανα μόνο τσίσα, έλα να με αλλάξεις σε παρακαλώ'...........και το λάθος λοιπόν είναι όοοοολο δικό μου γιατι ενω έβλεπα οτι το παιδί δεν ήταν έτοιμο....δεν το άκουσα!! Ακολούθησα συμβουλες τριτων χωρις να σκεφτώ πως το κάθε παιδί τελικά θέλει τον δικό του χρόνο σε οτιδήποτε!!!!
    Τώρα είναι ΝΟΜΟΣ μου αυτός και όταν μου λένε....μα καλά ακόμα πιπίλα????
    Τους λέω ότι τις έχουμε σε όλα τα χρώματα και τις συνδυάζουμε με το αντίστοιχο outfit!!!
    Σαν ΄΄πρωτομάνα'' λοιπόν έμαθα κι εγω επιτέλους να μην παίρνω τοις μετρητοίς ότι κουταμάρα ακούω από τον καθένα , αλλά να ακούω μόνο το παιδί μου!!!
    ...και ναι φοράμε πάνα ....και κοιμόστε με πιπίλα και τρώμε και γλυκάκια και βλέπουμε Πέπα στο ταμπλετ, και και και και ..........
    Ουφφφφφ αυτά τα ολίγα από εμένα.....σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή