Βερα μου αυτα πανε πακετο με το μαμαδιλικι :) Οχι ακριβως τα ιδια , η καθεμια μας εχει τα δικα της κολληματα. Αλλα πανω κατω η καθεμια μας παλευει με τα θερια μεσα της να τα κανει ολα "σωστα" :)
Εγω ξεχναω συχνα πραγματα (π.χ. το νερακι της, το καπελο κτλ). Κι εχω και τον Δ να με ρωταει επικριτικα "Δεν πηρες καπελο;;;" χαχαχα.
Σκεψου οτι ισως, ακομη κι αν ο αντρας σου αναλαμβανε τα μισα απο αυτα, εσυ παλι "ανασφαλης" θα ησουν και θα τα ηθελες να εχεις ελεγχο σε ολα (ισως λεω, δεν σε ξερω, ελπιζω να μην παρεξηγηθεις, γενικα μιλαω).
Καλο ειναι ολες οι μανουλες να προσπαθουμε να χαλαρωσουμε, επειδη εκτος απο νευρα που μπορει να εχουμε πολλες φορες δικαιολογημενα και τα καταλαβαινουν και τα παιδακια μας, νιωθουν και ολη την ενταση που νιωθουμε προσπαθωντας να τα υπολογισουμε ολα στην εντελεια :) ΧαΛΛαρα που λεμε κι εδω στην Θεσσαλονικη. Δεν χρειαζεται να ειναι ολα τελεια :)

Να 'ξερες ποσους καυγαδες εχω κανει με τον αντρα μου για μοιρασμα ευθυνων .... το αποτελεσμα μετα απο 3.5 χρονια;;; Εγω τα κανονιζω ολα κι εκεινος λειτουργει επικουρικα μονο σε περιπτωση αναγκης :)

Καλη εβδομαδα και κουραγιο μανουλα :)

Απλά δεν υπάρχει!
Στο λέω εγώ με δύο παιδιά και έναν άντρα πολύ κοντά τους και κοντά μου φυσικά, έναν φουλ τάιμ μπαμπά (δεν εννοώ ότι δεν δουλεύει, αλλά όταν είναι σπίτι αφιερώνει όλο σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο του στα παιδιά).
Αλλά και πάλι, η μαμά είναι αυτή που πρέπει να τα σκέφτεται όλα (δηλαδή η αφεντομουτσουνάρα μου)......
Κουράγιο και υπομονή (σε όλες μας)!
Φιλιά!

Εμείς το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας και στους γύρω μας! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω, αλλά διαβάζοντάς το σκεφτόμουν πόσο λάθος κάνουμε! Χρειάζεται να χαλαρώσουμε και να αφήσουμε και στους άλλους την ευθύνη, ακόμη κι αν δεν γίνονται όπως πρέπει (όπως τα θέλουμε είναι το σωστό)! Δεν θα μάθουν ποτέ να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους αλλιώς! Και στα λέω για να τα ακούω κι εγώ που μεγαλώνω έναν γιο και δεν θέλω να τον κάνω σαν το μπαμπά του ως προς αυτό το σημείο (και ως προς άλλα, αλλά δεν το κάνουμε θέμα!) Μεγάλη η ευθύνη! Καλό κουράγιο!

ουτε στο δικο μας σπιτι υπαρχει Βερα μου...βεβαια αν ρωτησεις τον αντρα μου λεει οτι δεν υπαρχει στον δικο μου εγκεφαλο και πως οτι και να γινει -ακομα και αν τα κανει ολα- παλι το ιδιο θα αισθανομαι γιατι θα διπλοτσεκαρω...η φρικη της μανας μαλλον...οποτε βοηθεια μας!

Αχ Βέρα, μου έρχεται να φωνάξω!!! Από την χαρά ή την λύπη μου δεν ξέρω!!! Λες όλα όσα ακριβώς σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό (ειδικά αυτό με την τσάντα με σκοτώνει) και όχι τίποτα άλλο αλλά όταν τα λέω στον Κώστα έχει την απορία... μα δεν είμαι καλός πατέρας; Είπα εγώ κάτι τέτοιο;;;; Απάντηση λοιπόν δεν έχω να σου δώσω για όλα αυτά γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν έχω ακόμα απαντήσει στον εαυτό μου εάν είμαι υπερβολική ή όχι!!! Μαμά κουκουβάγια γι αυτό σε αγαπώ.,.. κάνεις τον πόνο μας ανάρτηση,χιχι! Κάλη

Βερούλα, κάποια από όσα γράφεις δεν τα έχω ζήσει ακόμα. Νομίζω όμως πως είναι φυσιολογικά. Είσαι μανούλα και θα σκέφτεσαι πάντα την ευθύνη που έχεις απέναντι στο παιδί σου. Απλά μην αφήνεις τον εαυτό σου να χάνεται μέσα σε ένα σωρό πρέπει, μην είσαι... control freak γιατί μόνο άγχος σου προκαλεί.
Όσο για το μοίρασμα των ευθυνών, κι εγώ πολλές φορές στη συγκατοίκησή μου με το Δ. σκέφτομαι οτι αν δεν κάνω εγώ κάτι δεν θα το κάνει ποτέ εκείνος. Ή οτι πρέπει να ζητώ να γίνουν κάποια αυτονόητα πράγματα και μετά να έχω τύψεις που γίνομαι πιεστική. Ισως είναι στη φύση των αντρών να είναι πιο χαλαροί, τι να πω;

Η ΜΑΜΑ ......είναι όλα αυτά που μας λες.....αυτή είναι η διαφορά μας με τους μπαμπάδες!!
Αυτό σημαίνει να είσαι μαμά......γι αυτό υπάρχουμε!!
......όχι ότι δεν φρεσκάρουμε νιώθοντας όλο το βάρος στους ώμους μας (εγώ τουλάχιστον το παθαίνω συχνά)
αλλά είμαστε πάντα εκεί.....παρούσες για τα μικρά και τα μεγάλα!!
θέλει μεγάλα αποθέματα ψυχής το να είσαι μάνα!!
Φιλιά πολλά....

Υ.Γ.υπομονή....τα πρώτα 100 χρόνια είναι δύσκολα...χαχαχαχα!!

Βέρα μου, αν και η κορούλα μου είναι ακόμα μικρή, ήδη αισθάνομαι το ίδιο...και μάλιστα νομίζω ότι τελικά όλες τις αποφάσεις για θέματα που αφορούν την μπέμπα πρέπει να τις πάρω εγώ! Δεν είναι έτσι όμως... Απλά θέλουμε να περνάνε όλα από τα χέρια μας, ως γνήσιες τελειομανείς. Είμαι σίγουρη ότι οι κακόμοιροι οι σύζυγοι τελικά θα τα κατάφερναν με τον δικό τους τρόπο (τα λέω για να ακούσω κι εγώ..)

OΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΣΙ!Έτσι ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ..κι αν ποτέ ξεχάσω τίποτα,χαλάει η βόλτα μου,ξεσπαω στο Λευτέρη γκρινιάζοντας ότι αν δε το θυμηθώ εγώ δε θα το θυμηθεί κανείς και πάει λέγοντας...

Τελικά είμαστε όλες ίδιες!! Κι εγώ νιώθω οτι μερικά πράγματα αν δεν τα κάνω, ετοιμάσω, νοιαστώ,σκεφτώ,τσεκάρω...κλπ κλπ δεν θα τα κάνει κανένας.. Τουλάχιστόν όχι όπως εγώ.. Το σωστό είναι να μοιράζεις αρμοδιότητες..Κι ακόμα κι αν ξέρεις οτι θα το έκανες καλύτερα να μην το λες..Γιατί καμιά φορά θέλουν και οι καημένοι μπαμπάδες να βοηθήσουν και τους αποπαίρνουμε!! Αλλά κι αυτοί τι να κάνουν που είμαστε οι ΤΕΛΕΙΕΣ μαμάδες!! χεχε!! φιλιά

Καλέ και εξ'ολοκλήρου να έπαιρνε τις ευθύνες και τις αποφάσεις ο Νίκος, εσύ πάλι θα είχες το άγχος και τις ανασφάλειές σου!!!
(Πιθανότατα το είχες το άγχος σου και πριν γίνεις μανούλα!!!)
Και όπως γράφει και η Ράνια, πιο πάνω... Υπομονή!!! Τα 100 πρώτα είναι δύσκολα!!!
;-)
Φιλάκια, κούκλα μου!!!
Καλή εβδομάδα!!!

Και γω ετσι νοιωθω...και φαντασου οτι προσωπικα εκτος απο τα απλα καθημερινα...εχω την ευθυνη...ολοκληρη για το τι θα συμβει στο παιδακι μου απο δω και περα,συμφωνα με τον αντρα μου,γιατι δεν θελω να κανω δευτερο παιδακι...η ευθυνη μου λεει ειναι ολη δικη σου...για φαντασου λοιπον..

Με έχεις καλύψει απόλυτα.
Αν και θα ήθελα πολύ να πω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Περιμένω και τις εξελίξεις για το πάρτι minnie γιατί είναι και της Σωτηρίας η αγαπημένη.

Βέρα μου ειλικρινά νιώθω ότι αυτή την ανάρτηση την έγραψα εγώ! Ακριβώς τις ίδιες σκέψεις και συναισθήματα έχω κι εγώ. Νιώθω ότι όλα μα όλα περνάνε από το χέρι μου!
Νομίζω ότι απλά αυτό σημαίνει να είσαι μαμά... οι άντρες μάλλον είναι γεντικά προγραμματισμένοι να είναι πιο χαλαροί και να μην μπορούν να σκεφτούν έτσι όπως εμείς.
Φιλιά πολλά!

Βέρα μου join the club,δεν θέλω να σε απογοητεύσω αυτό ξέρεις δεν αλλάζει έυκολα γιατί οι άντρες δεν φροντίζουν με την σχολαστικότητα που το κανούμε εμείς.Όποτε το φίδι από την τρύπα το βγάζουμε οι μαμάδες.Χαλάρωσε όμως γιατί όλα κορίτσι μου είναι αδύνατον να είναι τέλεια,κάτι θα ξεχάσουμε,λάθος αποφάσεις θα πάρουμε,όπως όλες μας.Κανούμε τον αγώνα μας ,και ευχόμαστε για το καλύτερο των παιδιών μας.Όπως λέει και ένας φίλος ψυχολόγος, η παιδαγωγική δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ!Σου γράφει μία μάνα που το παιδί της είναι 21 χρονών...........

Είσαι στο μυαλό μου ή κάπου έχεις κάμερα και βλέπεις τις κινήσεις μου!! Δυστυχώς θέλει πολύ ατομική δουλειά με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις ενοχές μας και να χαλαρώσουμε... γιατί ένα είναι σίγουρο: κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα όπως μία μαμά και δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους κάτι τέτοιο. Αυτό έκανα να το δεχτώ δύο χρόνια τουλάχιστον και ακόμα το παλεύω με τον άντρα μου (για τους άλλους γύρω μου το δέχτηκα πιο εύκολα). Φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολα όλα όταν το έτερον ήμισυ παίζει το ρόλο του (βοηθητικός-υποστηρικτικός) χωρίς γκρίνια και κριτικές!

Ναι δεν υπάρχει... Το νιώθω κι εγω με τρία παιδιά και σχετικά μεγάλα πια. Ολες τις αποφάσεις σοβαρές ή όχι εμείς πρέπει να τις πάρουμε κι έτσι παίρνουμε και την ευθύνη.
Να σας πω όμως κάτι που νιώθω τελευταία; Μήπως τα θέλουμε και τα παθαίνουμε; Μήπως εμεις ,από την αγάπη και τυην έννοια μας, παιρνουμε πάνω μας τα βάρη και του μπαμπά και των παιδιών και τελικά τους κακομαθαίνουμε;
Εχω μια φίλη που τα παιδια της ντυνονται μόνα τους από το νηπιο, μπορει να βγουν έξω με σορτς από το Μάρτη ή πολύ προχειρα ντυμένες για μια γιορτή, δεν ασχολείται, είναι ευθύνη τους, το ίδιο και με το διάβασμα για το σχολείο, και πάει λέγοντας.
Εγώ τρέχω από πίσω τους διαρκώς,αγχωνομαι πιο πολύ από κείνα με το διαβασμά του κι αναρωτιέμαι, κάνω τελικά καλά;

Αχ Βερούλα και το Αθηνάκι είναι ακόμα μικρούλι......
Στο σπίτι μας ξέρεις τι λένε τα παιδιά;

- Μαμά που είναι το βιβλίο μου;
- Μαμά που είναι η ζακέτα μου;
- Μαμά η κυρία Χαρά είπε να πάμε στο σχολείο.....
- Μαμά έχω επανάληψη στα Αγγλικά
- Μαμά η Ζένια έχει πάρτυ...
- Μαμά πότε θα κάνουμε το πάρτυ μου;
- Μαμά διψάω....
- Μαμά πεινάω....
- Μαμά πονάει η κοιλιά μου....
- Μαμά η Εβελίνα με κοροϊδεύει...
- Μαμά πρέπει να ....

Και μόλις πάω τουαλέτα, ή σούπερ μάρκετ....
- Μπαμπά, που είναι η μαμά;;;;

Βέρα μου τελικά αυτό που λένε Μάνα είναι μόνο ΜΙΑ δεν είναι τυχαίο !!!! Καλημέρα

Πόσο σε καταλαβαίνω! τελικά δεν είναι η καθημερινή κούραση αλλά η κούραση που σου φέρνει να έχες συνεχώς την ευθύνη.
Και τελικά είναι πολύ μεγάλη ευθύνη να έχεις την ευθύνη για τα πάντα!!

δεν εισαι η μονη!!!κι εγω σε αυτην την φαση ειμαι...ο μπαμπας μας ακομα και να κανει την προσπαθεια να της ετοιμασει πχ την τσαντα,θα ρωτησει ποιο μπουκαλι να παρει,θα πρεπει να του πω εγω να βαλει ενα ρουχαλακι,θα πρεπει εγω να σκεφτω να εχει κατι μαζι αν πεινασει.Για να την ντυσει;που ειναι οι καλτσες;που ειναι τα ρουχα;που ειναι τα παπουτσια;;στο τελος πηγαινω εγω!!και δεν φτανει που τα ετοιμαζω ολα αυτα εγω,οταν παω να ετοιμαστω κι εγω μου λεει ''αντε ακομα να ετοιμαστεις;;''

Σε νιώθω Βέρα μου, έτσι ειναι.Πάντα, ακόμα κι η χειρότερη μαμά θα είναι ένα βήμα μπροστά απο τον καλύτερο μπαμπά...

Νομίζω πως υπάρχουν ελάχιστοι-μετρημένοι στα δάχτυλα, μπαμπάδες που λειτουργούν σαν μαμάδες! Οι περισσότεροι λειτουργούν με το λογιαμικό του Νίκου, του άντρα μου και των κοριτσιών παραπάνω. Στο σπίτι μας όλα γίνοντα όπως τα γράφει η Μαρία παραπάνω. Μόνο το "μαμά" ακούγεται. Το "μπαμπάς" μόνο οταν πρόκειται για παιχνίδι. Οι μπαμπάδες είναι φτιαγμένοι για να ισσοροπούν μάλλον την τρέλα κ τον πανικό μας. Είναι πιο χαλαροί και ήρεμοι. Πάντως μόλις μεγαλώσει λίγο η Αθηνούλα και επικοινωνεί πιο καλά με Νίκο, είναι πιο ανεξάρτητη κ μπορούν να κάνουν περισσότερα πράγματα μαζί, θα είναι πιο καλά. Και όταν με το καλό κάνετε και δεύτερο, εκεί θέλει δε θέλει, θα συμμετέχει ενεργά περισσότερο:)
Σε νιώθουμε Βεράκι όπως διαπίστωσες. Οι μαμάδες τρέχουν για όλα: σπίτι, φαγητό, σχολεία, γιατρούς, προετοιμασία βόλτας, κοινωνικές υποχρεώσεις, διοργάνωση πάρτι, διαβάσματα, κλπ. Ο κατάλογος ατέλειωτος. Τουλάχιστον ο δικός σου είναι και Επίμονος Κηπουρός:))))

Πωπω, θα έλεγα πως με αγχώσατε! Περίμενα και εγώ να δω πώς βρίσκεις τη χρηση τομή και ανταυτού τελικά (πάντα με ή χωρίς παιδιά) όλα εμείς τα κάνουμε! Στο τέλος όμως τα πάμε μια χαρά! Σε φιλώ!

Πόσο σε καταλαβαίνω...

Τρελοτουρίστρια

Ζω το ίδιο σκηνικό και μάλιστα επί δύο !!! Δύο ζακέτες, δύο παγουράκια, κρέμες, φάρμακα, βιβλιάρια υγείας και άλλα, και άλλα.... Όμως....! Όσο εμείς είμαστε υπεύθυνες, εμείς θα έχουμε την ευθύνη... Συζητώντας με ειδικούς, θα πρέπει όσο είναι μικρά να την έχουμε αλλά, όταν λίγο μεγαλώσουν θα πρέπει να την μετατοπίσουμε... Τώρα δεν μπορούμε να ρισκάρουμε και κυρίως με τα θέματα υγείας τους... Προχθές, αφότου ξεκινήσαμε με μισή ώρα καθυστέρηση για ένα μονοήμερο ταξίδι, σκέφτηκα ότι θα φτιάξω μία ΄΄΄λίστα εκτόξευσης ΄΄ , πως είναι η ΄΄εξέδρα εκτόξευσης΄΄ που είχε αναφέρει η φίλη μας η Άσπα; Ε, κάτι τέτοιο... αλλά για ανάγκες βόλτας - κοντινής ή μακρινής... έτσι ώστε πριν κλείσει η πόρτα πίσω μας, να ελέγχουμε τί έχουμε πάρει μαζί!
Ωστόσο, έχω ήδη αρχίσει να αναθέτω ευθύνη στα ίδια τα παιδιά, να ζητήσουν να τους βάλουμε αντιηλιακό πριν βγούμε - το έχω σε ένα καλαθάκι δίπλα στην εξώπορτα - και να βάλουνε μόνα τους βουτυροκακάο στα χειλάκια, τουλάχιστον όταν το χρειάζονται - έχει ο καθένας το δικό του σε εκείνο το καλαθάκι... ! Να πάρουν το καπέλο τους και τη τσάντα τους με ό,τι παιχνίδι θα θελήσουν να παίξουν... ! Ε, τί άλλο να κάνω πια ;;;;;; Βερούλα, υπομονή! Σε φιλώ!

Φταίμε και εμείς νομίζω. Αναλαμβάνουμε στο 100% την φροντίδα του παιδιού, πολλές φορές γινόμαστε και υπερβολικές και κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι δεν μας αρέσει όλη αυτή η ευθύνη και θυμόμαστε ότι σε αυτή την διαδρομή είμαστε μόνες μας. Το παράδοξο είναι ότι αν και δεν μας αρέσει, αναθρέφουμε το αγόρι σαν τον Ανατολίτη πρίγκηπα. Λίγο αντιφατικό δεν είναι αυτό? Εντάξει όχι πάντα και όχι όλες οι μαμάδες, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό. Δεν ξέρω. Είμαι υπέρ του από κοινού φροντίδα σε όλα τα στάδια και παραμέτρους, αλλά νομίζω ότι εμείς οι Ελληνίδες απέχουμε πολλά έτη φωτός ακόμα από αυτό. Αν περιμένεις να σου πω την λύση, έχασες. Άμα την είχα δεν θα έκανα ότι και εσύ :)) Πολύ ξενύχτι ρε παιδί μου, ούτε σε μπουζούκια να δούλευα!!! :))

Αχ, έτσι είναι ακριβώς! Όλα πρέπει να περνάνε από το κεφάλι μας. ΟΛΑ. Και ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι, πόσα να αντέξει και αυτό;

Καλώς σε βρήκα. Διάβαζα την ανάρτηση σου κ ήταν σα να διάβαζα το ημερολόγιο μου. Νόμιζα οτι μόνο σε μας συμβαίνει αυτό....