Μερικές φορές σκέφτομαι πως η μητρότητα μου έπεσε βαριά. Όχι για το παιδάκι και το μεγάλωμα του, όχι για το μαγείρεμα και τα παιδικά παιχνίδια..όλα αυτά φυσιολογικά και ωραία είναι. Είναι η ευθύνη που έχω αναλάβει και μερικές φορές μου φαίνεται τόσο μεγάλη που δεν ξέρω πώς να τη διαχειριστώ.
Αισθάνομαι μερικές φορές πως πρέπει να τα σκέφτομαι όλα εγώ. Ναι, είπα στο μπαμπά να φτιάξει την τσάντα της μικρής πριν φύγουμε αλλά κοίταξε αν έχει μέσα μια αλλαξιά ρούχα; Εκεί που θα πάμε θα ιδρώσει σίγουρα με το παιχνίδι. Της ανανέωσε άραγε και το νερό στο παγουράκι της; Έχει μέσα στην τσάντα 2-3 επιπλέον κοκαλάκια γιατί αυτά που φοράει μάλλον θα τα βγάλει και θα τα αφήσει κάπου.. Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι και αφού έχω ετοιμαστεί μέσα σε 12μιση λεπτά αισθάνομαι ότι αφού έκανα όλες αυτές τις ερωτήσεις και φωναχτά πρέπει να κοιτάξω η ίδια να δω ότι όλα είναι στη θέση τους..
Γενικά αισθάνομαι ότι πρέπει εγώ να τα σκέφτομαι όλα. Για παράδειγμα: εκεί που θα πάμε θα έχει φαγητό ή να πάρω κάτι μαζί μου; Να πάρω μαζί κι ένα μακρυμάνικο; Πόσες ώρες θα κάτσουμε και τι ώρα θα κοιμηθεί; Αυτά τα μικρά καθημερινά μου έχουν γίνει συνήθεια και δεν με πειράζει καθόλου. Αυτό που με πειράζει είναι ότι υπάρχουν φορές που ξεχνιέμαι και αν δεν τα σκεφτώ εγώ, δεν θα τα σκεφτεί κανείς άλλος. Και άντε, δεν θέλω να φέρνω και την καταστροφή, αν ξεχάσουμε το νερό της θα πάρουμε μπουκαλάκι από έξω και θα βάλουμε και ένα καλαμάκι.. εννοείται ότι έχει συμβεί αυτό. Αλλά θα αισθανθώ ότι έπρεπε να το είχα σκεφτεί εγώ..και ας έτρεχα για άλλη μια φορά να τα προλάβω όλα 5 λεπτά πριν φύγουμε. Πάλι σε μένα πέφτει η ευθύνη.
Και μετά από αυτά τα μικρά είναι και τα πιο μεγάλα.. Όσο μεγάλη συζήτηση και να κάνουμε η επιλογή του παιδικού σταθμού πάνω μου πέφτει και αυτή. Ναι, συμφωνήσαμε και οι δύο γονείς, ενημερωθήκαμε, κάναμε κοινή επίσκεψη στο χώρο. Αλλά να..πάλι αισθάνομαι ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης εγώ το έχω. Και μάλλον το ίδιο θα γίνει και αργότερα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πού αλλού μπορούμε να πάμε ένα 5ήμερο το καλοκαίρι εκτός από το εξοχικό μας. Και τα σκέφτομαι πάλι όλα. Πού βολεύει, πώς θα πάμε, τι θα κάνει εκεί το παιδί, θα ευχαριστηθεί ή θα βαρεθεί, θα έχουμε τις ανέσεις μας;
Στο τέλος της ημέρας θα σκεφτώ τι κάναμε και πώς περάσαμε. Αν ήμουν εκνευρισμένη και αν κακώς μου ξέφυγε και το έδειξα στο παιδί. Θα έχω τύψεις για αυτό. Θα σκεφτώ τι πρέπει να μαγειρέψω την επόμενη μέρα (μην τρώει και κρέας 4 μέρες συνεχόμενα) και τι μπορούμε να κάνουμε για να γεμίσουμε το χρόνο μας. Αλλά πιο πολύ είναι αυτό το αίσθημα ευθύνης που δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.. Είναι αυτό που με ξυπνάει στις 5 το πρωί και σκέφτομαι αν κάνει ψύχρα και πρέπει να πάω να την σκεπάσω. Είναι όταν έχει πυρετό που ενώ νυστάζω αποκοιμιέμαι και στα 3 λεπτά ξυπνάω και πάω πάλι να δω αν είναι ζεστή. Είναι ότι σκέφτομαι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αν είναι εντάξει.. Μάλλον αυτό το μοίρασμα ευθυνών που έχω βάλει στον τίτλο δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;
Αισθάνομαι μερικές φορές πως πρέπει να τα σκέφτομαι όλα εγώ. Ναι, είπα στο μπαμπά να φτιάξει την τσάντα της μικρής πριν φύγουμε αλλά κοίταξε αν έχει μέσα μια αλλαξιά ρούχα; Εκεί που θα πάμε θα ιδρώσει σίγουρα με το παιχνίδι. Της ανανέωσε άραγε και το νερό στο παγουράκι της; Έχει μέσα στην τσάντα 2-3 επιπλέον κοκαλάκια γιατί αυτά που φοράει μάλλον θα τα βγάλει και θα τα αφήσει κάπου.. Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι και αφού έχω ετοιμαστεί μέσα σε 12μιση λεπτά αισθάνομαι ότι αφού έκανα όλες αυτές τις ερωτήσεις και φωναχτά πρέπει να κοιτάξω η ίδια να δω ότι όλα είναι στη θέση τους..
Γενικά αισθάνομαι ότι πρέπει εγώ να τα σκέφτομαι όλα. Για παράδειγμα: εκεί που θα πάμε θα έχει φαγητό ή να πάρω κάτι μαζί μου; Να πάρω μαζί κι ένα μακρυμάνικο; Πόσες ώρες θα κάτσουμε και τι ώρα θα κοιμηθεί; Αυτά τα μικρά καθημερινά μου έχουν γίνει συνήθεια και δεν με πειράζει καθόλου. Αυτό που με πειράζει είναι ότι υπάρχουν φορές που ξεχνιέμαι και αν δεν τα σκεφτώ εγώ, δεν θα τα σκεφτεί κανείς άλλος. Και άντε, δεν θέλω να φέρνω και την καταστροφή, αν ξεχάσουμε το νερό της θα πάρουμε μπουκαλάκι από έξω και θα βάλουμε και ένα καλαμάκι.. εννοείται ότι έχει συμβεί αυτό. Αλλά θα αισθανθώ ότι έπρεπε να το είχα σκεφτεί εγώ..και ας έτρεχα για άλλη μια φορά να τα προλάβω όλα 5 λεπτά πριν φύγουμε. Πάλι σε μένα πέφτει η ευθύνη.
Και μετά από αυτά τα μικρά είναι και τα πιο μεγάλα.. Όσο μεγάλη συζήτηση και να κάνουμε η επιλογή του παιδικού σταθμού πάνω μου πέφτει και αυτή. Ναι, συμφωνήσαμε και οι δύο γονείς, ενημερωθήκαμε, κάναμε κοινή επίσκεψη στο χώρο. Αλλά να..πάλι αισθάνομαι ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης εγώ το έχω. Και μάλλον το ίδιο θα γίνει και αργότερα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο μπαλέτο.
Αυτές τις μέρες σκέφτομαι πού αλλού μπορούμε να πάμε ένα 5ήμερο το καλοκαίρι εκτός από το εξοχικό μας. Και τα σκέφτομαι πάλι όλα. Πού βολεύει, πώς θα πάμε, τι θα κάνει εκεί το παιδί, θα ευχαριστηθεί ή θα βαρεθεί, θα έχουμε τις ανέσεις μας;
Στο τέλος της ημέρας θα σκεφτώ τι κάναμε και πώς περάσαμε. Αν ήμουν εκνευρισμένη και αν κακώς μου ξέφυγε και το έδειξα στο παιδί. Θα έχω τύψεις για αυτό. Θα σκεφτώ τι πρέπει να μαγειρέψω την επόμενη μέρα (μην τρώει και κρέας 4 μέρες συνεχόμενα) και τι μπορούμε να κάνουμε για να γεμίσουμε το χρόνο μας. Αλλά πιο πολύ είναι αυτό το αίσθημα ευθύνης που δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς.. Είναι αυτό που με ξυπνάει στις 5 το πρωί και σκέφτομαι αν κάνει ψύχρα και πρέπει να πάω να την σκεπάσω. Είναι όταν έχει πυρετό που ενώ νυστάζω αποκοιμιέμαι και στα 3 λεπτά ξυπνάω και πάω πάλι να δω αν είναι ζεστή. Είναι ότι σκέφτομαι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αν είναι εντάξει.. Μάλλον αυτό το μοίρασμα ευθυνών που έχω βάλει στον τίτλο δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι;
