Την ομάδα Κοπέρνικος την ήξερα από τον αγαπημένο μου Κόσμο Ανάποδα. Και τον κύριο ΚΙΧ τον είχα ακουστά, απλά δεν είχε τύχει να πάμε να τον δούμε και από κοντά... Μιλάω φυσικά για την παράσταση "Ο κύριος ΚΙΧ και το μυστικό κουτί των ήχων" που παίζεται στον Ελληνικό Κόσμο. Πήγαμε και το είδαμε την Κυριακή το πρωί και φύγαμε κατενθουσιασμένοι!
Η παράσταση είναι μουσικοθεατρική και είναι βασισμένη στους ήχους. Είναι ένα παραμύθι σύγχρονο που ξεκινά με τον κύριο ΚΙΧ να μην αντέχει άλλο να ζει μέσα στη γκρίζα πόλη της Φασαρίας και να καταλήγει μέσα σε ένα κάστρο θέλοντας να σώσει τη φυλακισμένη πριγκίπισσα από τον τρομερό δράκο Μουσικόδοντα! Ο τρόπος είναι βέβαια να μαγέψει το δράκο χρησιμοποιώντας το μυστικό κουτί των ήχων! Και αυτό είναι όλη η μαγεία!
Τα παιδιά κάθονται κάτω στη μοκέτα και συμμετέχουν στην παράσταση. Υπάρχει ένας αφηγητής και ένας ηθοποιός. Τα σκηνικά είναι απλά με σκοπό να μην τραβήξουν καθόλου την προσοχή από τους ήχους που ακούγονται και να δώσουν και χώρο στον ηθοποιό να ερμηνεύσει το ρόλο του. Λέω, να δώσει χώρο γιατί δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει ο κύριος ΚΙΧ πάνω στη σκηνή! Φανταστείτε ότι καθόλη τη διάρκεια της παράστασης δεν μιλά και εκφράζεται μόνο μέσα από τις κινήσεις του που εκτός από ακροβατικές (τι κοιλιακούς πρέπει να έχει!) είναι και τόσο εκφραστικές που δεν σου λείπει ούτε λεπτό η ομιλία του! Η ερμηνεία του είναι εξαιρετική! Ο αφηγητής του παραμυθιού είναι φιλικός με τα παιδιά και τα συνεπαίρνει σε αυτό το μαγικό ταξίδι των ήχων! Κάνει αστεία, μεταφορές, δίνει παραδείγματα και τα ξεσηκώνει! Το κείμενο είναι πολύ καλογραμμένο και καθόλου παιδιάστικο. Δεν περιέχει μπεμπέ εκφράσεις, καλοπιάσματα και γλυκόλογα. Και αυτό το κάνει πολύ αξιόλογο! Και περιέχει και λίγες, πολύ πετυχημένες ατάκες που απευθύνονται στο ενήλικο κοινό... Όταν το κάνουν αυτό οι συγγραφείς τρελαίνομαι :-)
Αυτό που μου έμεινε βγαίνοντας από την αίθουσα ήταν ότι περάσαμε πολύ καλά και γελάσαμε σε μία παράσταση εξαιρετικά ποιοτική! Όταν το κείμενο και οι ηθοποιοί είναι αξιόλογοι αυτό συμβαίνει μάλλον..
Γι' αυτό και από την Κυριακή που την είδαμε σε όποιον έχω μιλήσει του έχω πει για αυτή την παράσταση! Τη συστήνω σε όποιον έχει παιδάκι από 3-3,5 χρονών και πάνω. Το ίδιο άλλωστε λένε και οι συντελεστές, ότι απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας.
Η παράσταση θα παίζεται εώς και τον Μάρτιο. Θα βρείτε πληροφορίες για τον χώρο και τα εισητήρια ΕΔΩ. Μπορεί κι εγώ τώρα να ξεκίνησα να πηγαίνω με τη μικρή θέατρο και δεν έχω δει 100 παραστάσεις για να συγκρίνω αλλά νομίζω πως αυτή η παράσταση ξεχωρίζει και αξίζει!
Ήταν περίπου αρχές Ιανουαρίου του 2013 που μέσα από αυτό το blog έκανα το πρώτο κάλεσμα σε bloggers με σκοπό μία φιλική συνάντηση. Κανονίσαμε τελικά και συναντηθήκαμε στις 10 Φεβρουαρίου. Ήμασταν 12 κοπέλες, bloggers, όχι όλες μαμάδες, όχι ίδιας ηλικίας, πολύ διαφορετικές μεταξύ μας αλλά με όμορφη διάθεση να πιούμε μαζί ένα καφέ και να μοιραστούμε από την πρώτη μας συνάντηση διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν. Φανταστείτε, η ώρα συνάντησης ήταν 18:00 και από τις 17:50 είχαμε μαζευτεί οι περισσότερες! Τέτοιο άγχος είχαμε στην αρχή... το οποίο και εξαφανίστηκε στη συνέχεια αφού φύγαμε από το μαγαζί μετά τις 23:00!
Μετά λοιπόν από την 1η μας συνάντηση αρχίσαμε να ανταλλάσουμε e-mails και να φτιάχνουμε αλυσίδες με διάφορα θέματα. Και αποφασίσαμε να ξανασυναντηθούμε.. ξανά και ξανά! Και προστέθηκαν και 2-3 κοπέλες στην παρέα. Κάπως έτσι, κάθε 40 μέρες περίπου οργανώναμε μία συνάντηση. Και μέσω των μηνυμάτων είχαμε καθημερινή επαφή. Και δέσαμε. Τόσο διαφορετικές κι όμως δέσαμε. Δεν ήμασταν πάντα όλες παρούσες, υπήρχαν και κοπέλες που συμμετείχαν πιο αραιά αλλά προσπαθούσαμε στις συναντήσεις να είμαστε όσες περισσότερες μπορούσαμε!
Και να που πέρασε ένας χρόνος. Και να που ξεκινήσαμε από ιντερνετικές γνωστές και γίναμε πραγματικές φίλες. Γίναμε μια παρέα. Μοιραστήκαμε τις ανησυχίες μας, τα προβλήματα των παιδιών μας, των συγγενών μας, τις ασθένειες μας... αλλά και τις χαρές μας! Περάσαμε μαζί 3 εγκυμοσύνες, 2 γέννες (και περιμένουμε ακόμα μία!), πρωτιές και όλα τα ευχάριστα που μας συνέβαιναν!
Ε, και κάπως έπρεπε να γιορτάσουμε την επετειακή μας συνάντηση! Και εννοείται ότι θα την οργάνωνα εγώ! Κάλεσα λοιπόν τις κοπέλες σπίτι μου και ετοίμασα μία βραδιά με παιχνίδια και όμορφες εκπλήξεις! Για αρχή διακόσμησα με υφασμάτινα σημαιάκια και μεγάλα πομ πον το καθιστικό!
Αφού μαζευτήκαμε (δυστυχώς δεν κατάφεραν να έρθουν όλες οι κοπέλες), ήπιαμε το καφεδάκι μας και αρχίσαμε το αγαπημένο μας κους κους!
Και αρχίσαμε να παίζουμε το παιχνίδι έκπληξη που είχα ετοιμάσει! Το οποίο ήταν ένα παιχνίδι του τύπου "πόσο καλά με ξέρεις;". Είχα συγκεντρώσει περίπου 100 ερωτήσεις! Ω, ναι! Είχα διαβάσει γύρω στις 900 e-mail αλυσίδες για να τις βγάλω τις ερωτήσεις :-)
Οι κατηγορίες ήταν : Εμείς κι Εμείς (ερωτήσεις για την καθεμιά μας), Λοιποί Συγγενείς (ερωτήσεις για τα παιδιά/συζύγους/γονείς), Συναντήσεις ( ερωτήσεις σχετικά με τα μέρη των συναντήσεων μας) και Κεραυνός (δύσκολες ερωτήσεις με διπλούς πόντους). Χωριστήκαμε σε 2 ομάδες και ξεκινήσαμε! Εγώ είχα βέβαια το ρόλο της παρουσιάστριας.
Απολαύσαμε αυτό το παιχνίδι πάρα πολύ! Γελούσαμε και φωνάζαμε τις σωστές απαντήσεις! Ειδικά στο τέλος που οι τελευταίες ερωτήσεις έκριναν το αποτέλεσμα και βγήκε η νικήτρια ομάδα.. έγινε χαμός!
Μετά είχαμε τη μυστική συνταγή! Είχα ζητήσει από την κάθε κοπέλα ξεχωριστά να γράψει σε ένα χαρτί μια αγαπημένη της συνταγή μαγειρικής/ζαχαροπλαστικής, να τη διακοσμήσει και να τη βάλει μέσα σε ένα λευκό φάκελο. Είχα λοιπόν την ιδέα να κάνουμε με αυτές τις συνταγές μια δημοπρασία! Ποντάραμε στη συνταγή που μας άρεσε, τη διεκδικούσαμε και για να την αποκτήσουμε έπρεπε να περάσουμε από μια τραγουδιστική δοκιμασία.. και χορευτική μερικές φορές! Και όπως φαντάζεστε γελάσαμε και φωνάζαμε σαν έφηβες σε πάρτυ!
Δεν θα μπορούσα να οργανώσω αυτή την επετειακή συνάντηση και να μην έχω ετοιμάσει και βιντεάκι με τις όμορφες στιγμές που περάσαμε αυτό τον 1ο χρόνο της φιλίας μας. Συγκέντρωσα λοιπόν φωτογραφίες από όλες μας τις συναντήσεις, έγραψα δυο λόγια και έβαλα μουσική αγαπησιάρικη! Και εκεί συγκινηθήκαμε όλες... τα χαχανίσματα έδωσαν τη θέση τους στα γλυκά χαμόγελα και τις αγκαλιές. Το βιντεάκι τελείωσε βέβαια με χιουμοριστικό τρόπο για να κάνω κι εγώ την τελευταία έκπληξη της βραδιάς... να εμφανιστώ με τούρτα και κεράκια! Μαζευτήκαμε και σβήσαμε τα κεράκια μας λοιπόν!
Και κάπως έτσι τελείωσε η όμορφη βραδιά μας. Βγάλαμε την κλασική αναμνηστική μας φωτογραφία, πήρε η καθεμιά μας από ένα μικρό δωράκι και χωριστήκαμε... μέχρι να βρεθούμε ξανά! Είμαι σίγουρη ότι η καθεμία από εμάς νιώθει μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Γιατί καμμιά μας δεν περίμενε να κάνει καινούριες φίλες στα 30, 35, 40 χρόνια της! Μπορεί το blogging να μας έφερε κοντά την πρώτη φορά αλλά τώρα πια είμαι σίγουρη πως αυτό που μας έδεσε στη συνέχεια ήταν η διάθεση για πραγματική φιλία. Δεν είναι ότι ταιριάζουμε όλες μεταξύ μας, άλλωστε αυτό θα ήταν ψέμα να το έλεγα. Είναι το πόσο σεβόμαστε τη διαφορετικότητα μας. Και όπως λέει και η φίλη μου η Κάλη.. περνάμε καλά! Και αυτό δεν είναι καθόλου μικρής σημασίας.
Κι όμως.. σε λίγες μέρες μπαίνει ο Μάρτης! Και τι κάνουμε τις πρώτες μέρες του Μάρτη εμείς οι ρομαντικοί χαμογελαστοί τύποι; Φοράμε στον καρπό του χεριού μας ένα βραχιολάκι, φτιαγμένο από στριμμένη λευκή και κόκκινη κλωστή, τον "Μάρτη" δηλαδή! Η παράδοση λέει ότι τα παιδιά (κι εμείς κι εμείς) φορούν το βραχιολάκι για να προστατέψει το πρόσωπο τους από τον πρώτο ήλιο της Άνοιξης, για να μην καούν.
Και τώρα ερχόμαστε στο giveaway μας!
Ανακάλυψα τη Broderie Anglaise από το αγαπημένο Peekaboo. Ενθουσιάστηκα με την αισθητική της, την κομψότητα και το μοναδικό τρόπο που δημιουργεί χειροποίητα δωράκια για μικρούς και.. λίγο πιο μεγάλους :-) Μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα της εδώ και να δείτε τις δημιουργίες της, όλες συνοδευόμενες από τις πιο ιδιαίτερες συσκευασίες!
Η Broderie Anglaise έφτιαξε τα πιο όμορφα βραχιολάκια για τις μαμάδες και για τα παιδάκια. Τα έβαλε σε μια όμορφη λιτή συσκευασία, ένα χειροποίητο φακελάκι από ριζόχαρτο, και τύπωσε την ιστορία της παράδοσης του "Μάρτη". Έτσι δημιούργησε το πιο γλυκό δώρο για να υποδεχτούμε την Άνοιξη και έχει την καλή διάθεση να μας χαρίσει 2 βραχιολάκια!
Πώς θα συμμετέχετε στο διαγωνισμό μας:
Κάνετε like στη σελίδα της Broderie Anglaise στο facebook εδώ.
Συμπληρώνετε τη φόρμα συμμετοχής.
Για διπλή συμμετοχή κάνετε share την εικόνα του giveaway που θα βρείτε εδώ.
Και είστε έτοιμοι! Ο διαγωνισμός θα λήξει την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου, η κλήρωση θα γίνει την επόμενη μέρα και αμέσως μετά θα σας στείλουμε τα βραχιολάκια σας για να τα φορέσετε και να μην σας κάψει ο ήλιος! (εμ, σας προσέχουμε κιόλας)
Καλή επιτυχία σε όλους! Χορηγός επικοινωνίας είναι το Save and Win.
Έχω ακούσει αυτή την ιστορία χίλιες φορές. Τότε, το χειμώνα του 1984, και εγώ (μικρό παιδί τότε) και ο αδερφός μου μετά από 5ήμερο κρύωμα ήμασταν ακόμη συναχωμένοι. Η μαμά μου έβαζε κατσαρόλες με βραστό νερό στα δωμάτιά μας το βράδυ, μας έκανε ζεστά μπάνια, γενικά έκανε ότι μπορούσε, αλλά το συνάχι επέμενε. Πήρε λοιπόν τον παιδίατρο μας τηλέφωνο και του είπε πως είχε κανονίσει εκδρομή στα χιόνια και τον ρώτησε αν ήταν καλή ιδέα να μας πάρει μαζί, επειδή είχαμε συνάχι. Εκείνος απάντησε "Και βέβαια να τους πάρεις! Θα δεις, θα συνέλθουν!" Η ιστορία λέει ότι πήγαμε κανονικά εκδρομή στο βουνό και εγώ μαζί με τον αδερφό μου ντυμένοι σαν κρεμμυδάκια παίξαμε στα χιόνια και ξεμπούκωσαν οι μύτες, σταμάτησε η καταρροή, αναπνεύσαμε καθαρό αέρα και ω, ναι... συνήλθαμε!
Και σκέφτομαι τώρα πως όταν ρωτούσα στις αρχές τον παιδίατρο της Αθηνάς τι να κάνω με το συνάχι που την ταλαιπωρούσε μου έλεγε "Ορό, να της βάζεις ορό, θα καθαρίσει η μύτη της και θα αναπνέει!" Και έτσι γινόταν όταν ήταν μωράκι, έτσι γίνεται και τώρα που είναι παιδάκι.
Κάπου εδώ έρχεται, λοιπόν, η σύγκριση του βουνού με τις αμπούλες!
Λέω εγώ τώρα... Επειδή μένω στην πόλη και το πιο κοντινό βουνό (με χιόνια) είναι 2 ώρες από εδώ, μήπως είναι λίιιγο πιο κοντά το φαρμακείο για να πάρω αμπούλες σε περίπτωση που δεν έχω ήδη στο σπίτι;
Για τη βενζίνη δεν το συζητάμε... Αν πάω με τα πόδια στο φαρμακείο θα κάψω και το πρωινό κουλούρι (το μισό... το ξέρω!)
Είναι και το κόστος. Πόσο κοστίζει ένα κουτί με αμπούλες, πόσο κοστίζει ένα δωμάτιο σε χειμερινό θέρετρο; Και ας έχουν ρίξει και οι ξενοδόχοι τις τιμές (τουλάχιστον έτσι λένε).
Μετά είναι ο καθαρός αέρας του βουνού... Εκεί όντως νιώθεις πως μπορείς να αναπνεύσεις βαθιά! Ενώ στο σπίτι μας στην πόλη και με τα 100 τζάκια αναμμένα στο τετράγωνο... το βουνό προηγείται σε ποιότητα οξυγόνου!
Και το παιχνίδι στα χιόνια... Δεν συγκρίνεται! Πριν λίγο καιρό που σκεφτόμασταν να κανονίσουμε εκδρομή το μόνο που ονειρεύομουν ήταν χιονάνθρωποι και χιονοπόλεμος!
Είναι και το μέγεθος. Μια αμπούλα με φυσιολογικό ορό χωράει και στην τσάντα μου! Όπου κι αν πάμε μπορώ να έχω 3-4 μαζί μου για να δώσω και σε άλλο παιδί αν χρειάζεται!
Αυτό δηλαδή που μπορώ να δώσω 1-2 αμπούλες στη φίλη μου όταν είμαστε έξω δεν μπορώ να το κάνω με την εκδρομή. Εδώ λέμε πως θα κανονίσουμε να πάμε εμείς. Όχι να κεράσω και διανυκτέρευση :-)
Αυτά μπορώ να σκεφτώ και να πω το εξής: το να χρησιμοποιήσω αμπούλα με φυσιολογικό ορό 2-3 μέρες για να βοηθήσω το παιδί να αναπνεύσει είναι πρακτικό, αποτελεσματικό και εύκολο, πολύ εύκολο. Το να πάω εκδρομή οικογενειακή στο βουνό δεν είναι πρακτικό και εύκολο, είναι όμως πιο ωραίο για όλους μας.
Οπότε καταλήγουμε! Χρησιμοποιούμε τον ορό και προσπαθούμε να κανονίσουμε και εκδρομή στο βουνό! Και καλύτερα, ας μην είναι το Σαββατοκύριακο που θα είναι τα παιδιά συναχωμένα!
Στο σπίτι μας χρησιμοποιούμε τις αμπούλες της Clinofar. Αυτές ήταν οι πρώτες που είχα αγοράσει πριν ακόμα πάω στο μαιευτήριο. Είδα ότι είναι εύκολες στη χρήση και αποτελεσματικές και από τότε δεν τις έχω αλλάξει. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τις αμπούλες αλλά και για το ρινικό αποφρακτήρα επισκεφτείτε τη σελίδα εδώ.
Και μην ξεχάσω. Αν τελικά πάτε αυτή την εκδρομή στο βουνό, πάρτε μαζί σας και λίγες αμπούλες φυσιολογικού ορού Clinofar! Δεν ξέρετε πότε θα τις χρειαστείτε :-)
Ναι, αγαπώ την καρύδα! Για να καταλάβετε πόσο μου αρέσει να σας πω ότι πίνω και Malibu! (και είμαι μάλλον η μόνη από όλους μου τους φίλους και γνωστούς..) Και μου αρέσουν όλα τα γλυκά που περιέχουν καρύδα/ινδοκάρυδο/γάλα καρύδας, είτε είναι τούρτα, ρόφημα, σοκολατένια μπάρα με γέμιση καρύδα ή ακόμα και μικρά κερασματάκια!
Ένα τέτοιο μικρό και γευστικό κέρασμα θα σας δείξω σήμερα. Το έφτιαξα με αφορμή μία μικρή γιορτούλα που ετοίμασα για τις φίλες μου (θα σας τα γράψω και αναλυτικά). Ήθελα να φτιάξω μικρά γλυκάκια που να μπορεί κάποιος να τα φάει με το χέρι, να μην λερώνουν και να είναι και νόστιμα! Και εύκολα βέβαια..
Ετοίμασα λοιπόν τρουφάκια καρύδας! Γνωστά και ως rafaello!
Η συνταγή πανεύκολη και χωρίς περιθώρεια αποτυχίας..
Τα υλικά είναι:
200 γρ. ζαχαρούχο γάλα (μισό κουτάκι)
100 γρ. βούτυρο
200 γρ. καρύδα τριμμένη (αυτή που υπάρχει στο σούπερ μάρκετ)
35-40 αμύγδαλα καβουρδισμένα
100 γρ. καρύδα για την επικάλυψη
Η εκτέλεση απλή:
Λιώνουμε το βούτυρο (δεν το καίμε), το βάζουμε σε ένα μπωλ και προσθέτουμε σιγά σιγά το ζαχαρούχο και ανακατεύουμε. Βάζουμε και την καρύδα και συνεχίζουμε το ανακάτεμα μέχρι να δέσει το μείγμα. Το βάζουμε στο ψυγείο για 2 ώρες (και 1 γίνεται).
Ξεκινάμε να πλάθουμε. Παίρνουμε λίγη ποσότητα από το μείγμα και βάζουμε στη μέση ένα αμύγδαλο.
Μετά το κάνουμε μπαλάκι. Στη συνέχεια το βουτάμε σε ένα πιάτο που έχουμε βάλει την καρύδα για την επικάλυψη. Το κάνουμε λίγες τουμπίτσες να πάει παντού η καρύδα. Και αυτό ήταν!
Τα διατηρείτε στο ψυγείο και τα βγάζετε έξω 10-15 λεπτά πριν τα σερβίρετε.
Τη συνταγή αυτή την έχω δοκιμάσει και χωρίς το βούτυρο. Μια χαρά ήταν αλλά να, με το βούτυρο είναι λίιιγο πιο νόστιμα :-) Και μπορείτε να κάνετε και παραλλαγές, να δοκιμάσετε και επικάλυψη από τριμμένο αμύγδαλο!
Μπορούμε να βάλουμε τα τρουφάκια σε μικρές χάρτινες θηκούλες και να τα διακοσμήσουμε όμορφα σε μια πιατέλα! Έδωσα και στην Αθηνά να δοκιμάσει και ξετρελάθηκε! Εμ, είχε να μοιάσει το παιδί!
Ε, και αφού φτιάξαμε και τρουφάκια καρύδας να σας βάλω και ένα αγαπημένο μου τραγούδι από τον Harry Belafonte ( μα δεν έχει τέλειο επίθετο;!)... μαντέψτε! Coconut Woman! Έτσι.. γιατί σήμερα η μέρα ήταν ηλιόλουστη και εμπνεύστηκα :-)
Η μικρή μας που λέτε συνεχίζει και μας γεμίζει με διαμαντάκια κάθε μέρα! Εντωμεταξύ μάλλον πρέπει να αρχίσω να κυκλοφορώ με μπλοκάκι για να καταγράφω αυτά που λέει γιατί μετά δεν τα θυμάμαι όλα! Το πιο πρόσφατο πετυχημένο μας το είπε ξαπλωμένη:
Είμαστε και οι δύο (μαμά και μπαμπάς) από πάνω της στην αλλαξιέρα και κάνουμε ότι θα της φάμε τα ποδαράκια, τα χεράκια κτλ. Στην αρχή γελάει και μετά σοβαρεύει. Γυρνάει λοιπόν και λέει στο μπαμπά της:
"Δεν θέλω να με φας! Είμαι ευαίτητη! (ευαίσθητη)"
Και αμέσως μετά από αυτό κάνει γκριμάτσα και λέει:
"Ο Σίφης κάνει έτσι!" (συμμαθητής της στον παιδικό)
Τώρα τι να πεις! Πρώτη φορά που ακούσαμε να χρησιμοποιεί τη λέξη "ευαίσθητη" και στο καπάκι μετά θυμάται και το Σίφη!
Ο Σίφης που λέτε πρωταγωνιστεί και στα διάφορα σκετσάκια που κάνει μόνη της.
"Πολύ θύμωσα τώρα Σίφη, γωνία σκέψης να πας! Εκεί να κάτσεις! Αθηνά, έλα! Κι εσύ γωνία σκέψης να κάτσεις! Καταλάβατε παιδιά;" Και πηγαινοέρχεται από την κουζίνα στο καθιστικό με αυστηρό ύφος, κάθεται δήθεν τιμωρία, σηκώνεται και μετά πιάνει στο στόμα της άλλο παιδάκι από την τάξη της!
Στην αρχή νόμιζα ότι είναι όντως αναπαραστάσεις από αυτά που γίνονταν στο σχολείο, αργότερα κατάλαβα ότι ναι, κάποια γίνονται και κάποια άλλα είναι δικά της σενάρια!
Τελευταία μας στολίζει και με μια καινούρια έκφραση.. Την άκουσε κάποια στιγμή από τη μαμά μου που προειδοποιούσε το σκύλο να μην κάνει καμιά ζημιά και από τότε μας τη λέει συνἐχεια! Τι μας λέει;
Για το τέλος έχω να σας δείξω μια όμορφη χάρτινη πλεκτή καρδιά που έφτιαξα! Είναι η συμμετοχή μου για το δεύτερο τεύχος του περιοδικού Cook, Craft, Create! Εκεί θα βρείτε την κατασκευή μου αλλά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα θέματα! Δείτε το καινούριο τεύχος εδώ!
