Ευαισθησίες αλλά και θυμός.
Γενικά δεν θεωρούσα ποτέ ότι είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη. Ήμουν πάντα αυτή που θα έλεγε το απόλυτα προσγειωτικό σχόλιο, που δεν έδινε σημασία σε κάτι που δεν ήταν σοβαρό, που δεν συγκινούταν εύκολα. Τα τελευταία 3 χρόνια όμως έχω δημιουργήσει μέσα μου μία ξεχωριστή κατηγορία με ευαισθησίες. Και εκεί μέσα εντάσσονται όλες οι καταστάσεις που έχουν να κάνουν με παιδιά. Ονομάζω αυτή την κατηγορία "οι ευαισθησίες της μητρότητας" γιατί προφανώς δημιουργήθηκε μετά την γέννηση της κόρης μου. Και να εξηγήσω τι εννοώ.
Παλιότερα έβλεπα σειρές με εγκληματικό περιεχόμενο και δεν με ενοχλούσε τίποτα. Τι δολοφονίες, τι σειριακοί μανιακοί, τι βασανιστήρια, ότι κι αν γινόταν το άντεχα και με το παραπάνω. Όπως οι περισσότεροι φανατικοί αυτών των σειρών, μετά από 152 κύκλους CSI ένιωθα κι εγώ έτοιμη να ανακαλύψω ένα πτώμα (εδώ στο στενό μας για παράδειγμα), να πάρω δείγματα για τη σήμανση και τέλος να εξιχνιάσω (εννοείται) την υπόθεση. Πριν λίγο καιρό όμως και καθώς παρακολουθούσαμε το καινούριο επεισόδιο των Criminal Minds ένιωσα ενοχλημένη. Το επεισόδιο αφορούσε την αρπαγή παιδιών από δημόσιο χώρο από κάποιον ψυχοπαθή. Και παρατήρησα ότι δεν το έβλεπα ευχάριστα, αισθανόμουν συνέχεια σφιγμένη και συγχρόνως έδινα οδηγίες στο Νίκο λέγοντας του "να, βλέπεις; Κοίτα πώς γίνεται! Κοίτα, κοίτα!" Και τέλος "τι μου έβαλες να δω αυτό το επεισόδιο με τα παιδάκια;;;".
Αποφάσισα λοιπόν να κάνουμε ένα διάλειμμα από αυτά τα εγκλήματα και να δούμε μόνο εγκλήματα (ε, ναι μην ξεφύγουμε) με ενήλικες. Ξεκινήσαμε το True Detective. Φανταστικό! Όσοι είστε φαν του είδους, να το δείτε. Βλέπουμε λοιπόν και αφού προχωράει η υπόθεση και ψάχνουμε κάποιον μανιακό ενήλικων γυναικών... τσουπ! Να το κοντέϊνερ του μανιακού και τα παιδάκια μέσα! Πφφφφ... να πάλι το σφίξιμο..
Για την παρέλαση, τις σχολικές γιορτές και τα ποιήματα..ότι φαντάζεστε. Συγκινούμαι. Κρατιέμαι βέβαια αλλά συγκινούμαι πολύ. Να βλέπω το παιδάκι μου να λέει ολόκληρο το ποίημα του, να χορεύει, να λέει συνθήματα.. να είναι ολόκληρο ανθρωπάκι! Ε, είναι κι αυτό μια ευαισθησία μου :-)
Και φτάνουμε στη χθεσινή μέρα που ακούω στο ραδιόφωνο για μια υπόθεση στη Θράκη που δεν έχει εκδικαστεί ακόμα και οι δράστες παραμένουν ελεύθεροι. Βιασμός από 3 άντρες μέσα σε τουαλέτα τζαμιού. Σε κοριτσάκι 5 χρονών. Και έχω ανατριχιάσει, μουδιάζει το κεφάλι μου και είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα. Και κάνω το χειρότερο. Αναλύω την είδηση στο μυαλό μου με εικόνες.. και αισθάνομαι μόνο φρίκη και αηδία. Και απέραντη οργή. Και δεν το χωράει η λογική μου. Και φρίκη πάλι. Και αρχικά δεν θέλω ούτε να μοιραστώ την είδηση με κανέναν. Δεν ήθελα ούτε να αναπαράγω τις πληροφορίες που είχα ακούσει. Πάντα τα θέματα της παιδοφιλίας με αηδίαζαν αλλά τώρα αναστατώθηκα. Τώρα που έχω κι εγώ παιδάκι, τώρα ΄νιώθω ότι καταλαβαίνω καλύτερα. Τώρα περισσότερο από ποτέ δεν μπορώ να συγχωρέσω κανένα έγκλημα που να αφορά παιδιά. Ούτε και αυτό που ακούσαμε που έγινε στην Κρήτη με το μωράκι με τα εγκαύματα. Δεν το πολυέψαξα και δεν χρειάζεται, δεν θέλω να ακούσω καμιά δικαιολογία για γονείς που δεν είναι στα καλά τους, για τα ψυχολογικά τους, για τίποτα. Ας έκανε καταγγελία ο γείτονας, ο αδερφός, η γιαγιά. Αμάν πια με τα "εγώ δεν ανακατεύομαι". Δεν μου αρέσει που το λέω έτσι ψυχρά αλλά έτσι είναι. Θα έχω υποψία/αποδείξεις ότι ο απέναντι κακοποιεί το παιδί του και δεν θα κάνω κάτι;;;
Έχω πάντα στο μυαλό μου πως αν ο καθένας μας κάνει κάτι μικρούτσικο για καλό μπορεί και κάποτε να γίνει καλύτερος ο κόσμος μας. Τα μάτια μας ανοιχτά και προσοχή στα παιδιά μας.
Νομίζω ότι όλες από όταν γίναμε μητέρες τις έχουμε αυτές τις ευαισθησίες. Την άκουσα και εγώ αυτή την είδηση και μαζί δυο άλλες που αφορούσαν πάλι παιδάκια που δυστυχώς είναι άγγελοι πλέον. Και ανατρίχιασα όταν συνειδητοποίησα ότι μέσα σε 2 μέρες 3 πλασματάκια απο μια τόσο μικρή χώρα κακοποιήθηκαν ή/και πέθαναν. Μεγάλη προσοχή στα παιδιά μας, και κυρίως στους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτός είναι ένας από τους χειροτερους εφιάλτες κάθε γονιού.. Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να βασανίζονται παραδειγματικά και μετά θανατώνονται!! έτσι απλά.. :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω με την Ελπίδα, επιστροφή στη θανατική ποινή. Δεν μπορώ να διανοηθώ καν τέτοιες συμπεριφορές
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί σχόλιο να κάνω τώρα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑδυνατώ...
Φιλάκι γλυκό, Βερούλα!
το ίδιο ακριβώς αισθάνομαι κι εγώ... ακριβώς μετά την γέννηση κόρης μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θέλω να επεκταθώ παραπάνω στα υπόλοιπα που γράφεις γιατί είμαι ικανή να χάσω τον ύπνο μου σκεπτόμενη παιδιά που κακοποιούνται....
Ας ελπίζουμε όλοι σε ένα καλύτερο αύριο με καλύτερους ανθρώπους..
Δε ξέρω τι να γράψω ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαγρύπνηση κ νοιαξιμο.. Κ δίπλα στα μικρά μας! Κυριολεκτικά κ μεταφορικά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσε εγώ ήμουν ούτως ή άλλως φοβιτσάρια και δεν οπτικοποιούσα ότι άκουγα... τώρα με πιάνει μπούκωμα και ασφυξία! Τα μάτια μας δεκατέσσερα... όχι μ΄νο για το δικό μας παιδί! Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιλικρινά κι εγώ τώρα που περιμένω τον γιο τα βλέπω και ανατριχιάζω. Το χειρότερο είναι οτι όλα γίνονται μέσα στην οικογένεια του παιδιού. Ελεος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μητρότητα μας μεταμορφώνει και μας κάνει νομίζω μαμάδες όλων των παιδιών του κόσμου. Συμμεριζόμαστε το χαμόγελο, τη χαρά, τη συγκίνηση, τον πόνο μιας άλλης οικογένειας, ενός παιδιού που ίσως δεν γνωρίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελπίδα με κάλυψε πλήρως: θανατική ποινή μετά από τέτοια βασανιστήρια που θα μοιάζει λυτρωτική.
Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο δυστυχώς…
Με κάλυψες απόλυτα Βέρα!!! Απολυτα ομως!!! Στοπ πια στην ανευθυνότητα και στην απάθεια. Παντα ολοι κατι ξερουν, αλλα σπανια κάποιος κάνει καταγγελία. Γιατί;;; Γιατί ολοι θελουν να βγαζουν την ουρα τους απ'εξω και να μην "ανακατευονται". Και μετα τι κανεις ρε φιλε οταν εχει χαθει μια ζωη; Μια παιδικη ψυχη;;;; Μετα λες "ενταξει, εγω δεν ανακατευτηκα!!" και κοιμασαι ησυχος;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για τους θυτες σε αυτες τις ιστοριες, θανατικη ποινη μετα βασανιστηριων!!! Ευγε Ελπιδα, μαζι σου.
Δεν εβλεπα και δεν βλέπω ταινίες με τετοια θεματολογία Βερα μου. Ο Γιώργος β'εβαια το ίδιο με 'σενα αρεσκεται και καθόλου δεν σας καταλαβαίνω μα το Δια! Πάντα γινόμουν εξω φρενών και ήμουν υπερευαίσθητη με την κακοποίηση σε οποιαδήποτε εκδήλωσή της αλλά τώρα με το παιδί για 'μενα τουλάχιστον εχει γίνει κατα καιρούς αφόρητη η κατάσταση. Οι ταινίες αυτές παραπλανούν πολύ είναι η γνώμηξ μου. Ο σαδισμός δεν είναι ίδιον του ψυχικά άρρωστου, ούτε αποκλειστικότητα του. Η κακοποίηση εχει απειρες μορφές και εκδηλώσεις και οι σαδιστικές προσωπικότητες καθως και τακτικές, είναι παντού γύρω μας. Ο καθένας λοιπόν πρέπει να έχει το νου του και να ξέρει να διακρίνει. Ο σαδισμός και η βια που σε αναστατώνει εχει πολλά πρόσωπα και του τρελού που βολεύει την βιομηχανία του θεάματος, είναι το πιο αθώο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔουλεύω με παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες σοβαρές ή και λιγότερο, από όταν έγινα μητέρα η ευαισθησία μου έχει πάθει μετάλλαξη..Πάντα δουλεύω πλέον με τη λογική "στο δικό μου παιδί θα ήθελα να γίνεται αυτό.." όσο για τις ειδήσεις δε μπορώ να τις διαβάσω πλέον!
ΑπάντησηΔιαγραφή